2013
Hoi Willem en Annemarie,
Wat een feest was Limburgs Zwaarste! Geweldig weer, top verzorging, mooi parcours en goed gezelschap. Wat wil een mens nog meer?
Tot de volgende loop! Amsterdam?
De hartelijke groeten,
Jonathan Koutstaal
Dag Willem en collega’s,
Proficiat met de organisatie van deze prachtige trail !!! Ondanks een zwakke dag van mezelf wil
ik alle medewerkers bedanken die zich hiervoor inzetten !!!
Alain Bruyneel
Lieve Willem en Annemarie,
Ontzettend bedankt voor weer een mooie tocht door Limburg! Het was heerlijk!
Willem, nog extra bedankt voor het feit dat je me terug op het goede pad hebt gekregen.
:-
Ook hulde aan alle lieve mensen die op de verzorgingsposten stonden en aan alle andere
mensen die bij hebben gedragen aan Limburgs Zwaarste.
Ik ben er volgend jaar wel weer bij, denk ik!
Groetjes, Paula
Heb heel lekker gelopen. Samen met Lianne was het leuk.
Heb in tegenstelling tot enkele anderen geen moeite gehad met de route te vinden. Zag overal
pijltjes, behalve bovenaan de Schneeberg niet, maar ja daar ben ik al zo vaak geweest dus
rechtsaf. Hein stond daar te kijken en wilde rechtdoor rennen. Snap ik dan ook even niet. Die is
daar toch ook vaker geweest.
De krijtpijlen op de grond als aanvulling werkten heel goed. Ik heb ook mensen fout zien lopen,
omdat ze gewoon niet goed opletten, zoals onder bij het bruggetje van Wahlwiller. Een hele
groep die 100 meter voor ons liep ging eerst het bruggetje over en vervolgens rechts de weg op,
om er na 200/300 meter achter te komen dat ze fout zaten en toen gingen de meesten door de
beek weer richting parcours. Tja een typisch geval van eigen schuld dikke bult.
Maar Willem laat je niet gek maken. De meesten vinden het zoeken naar het parcours er gewoon
ook bijhoren.
Ik heb maar beperkt foto’s gemaakt, moest Lianne ook steeds weer bijbenen Mooie foto van
Lianne bij het veld van Wahlwiller, wah?!
Ik heb de hesjes al afgegeven aan Peter. Hij was verrast en zei dat dit echt niet nodig was. Leuk
toch!
Nogmaals dank voor weer een schitterende loopdag !!!! Op facebook (+ een artikel op Mud, Sweat
& Trails) zie ik alleen maar lof terug voor Limburgs Zwaarste. Dank aan jullie beider inzet en aan
het team van ondersteuners/begeleiders/verzorgers!
groet Wim
Annemarie, Willem,
Bedankt voor de organisatie van de Zwaarste van Limburg: pracht van een parcours, goede
bevoorradingen met een supervriendelijke bediening ... kortom, zoals het eigenlijk overal zou
moeten zijn ! Je merkt dat hier een heel hecht team achter staat !
Tot gauw !
Vanessa
Beste Annemarie en Willem,
Wederom bedankt voor de schitterende loopdag. We hebben het weer erg naar onze zin gehad.
Complimenten aan alle vrijwillgers. Voor dat inschrijfgeld en dan zo' n dag, geweldig.
We zijn nu echt aan het sparen voor een Garminhorloge voor Hans
Tot de volgende keer,
Hans en Coby Lems
Hoi Willem, Annemarie en Jos,
Allereerst hartstikke bedankt voor jullie gastvrijheid. Het was weer fantastisch.
Ik vond het vrijdag leuk om met de boys te gaan pijlen, de bossen met slingers te versieren en te
pijlen. Alleen volgende keer betere kwaliteit krijt alsjeblieft, want de krijtmarkeringen waren na de
stortbui van vrijdagavond helemaal weg of bijna weg.
Al bij al een topweekend, waarbij ik nog met Jos de 101 km mocht lopen. Ben zoblij dat het gelukt
is. Maar dat is natuurlijk dankzij de goede organisatie wederom, de fantastische verzorging en het
goede loopweer.
Hierbij nog wat actiefoto's van Jos.
Bedankt Annemarie en Willem,
Groetjes Regina
Hoi Annemarie & Willem,
Bedankt voor de geweldige dag die ik dankzij jullie en jullie team zaterdag gehad heb. Ik heb
dit jaar nog gekozen voor de 60 km, maar hoop volgend jaar de 80 of de 100 te kunnen lopen
en zodoende nog langer te mogen genieten.
Tot de volgende keer!
Gr. Jos Lempers.
Hoi Willem&Annemarie,
Ik heb gisteren volop genoten. En jullie en jullie team van verzorgers hebben daar alles mee te
maken. Wat een perfecte verzorging en begeleiding onderweg. Er komt zoveel bij kijken om zo’n
loop te organiseren zoals jullie dat doen, alles tot in de puntjes geregeld.
Route uitzetten, inkoop materialen, verzorgers charteren, uitvallers ophalen, verdwaalde lopers
zoeken, pijltjes ophangen en weer verwijderen, etc. etc. Ik dank jullie van harte en iedereen die
meegewerkt heeft om het tot zo’n mooie dag te laten worden.
Groet Wim (ook de groetjes van Marionneke)
Limburgs bijna zwaarste
De 80 kilometer is kennelijk geen favoriete afstand. Voor 'Limburgs bijna zwaarste' hadden zich
18 lopers ingeschreven, voor 'Limburgs best wel zware' 51 lopers en voor 'Limburgs Echt De
Zwaarste' zelfs 72 lopers. De gedachte zal wel zijn: als ik de 80 aankan, dan moet de 100 toch
ook wel kunnen. Zonde om die laatste 20 er niet bij te pakken. Laten we eens naar de finishers
kijken: 42 van de 51 op de 60, 55 van de 72 op de 100 en... 24 van de 18 op de 80! De tachtig is
een bijzondere afstand, want het is de enige met meer finishers dan starters! Even afgezien van
de na-
an de 80 km hebben leren inzien. Want laten we wel wezen, ook de 80 is geen peulenschilletje.
De 2300 klimmende hoogtemeters van de 80 kilometer staan tegenover 2600 hoogtemeters op
de 100. Oftewel: 1 meter klimmen per 34,78 meter lopen tegenover 1 meter per 38,46 meter
lopen. Als je het zo bekijkt is het gemiddelde stijgingspercentage van de 80 dus hoger dan dat
van de 100 :-
Tsja, hoe zwaar moet het zijn? Stel nu eens dat er ook gekozen had kunnen worden voor een
'Limburgs Allerzwaarste' van 120 of wie weet, 160 kilometer? Wedden dat het aantal
inschrijvin-
gen op de 100 dan veel kleiner geweest zou zijn? Wat telt zijn de eer en de voldoening van de
hoofdprijs. En die is: de palmares van het zwaarste. Wat het zwaarst is moet het zwaarst wegen.
Ik had me ook voor de 100 ingeschreven. Na de ervaringen tijdens Texel en Castricum heb ik
besloten om de 80 te gaan lopen.
En daar heb ik geen spijt van gehad. Integendeel. Na zo'n 50kilometer begon mijn rechterheup
flink op te spelen, waarschijnlijk als gevolg van een onverhoedse beweging door het verzwikken
van een enkel eerder tijdens de loop. Lopen ging wel, maar het op gang komen na een rustpost
of een stukje wandelend klimmen was behoorlijk pijnlijk. Na de uitbundige vla met
vlaai-
bij controlepost 't Hijgend Hert (tweede passage, 50 kilometer) heb ik me even afgevraagd of
doorgaan wel verstandig was. Eventjes maar. Gelukkig hoefde ik niet dezelfde avond naar
Haarlem terug te rijden (dank zij een fijne B&B in Kerkrade), want de volgende ochtend kon ik nog
amper het gaspedaal bedienen. Ik moest een hand onder mijn dijbeen leggen om dit op te tillen
als ik mijn voet wilde verplaatsen. Inmiddels gaat het alweer wat beter, maar wat zou er gebeurd
zijn als ik geen 11 uur maar 14 á 15 uur had moeten lopen?
In absolute zin is het uitlopen van 'Limburgs (bijna) Zwaarste' natuurlijk een prestatie. Eén van de
pittigste landschapslopen in Nederland is volbracht. Alleen de 'Echte Zware' is nog zwaarder.
Maar als de euforie is weggeëbd ga je toch weer relativeren. Ruim 11 uur is niet echt het eerste
dat opvalt in de uitslagenlijst, tenzij je deze van onder naar boven leest. Van de andere kant,
tweemaal een zestiger en ook nog een tachtiger binnen drie weken is in mijn repertoire nog niet
eerder voorgekomen. Daar zal dat 'langzamere' ook wel mee te maken hebben.
Hoe dan ook, geen spijt maar best wel blij. De juiste keuze gemaakt; die 11 uur waren de
bevestiging dat deze afstand op dit moment het beste bij mij past. Nu snel herstellen en dan
hopelijk weer fit naar Schotland.
O, o, wat was-
Annemarie en iedereen van het organisatieteam is-
Heerlijk om nu in alle rust na te kunnen genieten van de stijfheid in de spieren, de traagheid van
alles, de roes.
't Hijgend hert, der jacht ontkomen... (Psalm 42)
André Boom
Blij dat ik nog steeds mee mag doen
Heerlen, 20-
paar weken goed voel moest deze er aan komen om te zien of het ook zo is. De start was om
09.00 uur en de zon scheen maar het was nog fris. Zoals altijd probeerde ik me aan niemand vast
te klampen en mijn eigen ding te doen. De ondergrond was droog want het had de afgelopen
dagen niet meer geregend. Van Heerlen meteen het bos in en dan bergje op bergje af, bijna elke
heuvel beklimmend. In de buurt van Lemiers de enige afdaling door modder maar daarna weer
droog. Het loopt lekker dankzij mijn Powerbar repen en de goedverzorgde verzorgingsposten om
de 10-
lopers maar laat maar lekker gaan. Dan bergop naar het Drielandpunt hetgeen zwaar is maar ik
kan het hebben. Boven aangekomen heb ik wat problemen met mijn GPS maar na een paar km
krijg ik hem weer normaal aan het werken. Het blijft lekker lopen en ik ben de 25 km al
gepasseerd. Bergaf loopt het heerlijk. Ik vraag me af hoe dit in Nepal zal gaan over een dikke
maand tijdens de eenmalig georganiseerde 60 km aldaar maar dan zit ik tussen de 3000 en 5350
meter hoogte. Meer info hierover zie:
http://theskyisnotthelimit.webs.com/henk_sipers_Mount%20Everest.htm
Ik begin te voelen dat ik al veel klimmeters gehad heb en wandel af en toe naar boven. Het
parcours is op sommige plakken veranderd en dat doet me eigenlijk goed. Een voor mij vervelend
stuk is eruit en daarvoor hebben we een ander onbekend stuk. Om een lang verhaal korter te
maken, ik blijf redelijk tot goed lopen en ik ben tevreden hoe het gaat. Zou dat dan toch door de
rode bieten komen? Ik heb van te voren 2 dagen rode bieten gegeten en rode bietensap
gedronken. Er wordt veel "magie" over gesproken maar dit is mijn tweede ervaring ermee en ook
weer een goede ervaring dus ....... Voor Nepal krijg ik een product uit Duitsland gesponsord met
rode bieten maar ik kan het helaas niet uitproberen daar ik het pas laat gestuurd krijg. Uitproberen
doe ik tijdens de 2 weken-
Na 7 uur 2 minuten en 3 seconden finish ik en ik voel me goed en ben voldaan over alles. De
uitslag van de 60 km, een 12-
Had ik dan misschien toch de 80 of 100 moeten doen? Denk het niet. Het is goed zo. Als het
langer zo blijft gaan zoals nu misschien .........
Onderweg heb ik geen moment naar de klok gekeken. als ik dat had gedaan dan had ik zeker
onder de 7 uur gelopen. Nog 1 marathon te gaan in Visé (B) voor vertrek naar Nepal, over 3
weken en 3 dagen later vertrek ik. Meer info over de loop in Nepal
http://theskyisnotthelimit.webs.com/henk_sipers_Mount%20Everest.htm
Annemarie en Willem en alle helpers bedankt
groet en tot ziens
Henk Sipers
NB. De link naar de website over Nepal is te lang, maar als je de link kopieert kom je op de
betreffende site. Hij onderneemt de tocht in Nepal ter nagedachtenis van zijn loopvriend Eberhard
Schaaf.
Limburgs Zwaarste 2013 (update met uitslagen
Op donderdag en vrijdag is de route van Limburgs Zwaarste gemarkeerd. Ik ben zelf donderdag
op pad geweest met Peter Cornelisse en vrijdag met Regina van Geene en Jos Broersen. Met hen
heb ik het deel tussen Vaals en Nyswiller gemarkeerd. Gezellig en voor hen een goede training
voor de wedstrijddag waar ze 100 km hebben gelopen. Vrijdagavond zeiden we nog tegen elkaar
dat de markering beter was dan ooit. Op zaterdag bleek dat je wel goed kan markeren, maar als
er 'grappenmakers' zijn die de markering weghalen het behoorlijk mis kan gaan. Op die zaterdag
is een deel van het parcours voorgelopen en kwamen de voorlopers de nodige problemen tegen.
Ik liep zelf het eerste stuk voor en na dik een kilometer was alles al weggehaald. Dan ben je blij
dat je er langsloopt en het kan herstellen. Met Willem in de auto zijn er op nog een aantal plekken
de markeringen hersteld, maar er kon niet worden voorkomen dat er een aantal mensen fout
liepen. Vervelend maar met een parcours van 100 km niet te voorkomen. We zijn wel wat gewend
bij Limburgs Zwaarste, maar zo erg als dit jaar hebben we het nog niet meegemaakt. Wat dat
betreft is het lopen met een gps bij een tocht als Limburgs Zwaarste sterk aan te bevelen.
De winnaar van de 100 km liep op gps en heeft de volledige route gelopen. Met Rudi Döhnert had
Limburgs Zwaarste een sterke winnaar die met een ruime voorsprong met een tijd van 9.15.38
won. Döhnert won al 2 keer de 100 km Chiemgau Bergultralauf en finishte vooraan in grote
wedstrijden als de UTMB en Salomon 4 Trails. De Belgen Alain Müller en Christophe Wislet en de
Duitser Christoph Janthur deelden de tweede plaats in 10.28.55. Beste Nederlander werd Remco
Schellingerhout in 10.55.24. Voor de talentvolle Remco was dit een goede training voor de 24 uur
van Steenbergen. Bij de vrouwen won Paula IJzerman, die niet met gps liep en in Schweiberg bij
de vierde post wat extra kilometers pakte door de afslag direct na de post te missen. Haar tijd was
12.27.25. Paula had zich vorig jaar ook opgegeven voor de 100 km, maar schakelde toen over op
de 80 km. Een mooie revanche voor haar! Renske Vermeulen werd tweede in 13.05.42, voor de
Belgische Nadia Bernaerens in 13.42.20.
Op de 80 km won de Australische loper Harald Ulriksen in een tijd van 8.05.31. Ulriksen woont op
dit moment in Nederland. Hij is begonnen met hardlopen nadat zijn vrouw overleed en heeft veel
meerdaagse sponsorlopen gedaan. Een bijzondere loper, die vanwege een blessure moest
afzeggen voor de 60 van Texel. Tweede op de 80 km werd de Nederlander Roman Packbier in
8.18.20 voor de Duitser Falko Gallenkamp in 8.33.14. Bij de vrouwen won net als vorig jaar
Chantal van der Geest, in een tijd van 8.52.59. Haar winnende tijd in 2012 van 8.46.00 was vorig
jaar goed voor de overall overwining. Chantal is de laatste jaren een vaste klant voor het podium
van de trails waaraan ze deelneemt. Tweede werd Margot Baars in 10.50.58 en derde Ria Buiten
in 11.59.00. De tijd van Ria geeft al aan dat zij de nodige kilometers extra heeft gepakt...
Voor wat betreft de uitslag op de 80 en 100 km moet worden opgemerkt dat er een klein aantal
lopers in het lusje van Epen buiten hun schuld te weinig kilometers hebben gelopen. Op een punt
waar ze rechtdoor een boerenerf op hadden gemoeten, had de betreffende boer alle markeringen
weggehaald. Gelukkig is de markering hier snel hersteld. Het voordeel wat deze lopers van deze
afkorting van de route hadden, is deels teniet gedaan door de tijd die ze kwijt waren met het
zoeken naar de route en de ergernis daarover. De winnaars/winnaressen van de 80 en 100 km
hebben in ieder geval allemaal de volle afstand gelopen.
De 60 km werd bij de mannen gewonnen door een trio. De Nederlanders Siem Meijne en Arnold
Koers en de Belg Theo Leroy kwamen samen binnen in een tijd van 5.49.13. Theo Leroy is een
loper met veel ervaring in lange lopen als de UTMB, Grand Raid des Pyrrénées en Ultra Trail
Atlas Toubkal. Arnold Koers is meer een wegloper die zijn eerste ultraloop na anderhalf jaar liep.
Voor Siem Meijne was dit zijn tweede ultraloop na de Trail Uewersauer. Bij de vrouwen was het de
Belgische Vanessa Henneman die won in een tijd van 7.40.31, voor Jacomina Eijkelboom in
7.42.14 en Jacolien Schreuder in 7.50.30. Vanessa was een van de mensen die aan beide
voorbereidingslopen heeft meegedaan. Die voorkennis van het parcours heeft ze goed gebruikt!
De omstandigheden waren beslist beter dan vorig jaar. Het was fris maar zonnig en de
ondergrond was op het grootste deel van de trail goed te belopen omdat die droog was. Ik was net
als andere jaren weer bezemloper vanaf Valkenburg. De laatste lopers die daar langskwamen
waren Marco Hartman en Hein Bodelier, die beiden de finish hebben gehaald. Ondanks de
problemen die er waren door het weghalen van markeringen waren de deelnemers toch positief.
Het is ook een prachtige tocht. Pittig door al die hellingen en het vele onverhard. Op de website
staan inmiddels de uitslagen en de foto’s.
Voor alle info zie de website http://www.funrunner-
Op de post bij het Eyserbos trof ik 2 Belgische lopers met op hun t-
100 + 42 + 16 = 158 aan. Toen ik hen vroeg wat dat daarmee bedoeld werd vertelden ze mij dat
ze samen met nog een andere loopster zaterdag de 100 km afstand van Limburgs Zwaarste
liepen en zondag eerst de marathon van Antwerpen en vervolgens de 10 mijl van Antwerpen
wouden gaan lopen. Na wat zoeken vond ik het volgende stukje over hen
http://sport.be.msn.com/runningtour/antwerpmarathon/2013/nl/nieuws/article.html?Article_ID=631694
Of ze in hun missie geslaagd zijn weet ik niet want de uitslagen van de marathon en 10 mijl van
Antwerpen staan pas dinsdag 23 april op de website. Ze hebben alle drie in ieder geval Limburgs
Zwaarste uitgelopen. Het zou een sterke prestatie zijn als ze de dag na Limburgs Zwaarste ook de
marathon en vervolgens de 10 mijl hebben uitgelopen.
Henri Thunnissen
Dank nogmaals voor het aangenaam verpozen, het mooie weer, de vertrouwde Mütze en
Co.-
organisatie en de dropjes. Hmmm! Ik ben ze gelijk gaan zoeken, maar kon ze nergens vinden.
Euroshopper toch? Dat huismerk gaat verdwijnen, begreep ik.
Groet!!
http://www.mudsweattrails.nl/limburgs_zwaarste_verslag_2013
‘Je kunt als man bij het lopen van een lange wedstrijd het beste achter een vrouw aan lopen’,
luidde het advies van aartslangloper Gideon Zadoks een tijdje geleden bij een leerzame
MST-
bijeenkomst voor aspirant langlopers op de Posbank. De logica achter die stellingname was er
een van matiging. Vrouwen hebben te stellen met een bonte cocktail van hormonen, maar hebben
zelden last van een overdosis testosteron. Mannen wel. En dat testosteron-
tot onnodige energieverspilling in de eerste paar uur van zo’n lange tocht.
Nou loop ik alleen maar in Limburg achter vrouwen aan. Ik ben blij dat ik er eentje aankan, die mij
ook perfect weet te ‘handelen’. Maar toen mijn wederhelft Nicole zich vorig jaar eind april voornam
om binnen twaalf maanden een eerste 100 kilometer wedstrijd te gaan lopen leek het achter een
vrouw aan lopen mij opeens weer een interessant concept. Zeker als die vrouw geen kruisbanden
heeft aan één knie, en een long-
zien lopen, van dichtbij.
Het afgelopen najaar werd de datum voor een mooie 100 km geprikt: Limburgs Zwaarste, startend
en finishend in het Zuid-
20 april, gemiddeld een van de mooiste dagen van het jaar.
Ook deze 20 april was fantastisch. Het was mooi weer, fris maar niet te fris, een strakblauwe lucht,
droog en 100 km lang rugwind. En vooral dat laatste is erg zeldzaam in Limburg! Organisator
Willem Mütze met zijn kleine vaste crew, die altijd erg enthousiast is, maakte er zoals altijd weer
een feestje van. Je zou er bijna door vergeten dat zo lang lopen eigenlijk helemaal niet plezierig is.
Op de ravito’s lag drop, wafels, (rijste-
Valkenburg zelfs wat chips. Verder was er overal een ruim aanbod aan zoete dranken, vanillevla
en rijstepap. En om de tien km deed het parcours weer zo’n vreetschuur aan. In Limburg wordt
Bourgondisch gedacht over het verzorgen van lopers.
Het parcours van LZ wriemelt zich door een uitermate mooi deel van Zuid-
Dat betekent helaas (en dat is het enige minpuntje dat ik kan verzinnen) dat er voor een trailert
wat veel asfalt ligt op het parcours. Hier en daar werd dat echter goed gemaakt door
voor Neder-
landse begrippen interessante stukken trail, al blijven de hoogtemeters natuurlijk wel Laaglands.
Het parcours was perfect uitgepijld. Veel lopers vergeten wel eens wat voor klus het is om een
wedstrijd van een solide parcourssignalering te voorzien. Team Mütze en co. zal er de nodige
dagdelen mee bezig zijn geweest. En na de wedstrijd moet je al die stukken richtinggevend plastic
ook weer verwijderen. Chapeau, chapeau!
Even terug naar onze race. Op een kilometer of twintig zag ik de voor het eerst het vertrokken
gezicht van Nicole. De lies! Onweerswolken! Nou is twintig kilometer hardlopen een daad die
respect afdwingt en is het zeer begrijpelijk dat je na een uur of twee drie hollen pijn krijgt aan je
poten. Maar het is wat sneu als je bedenkt dat er dan nog tachtig kilometer pijn aan zit te komen.
Dat opgeven of uiteindelijk uitwijken naar een kortere afstand (dat kan in LZ makkelijk) niet in haar
hoofd zou opkomen, wist ik wel. Dat soort dingen is niets voor haar. Pijn is overkomelijk. Maar je
gunt het niemand om nog zo’n stuk te moeten lopen op karakter. Ik zal gezwegen hebben.
Ver-
moed ik. Dat kun je dan maar het beste doen, weet ik uit ervaring.
De ravito’s trokken aan ons voorbij. Halverwege de strijd, nabij het welhaast mythische Hijgend
Hert in Vijlen, namen we een pauze van twintig minuten. Nicole’s moeder kwam glimmend van
trots haar dochter en schoonzoon aanmoedigen, een welkome mentale support. Daarna ging het
weer verder. In Eys, een paar uur na Vijlen, ligt een gevaarlijke ravito. Daar kan de honderd km
loper besluiten om de extra lus over Valkenburg aan zich voorbij te laten gaan en zich tevreden te
stellen met een uiteindelijke afstand van tachtig kilometer. Ik probeerde Nicole’s aandacht vooral
te vestigen op het feit dat het zover niet meer was naar Valkenburg en haar op het spoor van de
extra lus te krijgen. Dat bleek achteraf helemaal niet nodig. Toen ik haar in de mensenmassa’s
(toch zeker een man of tien) van ravito Eys, (daar hing ook tachtig km en zestig km volk rond)
zocht om weer door te lopen, was ze al op weg. Tussen km zeventig en tachtig, zakte het tempo.
Hele stukken werden gewandeld, gezwegen en geleden in stilte. Tot Nicole erachter kwam dat
wandelen meer pijn deed dan hardlopen. Niet dat er in tempo nog verschil was tussen wandelen
en hardlopen, maar toch. En geleden werd er evengoed. ’Welcome in the ultra-
Een klein uur na Eys vroeg Nicole of ik toevallig niet van ‘die vieze dingen met cafeïne’ bij me had.
Ik moest even nadenken. Vieze dingen met cafeïne? Ze bedoelde gels natuurlijk! Daar had ik er
nog een paar van in mijn systeem. Ik legde Nicole uit hoe je dat spul naar binnen werkt , gaf haar
een slok water en keek op mijn horloge. Een paar minuten gingen zwijgend voorbij. Toen ze me
opeens bergop hardlopend inhaalde, keek ik weer op mijn horloge. ‘Hmm, een incubatietijd van
zeven minuten! Goede gels’, concludeerde ik meteen.
Hele volksstammen beweren dat gel geen doping is. Maar ik weet wel beter sinds enkele weken.
En Nicole sinds zaterdag dus ook. En het werkt zwaar verslavend. Een tijdje later vroeg Nicole
bezorgd: ‘Hoelang werken die cafeïne dingen? Enne: hoeveel heb je er nog bij je?’ De batterij leek
volledig opgeladen door dat spul en we waren Valkenburg alweer voorbij ruim vóór de (door
Nicole) geplande tijd. Pas op een uur voor de eindstreep kwam er een nieuw verzoek voor ‘zo’n
cafeïne ding’ binnen. De combinatie van de gels en het plastic Rabobank-
parcours was bewegwijzerd bracht me op vreemde associaties.
Met een aardige Vlaming (Joeri Schepers) en een afhakende Duitser (‘Zu schnell!!’ Robert
Gronau) op sleeptouw beet team Nic/Mig zich in de laatste kilometers. Die leken verbazing-
wekkend lang bergaf te lopen en in de intredende voorschemer leek ook de rugwind andermaal
aan te zwellen. In het zicht van de finish, na veertien en een half uur lopen, probeerde ik een licht
euforische Nicole – heel strategisch-
stap na een 100 km een 100 mijl is.
‘Pfft! Eerst even hier finishen’, was de reactie.
En ik was trots!
Michiel Panhuysen
Hallo.
Ik heb afgelopen weekend foto`s gemaakt van de Limburgs Zwaarste en wilde u vragen of u mijn
link naar de foto`s of mijn e-
We hebben al eens contact gehad hierover. Ik kwam zaterdag familie van u tegen die ook aan het
fotograferen was en tijdens het gesprek over mijn foto`s zei hij ook dat ik u eens moest benaderen
want hij dacht dat dit geen probleem zou zijn.
Ik heb vorig jaar ook foto`s gemaakt en geen enkele foto verkocht. Het is dus niet zo dat ik er rijk
van wordt. Ik zou het alleen leuk vinden als de deelnemers van de foto`s zouden afweten en dan
ook weten te vinden op het internet. Verschillende deelnemers waren zaterdag erg enthousiast en
vroegen mij waar ze de foto`s konden vinden.
Ik hoop dat u het nog eens wilt overwegen en mij wilt helpen met mijn hobby en mensen een
plezier te doen en het is tevens reclame voor u site en organisatie en de sport wordt gepromoot.
Als er een foto bij is die u leuk vindt voor uzelf of voor de site moet u mij even mailen en dan komt
het voor de bakker.
M.v.gr John Kreukniet
http://www.oypo.nl/23405003E2115D5A
Hoi Annemarie en Willem. Bedankt voor de leuke, maar zwaarde loop. Bijgaand mijn bericht. Gr P
http://www.trailrunning.de/laufberichte/limburgs-
Schwer, Schwerer, Zwaarste
Autor: Peter Ickert
100 km Trailrunning wo es eigentlich keine Berge gibt
Samstag 20. April 2013, Imstenrade bei Heerlen in Zuidlimburg, Niederlande. Das Wetter ist kühl
aber trocken. Das ist gut, wenn man diesen Trail unter die Füße nimmt. Ich bin hier schon 2 x die
„Bambinistrecke“ über 60 km gelaufen und weiß genau, auf was ich mich einlasse. Bei Regen ist
es noch viel härter.
Der Name des Laufes sagt eigentlich schon alles: Limburgs Zwaarste heißt "der Schwerste von
Limburg" und das bedeutet Trailrunning pur.
Im Namen stecken auch schon die 2 Haupt-
1. schwer: knapp 101 km mit 3.192 Höhenmetern
2. Limburg: Eigentlich die südlichste Provinz der Niederlanden, ab hier wohl eher das alte
Herzogtum Limburg, denn man läuft durch alle 3 Länder in denen das Herzogtum lag,
Niederlande, Deutschland und Belgien
Start war in der Nähe von Heerlen in Zuid-
Provinz Limburg, zu der außerdem die Regionen Noord-
Die Region Zuid-
Als Mittelpunkt dieses Dreiländerecks „Niederlande -
eine beachtliche Vielfalt auf kleinem Raum auf. Die Region erstreckt sich über eine Fläche von
circa 661 km², ungefähr vergleichbar mit der Fläche von Köln und Düsseldorf zusammen.
Vom östlichsten Punkt, der Stadt Heerlen, bis zum westlichsten Punkt, der Stadt Maastricht,
sind es circa 24 km.
Den Norden und Süden der Region trennen ungefähr 40 km. Zuid-
Kilometer an den Rest der Niederlande und wird ansonsten von Deutschland und Belgien
umgeben. Der wichtigste Fluss der Region ist die Maas. Die größten und bekanntesten Städte
der Region sind Maastricht (die Hauptstadt der Provinz Limburg), Venlo, Roermond und
Valkenburg.
Der Start ist an einem Sportplatz mit vielen Parkplätzen und sehr kurzen Wegen, sodass es
nur ein paar Schritte bis zur Anmeldung sind. Für die 100er Strecke, für die ich mich diesmal
entschieden hatte, waren 72 Teilnehmer gemeldet. An der Anmeldung hatte Annemarie Alles
im Griff, und die Startnummernausgabe verlief ohne Hektik. Die Teilnehmer erhalten neben
einer Photourkunde eine Überraschung, diesmal eine Leuchtweste mit eigenem aufgedruckten
Namen und der gelaufenen Strecke.
Am Start gab Willem Mütze, der Organisator (und ganz neben bei mit seinen 1.212 Marathons
eine echte lebende Legende), noch die letzten Instruktionen, bevor dann pünktlich um 6 Uhr der
Startschuss fiel und es direkt ab in den Wald ging, den wir fortan kaum einmal verließen.
Da es um diese Zeit noch dunkel ist, hatten die meisten Teilnehmer die verpflichtend
mitzu-
nehmende Stirnlampe an. Wir starteten gemeinsam mit den 80 km Läufern. Die 60er hatten noch
3 Stunden Zeit, bevor sie sich an unsere Fersen heften konnten. Da ich die Strecken schon etwas
kannte, hatte ich mich auch darauf eingestellt, dass ich wahrscheinlich nahe dem Zeitlimit von 16
Stunden finishen würde, was dann auch wieder Dunkelheit bedeutete, sodass ich die Stirnlampe
ein zweites Mal brauchen würde.
Der Frühling war in diesem Jahr recht spät dran, es grünte und blühte nur spärlich. Die Sträucher
waren noch nicht soweit, was dann aber wiederum bessere Ausblicke auf die Landschaft
ermöglichte. Öfters trafen wir an abgelegenen Höfen auf Hindernisse, wie Weidetore (gefühlt
mindestens 200), provisorische Brücken und gefällte Bäume, die immer wieder Klettereinlagen
erforderten.
Die Strecke war hervorragend gekennzeichnet, auch wenn die kleinen Schilder manchmal etwas
schwer auszumachen waren. Aber Willem hatte am Start uns noch mal darauf hingewiesen:
"Wer nach 300 Metern kein Schild mehr gesehen hat, ist falsch und sollte wieder zurück laufen."
So kamen halt für die meisten Teilnehmer ab und zu einmal ein paar hundert Meter dazu. Leider
hatten in diesem Jahr einige „Rabauken“ einige Schilder entfernt, und damit die Orientierung et
was erschwert. Annemarie hatte noch ein paar Tage vor dem Start eine GPS Datei für
die Garmin-
Geräte verschickt, was sehr hilfreich war.
Wie beim Trailrunning meist üblich, lagen die Verpflegungsstellen recht weit auseinander, so dass
man jeweils immer 1 bis 1,5 Stunden überbrücken musste. Daher hatten fast alle Teilnehmer
einen Trinkrucksack oder Wasserflaschen dabei. Das hatte der Veranstalter auch vorgeschrieben,
sowie ein Handy mit vorprogrammierten Notfallnummern und etwas Kleingeld für den Notfall. Die
Verpflegungsstellen waren bestens bestückt. Es gab frisches Obst, Cola, Limo, Wasser,
Salzge-
bäck, Chips, Milchreis, Joghurts und natürlich Limburgse Vlaai (= Reis-
lokale Spezialität. Einmal kamen wir auch an einem Hinweisschild vorbei, das uns frischen Tee
versprach. Dann aber stellte es sich heraus, dass wir doch gerade einen Golfplatz überquerten
und uns am 8ten Loch befanden.
Die Verpflegungsstellen waren der einzige Anhaltspunkt, wo man sich kilometermäßig in etwa
befand, was jedoch beim Trailrunning auch nicht unüblich ist.
Irgendwo zwischen Kilometer 25 und 30 erreichten wir dann nach einem knackigen Anstieg auch
den „Gipfel“ des Vaalser Berges, den höchsten Punkt der Niederlande mit 322 Höhenmetern.
Bei schönem Wetter, wie diesmal hat man dort eine tolle Aussicht. Hier steht der etwa 34 m hohe
Balduin-
Balduin benannt wurde. Er befindet sich auf der belgischen Seite, 6 m neben der deutschen und
20 m neben der niederländischen Grenze.
Von seiner Aussichtsplattform, die sowohl per Fahrstuhl erreichbar als auch zu Fuß begehbar ist,
bietet sich ein Panorama der Umgebung mit Belgien über Gemmenich zum Hohen Venn und
Herver Land sowie das ehemalige Neutral-
zwischen Eifel und Aachen, den Niederlanden zwischen Heerlen und Maastricht. Das Pendant auf
niederländischer Seite ist der kürzlich neu erbaute Wilhelmina-
Hölzerne Treppen oder ein Aufzug führen nach oben, die Spitze endet 353,5 m über dem
Meeresspiegel. Vom "Skywalk" hat man eine gute Aussicht, auch durch das Milchglas direkt
unter den Füßen. Jetzt weiß ich auch, wofür das Kleingeld gedacht war. Für den Aufzug
nämlich (kleiner Scherz). Aber die herrliche Aussicht von oben hat sich wirklich gelohnt.
Die Strecke führte uns auch an alten Wegezeichen, einsamen Raubrittern, viel Natur pur und
einigen Stellen vorbei, wo man echt mal den Durchblick hatte. Leider hatte im letzten Jahr
irgendein Vandale dem Raubritter die Lanze gestohlen und es war nur noch ein „halber“
Ritter. Aber kürzlich hatte er eine neue Lanze bekommen und seine Ehre war wiederhergestellt.
Ständig war man auf rustikalen, steinigen Trails, die die ganze Aufmerksamkeit erforderten.
Einige leichte Stürze waren zwar zu verzeichnen, die aber nicht mit schweren Verletzungen
endeten, jedoch einige Teilnehmer aus dem Rennen warfen. Füße und Achillessehnen-
Überbelastungen gaben einigen anderen Teilnehmern den Rest. Die Strecke fordert echt Ihren
Tribut!
Irgendwann stießen dann die 60km-
Extraschleife von 20 km gelaufen. Bei km 67 stand die nächste Extraschleife an, diesmal 23 km.
Gerade liefen wir los, da kam der Anruf von Willem, jetzt keine weiteren Läufer mehr auf
die Schleife zu lassen. Klare Botschaft an uns: Wir waren die Letzten, die noch in der Zeit lagen.
Diese Schleife hatte es nochmals heftig in sich, auch wenn sie recht leicht beginnt. Dann aber
blieb sie in meinem Gedächtnis als die Stufen-
Kreidefelsenformation, wo viele steinzeitliche Werkzeuge gefunden wurden, und dann in
Valkenburg aan de Geul, wo wir den Hausberg mit seinem hohen Turm erklimmen durften.
Auch hier hätte man fast zum Geldbeutel gegriffen, da es einen Sessellift gab, der sogar in
Betrieb war. Wir befürchteten aber, dass die Benutzung mit einer Strafrunde geahndet würde.
Also die Stufen hoch. Oben an der Verpflegungsstelle noch mal gut aufgetankt und dann auf
der anderen Seite die Stufen wieder runter.
Etwas später schwächelte ich dann doch und ließ Manfred ziehen. Kurz danach kam ich
dann doch vom Weg ab und verlief mich. Da ich aber wusste, dass am Eyserbos die nächste
Verpflegungsstelle war und dort ein sehr hoher Fernsehmast (o.Ä.) steht, den ich sehen konnte,
schlug ich mich dahin durch. Wenig später traf ich dann auch wieder auf Manfred, und wir liefen
die letzen 5 km gemeinsam in Ziel.
Wer sind eigentlich „wir“? „Wir“, das sind Manfred Völker aus Sulingen und ich. Bei km 10 traf ich
Manfred und seither sind wir die ganze Strecke zusammen. Deshalb ist er auch auf so vielen
Photos zu sehen. Vielen Dank nochmals von hier an Dich, Manfred und an Dein GPS, das uns
einige Umwege erspart hat.
Oft überlegte man sich, ob man überhaupt noch auf einem markierten Weg befand, denn man
konnte nichts außer Bäumen sehen. Aber genau das ist es ja, was man vom Trailrunning erwartet:
Natur pur!
Nach 15:30 Stunden erreichten Manfred und ich dann glücklich das Ziel. Im Sportzentrum erfolgte
die offizielle Zeitnahme. Wir durfte uns noch ein Photo aussuchen, das auf der Strecke
geschos-
sen worden war. Das wurde direkt zu einer Photourkunde verarbeitet, ausgedruckt und uns
zusammen mit der besagten Leuchtweste ausgehändigt.
Eine Platzierung gab es zu diesem Zeitpunkt nicht und Siegerehrungen auch nicht, denn Sieger ist
hier jeder Finisher. Ich komme wieder!