2011
Dag Annemarie,
Het lopen gaat nog moeilijk, over 2 dagen zal 't veel beter
gaan...voel me wel heel voldaan over de 100!
Hier nog wat fotootjes o.a. van de wethouder en Wilma Dierx.
Groet,
Bob Bock
—-
Beste Willem en Annemarie
Mag ik jullie beiden nog eens hartelijk bedanken voor de prachtige loop
van vandaag. Ik heb genoten van de vergezichten, de mooie paadjes
en de hellingen, vooral naar beneden dan toch :-
Zeg zeker aan alle vrijwilligers ook nog een hartelijk dankjewel.
Die gepersonaliseerde handdoek was een aangename verrassing
die me nog vaak aan deze dag zal doen terugdenken!
Hartelijke groeten
Gert Mertens
—-
Lieve mensen,
Ik heb een heerlijke dag gehad !
Reuze bedankt,
Ann Zonneveld
—-
Liebe Annemarie!
Herzlichen Dank für die tolle Veranstaltung gestern! Hat mir richtig gut
gefallen. Besten Dank auch an alle Helfer! Waren nett und hilfsbereit und
haben ich liebevoll um die Läufer gekümmert.
Das war gestern mit einer der härtesten Läufe, die ich gemacht habe.
Meine Fre...!
Vorbereitung war ja erkältungsbedingt suboptmimal. Das habe ich
deutlich gespürt.
Dann waren es zwar nur 2500 Hm (was wird das beim Chiemgau
werden?!!), aber die plötzliche Hitze war brutal. Kann ich nicht anders
sagen. Habe literweise Flüssigkeit in mich reingekippt. Kühlung von
außen war nur an zwei Stellen möglich, da waren Bäche erreichbar.
Durch den hohen Salzverlust habe ich dann irgendwann zu Krämpfen
geneigt. -
das nicht so auf dem Plan. Obwohl die Verpflegung wirklich klasse war.
Auf den letzten 15 km musste ich oft gehen, auch wenn ich nicht mehr
überholt wurde, die anderen waren auch fertig, ein kleiner Trost.
Weiter zum Lauf: Irgendwann so ab km 60 habe ich einen komischen
Druck unter der Fußsohle gespürt, etwas später unter beiden Füßen.
Habe gedacht eine Falte in den Socken. War aber nicht. Die Füße waren
durch den Schweiß so aufgequollen, dass sie völlig durchweicht waren
und sich lange Längsfalten gebildet haben. Quasi heute Blase ohne
Wassereinlagerung. Schwierigkeiten beim Auftreten. So bin ich gestern
fast 30 km mit Schmerzen gelaufen, irgendwann war es dann weg.
Falsches Schuhwerk. Habe mich für die Salomon entschieden. Diese
haben aber GoreTex-
Dinger schon gut, aber zu wenig atmungsaktiv. -
auch das.
Beste Grüße und Dank an Willem!
Beste Grüße!!
Raimund Slabon
—-
Hallo Willem en Annemarie,
Graag wil ik jullie nog eens bedanken voor de geweldige tocht die jullie
georganiseerd hebben. Alles was perfect georganiseerd: de luxe
bevoorrading, de bewegwijzering en de vriendelijke mensen bij de
posten. Het was een tocht waarbij alles klopte als een bus.
De organisatie moet een hels karwei geweest zijn dat veel tijd en moeite
heeft gekost. Alle lopers hebben hier de vruchten van mogen plukken.
Het weer maakte de tocht net wat zwaarder, maar daar voor is de napret
des te groter.
Ik hoop dat jullie genieten van een ontspannen zondag, tot volgende
week,
hartelijke groeten,
Jo Lukasik
—-
Hoi Willem en Annemarie,
Nogmaals bedankt voor een prachtig weekend en het organiseren van
de loop.
Kunnen jullie eindelijk wat uitpuffen... wat een werk, maar als je al die
mensen zagen genieten is dat een grote beloning !
En het was super gezellig, leuk om met zoveel vrienden samen te zijn.
Het slapen was ook heel leuk, we hebben nog tot half 12 ziitten te
kletsen en wijn te drinken. Het ontbijt was geweldig, geef je
huishoudster / tante maar een extra knuffel !
Hartelijke groeten, misschien volgende week Castricum, (moet nog wat
trainen voor St Jacques... was behoorlijk pittig gisteren, ben overgestapt
op de 80, was al onderweg met de extra lus..).
Jos Broersen
—-
Heerlen, 02-
60 km. Je kon ook de 80 of 100 lopen maar dat moet ik niet meer te vaak
doen, denk ik. Na mijn bloedplasproblematiek een week geleden dacht ik
niet te kunnen deelnemen maar na mijn bezoek aan de uroloog zei deze
dat ik wel mocht lopen. Het stemde mij minder negatief over de uitslag,
die nog moet komen en ik moet nog 1 onderzoek ondergaan. Mijn vriend
Eberhard zou samen met mij lopen, hij is huisarts dus ik zou dan
medische begeleiding hebben. We vertrokken en het ging goed, heel
goed. De bergjes werden rustig gelopen daar Eberhard wat
trainingsachterstand heeft en mijn hoofd/denken ook niet 100% was. Het
weer was geweldig maar na 30 km kreeg Eberhard het heel moeilijk na
de beklimmingen en hij vroeg mij om door te lopen. Ik besloot dit ook
maar te doen daar Eberhard zich altijd aan mij vastbijt en dit zou nu zijn
doodsteek kunnen zijn. Een beetje erg euforisch over mijn eigen lopen
was ik binnen de korste keren uit zijn gezichtveld verdwenen. Na een
kilometer of 5 begon het voor mij ook zwaarder te worden maar .... ik
was over de helft. Vroeger schreef ik altijd in voor de langste afstand
maar nu probeer ik meer mijn verstand te gebruiken. Ik dronk tussen de
posten in elke keer mijn bidon leeg van iets mee dan 1/2 liter. Elke 10 km
probeerde ik te plassen, hetgeen steeds moeilijker werd natuurlijk, om de
kleur in de gaten te houden. Ik heb geen bloed geplast dus ..........
De route was goed te vinden alhoewel ik verschillende malen mensen
tegenkwam die verdwaald waren. De zon scheen en het werd steeds
warmer, heerlijk. Goed voor mijn getergde botten. Om een lang verhaal
kort te houden. De laatste 10-
keek was ik niet de enige die het zwaar had. Jongens wat is Mien
Limburg Toch Sjoen. Willem en Annemarie hebben echt bijna alle mooie
plekjes laten zien en daarvoor mijn hartelijk dank. Als in Maastricht met
de carnaval de zon schijnt dan zeggen de Maastrichtenaren dat God een
Maastrichtenaar is. Nou gisteren bleek dat hij in elk geval een Limburger
is.
Ik heb onderweg genoten van het landschap, de natuur, de rijstepapjes,
de vanillepudding, cola, peperkoek ja eigenlijk van alles.
De 60 km waren meer dan voldoende voor mij en ik was tevreden en blij
dat ik mocht meedoen en tenslotte ook gefinished ben.
Dinsdag dus krijg ik nog een onderzoek en de uitslag van alles, hopelijk
ben ik dan net zo blij als na deze editie van Limburgs Zwaarste.
Henk Sipers
—-
Hoi Willem en Annemarie,
Bedankt voor de organisatie van de wedstrijd van gisteren.
Het was mijn eerste 60km wedstrijd, ik vond het een schitterend maar
zeer zwaar parcours. De eerste 40km gingen nog goed, maar de 20km
daarna werden steeds zwaarder.
Mijn complimenten voor het pijlwerk, wat prima aangegeven stond.
Nogmaals bedankt en misschien tot volgend jaar.
Met vriendelijke sportgroeten,
Henry Verbugt
Griendtsveen
—-
Beste Willem en Annemarie,
Ik zal het hoge woord er maar meteen uit gooien, Limburgs zwaarste
was voor mij dit jaar een stapje te zwaar. In Wijlre op 85 km heb ik de
beslissing genomen dat nog 3 uur wandelen iets te veel van het goede
voor me was.
Ik heb toch nog kunnen genieten van 85 km mooi Limburgs landschap
en 5 km extra door niet goed genoeg op de bordjes te letten.
De dalingen door een rivierbedding zijn niet mijn ding, voor mij is dat
afzien, maar ik heb ook lopers helemaal enthousiast hierover gezien.
Bij de eerste post heb ik mijn lichtje afgegeven en daar een labeltje aan
gehangen met mijn naam.
Ik ben vergeten hiernaar te vragen bij de finish; zo’n 85 km doet toch wat
met je ! Is het mogelijk dit lichtje naar mij toe te sturen ?
Als hier kosten aan verbonden zijn en je weet hoeveel, dan zal ik dat
overmaken op ? 075.04.04.086 ?
Met vriendelijke groeten en bij voorbaat dank,
Sjaak Bus.
—-
Bonjour,
Je voudrais vous remercier pour la magnifique journée du 2 avril, j'en ai
pris pleins les yeux et les jambes.
L'organisation était au top, la complicité entre les participants et tous les
bénévoles aussi.
La région est magnifique et vous avez eu droit à une agréable journée.
Encore une fois merci pour tout.
Sébastien Leduc (Dossard 136)
—-
Willem en Annemarie,
Mijn benen doen me denken aan gisteren, straks zijn mijn benen weer helemaal in
orde.
Mijn hoofd raakt waarschijnlijk nooit meer in orde, dus dat zal me elke dag weer aan
Limburg Zwaarste doen denken.
Nog eens een welgemeende DANK u , voor deze onvergetelijke loop.
Het is een soort bedevaart geworden voor elke ultraloper.
Paul van Hiel
—-
Toch effe een bedankje, Willem, voor deze schitterende organisatie en
voor het lekker zonnetje.
Ik moet volgende keer mijn voorbereiding wat meer verzorgen en mijn
ogen onderweg wat beter openhouden, en dan komt alles in orde.
Tja, die afkorting van 100 naar 80, dat is wel de kat bij de melk zetten
natuurlijk, daar kon ik niet aan weerstaan... (maar het staat toch lekker
op mijn handdoek)
Groetjes en tot de volgende
Pat Leysen
—-
Anne-
Bedankt voor de SUPER organisatie, en alle mensen die zoiets mogelijk
maken
Het was erg gezellig op de verzorgingsplaatsen, soms bleef ik te lang
hangen, maar dat zegt meer over mijn conditie
Gr
Thijs van Heugten
—-
Limburgs' zwaarste 100km op 02/04/2011
door Edwin Lenaerts op zondag 3 april 2011 om 7:16
Ondanks het feit dat de eerste verkenningsloop, enkele maanden
geleden, ontzettend zwaar en vettig was had ik wel zin in het jaarlijks
rendez-
Het zou een warme dag worden maar de start was al om 6 uur bij ideaal
loopweer. Ik startte midden in het pak maar bij de eerste beklimming
over een weiland kwam ik plots op kop te liggen door gewoon, zoals
meestal, mijn gevoel te volgen en van de massa (in dit geval een
menigte met petzls bewapende ultralopers) niet te volgen. Boven bleek
ik juist gekozen te hebben. Het duurde precies een half uur voordat de
eerste achtervolgers,Erwin met kompaan, bij me kwamen. Wat later
schoof ook Patje voorbij en na 1h20 wedstrijd waren ook de "grote
kanonnen" Geert en Johan present. De zon kwam achter de heuvels op
en het was perfect genieten maar het was ook vooral een beetje de
focus op de bepijling houden want er zou, dit keer niet door mij, veel
vekeerd gelopen worden. Het hoogste punt bereiken we na 25 km in
Vaals en mijn gemiddelde zit net onder de 10 km/h.
Bij de bevoorradingsposten was het telkens weer feest met een
overvloed aan Limburgse vlaai, rijstpapjes, wafeltjes en andere
zoetigheid. Om hier een hongerklop op te doen moest ge al een serieus
kieken zijn. Het enige nadeel is dat ge van al dat gegeet ook al eens in
de struiken in moet maar die waren er vandaag ook meer dan
voldoende. Mijn energiepijl bleef tot km 80 verbazed goed. De
opkomende blaren, door ongeschikte steunzolen, in combinatie met de
vermoeidheid die ook langzaamaan de kop op stak zorgden ervoor dat
er de laatste uren toch ook wat mentale training aan te pas kwam. Ik
finishte relatief fris na 11h11 als derde op de 100K na Geert en Erwin.
Willem en Anne-
fantastische dag mogelijk te maken.
Edwin Lenaerts
—-
hoi Annemarie , Willem
hetgeen ik gevreesd had is waarheid gebleken: 't is een zware wedstrijd.
Ik vraag me af wie hier de 100K in een min of meer treffelijke tijd gelopen heeft,
indien überhaupt.
Ik lees het wel.
Dé grote verrassing was het bijzonder orginele idee om een gepersonaliseerde
handdoek te geven : nooit gezien.
Prachtig decor , maar jammer genoeg ook zô zwaar.
Ik mag niet denken dat er twee weken voorafgaandelijke regen was geweest...
bedankt voor jullie inspanningen
Rudy van Daele
—––––––––––––––––––––––––––––––––
Beste Willem,
Allereerst hartelijk bedank voor het organisatie! Alles was super: wegwijzer, rusts,
lachen van iedereen, vriendelijkheid, .... en ook het weer. Zelfs als het weer gestegen
in de moeilijkheid van de tocht ...
François Horé
—-
hallo Annemarie en Willem.
dank jullie voor de heel mooie loop, grandioos zoveel mooie plekjes die je hollend
mag bekijken (beleven) in mijn geval was het veel wandelen! ik kom dan ook uit
Holland en geniet extra lang van mijn inschrijfgeld "het is de laatste tijd allemaal erg
zwaar voor me"
ook hulde voor de posten, heerlijk dat deze mensen zo vriendelijk en met kunde je
helpen, zo ook wat er er op de tafels ligt, perfect !
ik hoorde om mij heen nogal eens gemopper over de pijlen, het zal net zo als bij mij
wel de vermoeidheid zijn, maar als je terug liep kon je alleen maar denken , hoe kon
ik zo st.. zijn dat ik de pijl niet zag, dus de volgende keer, als standaard uitrusting
ook een bril.
Het was bij de finish mij niet aan te zien, maar ik heb genoten , dit is sport, dus het
mag misgaan!
Dank jullie allemaal voor een heel mooie dag.
m.vr. lopersgroet Ernst en Anita
—-
Liebe annemarie und lieber willem!
Nun noch schnell die versprochene mail, damit ihr euch keine sorgen mehr machen
müsst!
Ich bin bis nach 1:30 Uhr gefahren, dann kam die müdigkeit und ich ruhte 3h, fuhr
dann wieder 2h und schlief wieder 3h. dann fuhr ich in einem ritt nach hause, wo ich
um 12.30 uhr an kam!
vielen lieben dank noch einmal für alles. es war sehr schön bei euch. Der lauf ist
wirklich sehr anspruchsvoll und 16h zeit ist nicht sehr viel. Da ihr aber über das limit
hinaus zeit gebt, könnt ihr doch gleich ein limit von 18h geben. dann trauen sich auch
andere.
Schon mal den thüringen ultra bei uns mitgemacht? Der ist leichter zu bewältigen
und da gibt’s von anfang an 18h zeit! Hier wird dann aber früh um 4 uhr gestartet.
Kann ich nur empfehlen!
Euer lauf ist super ausgeschildert. Wo es aber probleme gibt: in den orten ist die
markierung so tief angebracht, da man automatisch vorbei läuft. Oder das mit dem
schlossgarten, wo wir durch müssen! Wer zu spät kommt, muss außen rum, doch
wenn man es nicht weiß und die beschilderung durch den garten geht, wie soll man
dann den weg finden?! Wir hatten glück, dass plötzlich ein läufer kam, der sich
auskannte, sonst würden wir jetzt da noch stehen! Kleiner scherz!
Ich werde hier bei uns werbung für euren lauf machen! Die cola hat mir sehr
geholfen! Lieben dank nochmals auch für den tollen kuchen!
Das handtuch ist echt super. Zudem auch noch mit meinem namen! Tolle erinnerung!
So, ihr lieben, dann komme ich jetzt zum schluss! bleibt schön gesund und passt auf
euch auf! Viel spaß bei all euren laufevents, die ihr selber lauft oder veranstaltet.
Wäre toll, wenn wir uns mal wiedersehen würden.
Übrigens habe ich bei meinem sturz heftige probleme mit meinem rechten oberarm.
Ich kann ihn nicht mehr hochheben. Der unterarm geht noch.
Mal sehen, wie ich im dienst damit klar komme, sonst muss ich doch zum arzt! Habe
dazu noch einen richtigen muskelkater. Das knie muss ich auch mal behandeln.
Alles liebe von joggerin heike an euch. Liebe grüße an die crew, die alle sehr nett
sind!
—-
Limburg ... Zwaarste ?
2 april 2011, Om 06u30 gaat de wekker.. is dit een grap? Nee hoor, 1 april was
gisteren en blijkbaar heb ik mezelf beetgenomen, wie zegt er nu de dag ervoor dat hij
mee gaat doen aan Limburg Zwaarste?? Ik denk nog twee keer na (lees 20) , blijven
we liggen of gaan we lopen ?
Willem Mutze kunnen we toch niet in de steek laten, ik vlieg in mijn kleren en neem
alles mee wat ik denk nodig te hebben voor zo'n lange afstand. Op weg naar Heerlen
zegt men GPS steeds, 'gelieve om te keren, gelieve om te keren', misschien beter
luisteren ? Is dit een voorteken ? Ik zet hem even op de mannenstem maar die is
minder vriendelijk, 'keer verder om'.
Na 1u40 mag mijn witte slee terug rusten, dan is het aan de chauffeur om in gang te
schieten. Waar zijn we weer aan begonnen ? Het weerziens met al die ultralopers is
zoals na jaren thuis komen van een verre reis. Alsof ik ooit jaren op reis was
Natuurlijk worden we overspoeld met de strafste verhalen en mijn 40 minuten reserve
gaan snel voorbij. Rap in de wagen nog wat vaseline smeren op de weke plekken en
even kijken of ik alles wel mee heb, een lege bidon met wat isostarpoeder, wat
druivensuiker, gsm, geld, Pang!!!!
Die 'pang' was het startschot boven op de heuvel, oeps en Polleke staat nog
beneden aan zijn auto. Och een bergske meer of minder zal hier niet uitmaken.
Na enkele minuten sluit ik achter de groep aan en ga wat lopers voorbij. De eerste
kilometer was wat moeilijk om in een ritme te komen, de tweede kilometer ging vlotter
en vanaf kilometer drie, geloof het of niet, was het op karakter tot de meet.
Mijn conditie is ver zoek voor de lange afstand, sinds augustus 7kg bijgekomen..
Maar klagen kan je hier niet doen, het is Limburg Zwaarste ook wel 'mooiste'
genoemd. Het is puffen om op een heuvel te geraken maar eens boven zijn de
vergezichten zo prachtig. Afzien en genieten gaan hier heel goed samen.
De afdalingen gaan me goed af maar bergop is het echt op de tanden bijten. De zon
is ook al goed van de partij, het zal heel warm worden vandaag!!! Mijn doel is 3uur
lopen, dan zien we wel , ik heb geld voor een taxi als het moet.
Soms loop ik wat samen met Luc en Rudy maar we kiezen toch om ieder zijn
wedstrijd te lopen, iemand volgen is hier geen goede optie. We liepen soms kleine
stukjes verloren maar de pijltjes waren dit jaar ongelooflijk goed aangebracht, met
iets of wat opletten kon men in feite niet verloren lopen.
Om een idee te geven hoe steil het soms omhoog ging, we liepen soms getrainde
fietsers voorbij. 2500m hoogteverschil in totaal, mens dat is enorm. Na 40 km is alles
op, ik geniet nog van de landschappen, de reuzeslakken, de zon, de riviertjes, maar
toch begint uitlopen een vraagteken te zijn. Er loopt een man of zes mij voorbij. Nu
weet ik waarom we moeten trainen, ik liep afgelopen maanden heel af en toe en
zeker geen duurlopen. Doe dit gewoon niet na want het is wat onverantwoord.
Onderweg zeg ik aan Rudy dat dit toch niet meer voor de gewone mens is, zo afzien,
zo diep graven in de energietank, ik denk aan de mannen die de 80 of 100km lopen
vandaag, vent wa zit ik hier te zagen¡zie maar dat ge aankomt!
Rond 53km is er weer zo'n berg op. In een hobbelige wei naar boven, duwen op de
bovenbenen, geen hartslagmeter zou nu mijn hart kunnen volgen. In het midden van
de wei staat één van de draaihekjes (waar de dieren niet door kunnen). Ik hou even
halt, keek naar boven en dacht echt ¡°hier raak ik nooit meer boven¡±.
Maar mijn koppig karaktertje dacht er anders over, ik ben een doorzetter en wat was
mijn leuze weer? ¡®never give up¡¯ !!! Ook vandaag niet !
Ik stap wel 20 minuten en niemand komt voorbij, ofwel zijn ze allemaal verloren
gelopen, ofwel is iedereen even stuk als ik.
Nog 2500m te gaan, Rudy zet het op een lopen, ik volg weer 200m maar moet weer
eens even wandelen, steken in mijn borst. Niet ongerust zijn, de steken komen door
mijn rugzak, het zijn meer spierkrampen. Nog 500m , de meet in zicht, nooit gedacht
deze vandaag nog te zien. 6u34¡¯47¡å een tijd waar ik meeeeeer dan tevreden mee
ben.
Wat een heerlijk gevoel, zo kapot en zo voldaan, echt niet te beschrijven. Had ik nu
maar mijn fotoapparaat mee, die gezichten die afgezien hebben. Overal zoutplekken
en lopers die een slag van de zon krijgen. Maar als een wonder zien we na een
uurtje niet veel meer bij die ultralopers. Ook bij mij is het herstel weer wonderbaarlijk,
het zal er nog wel ergens inzitten zeker.
Na de wedstrijd konden we niet anders dan nog enkele uren blijven plakken. Heerlijk
om tussen al die vrienden te zitten, als je eens een langere tijd weg bent besef je nog
meer wat een sterke band we wel hebben met elkaar. Al die tijd is mijn wagentje
braaf blijven wachten en als beloning mag hij me nu heel dat eind veilig terug
brengen.
Willem Mutze en Annemarie, uit het diepst van mijn hart, bedankt voor deze mooie
organisatie, het is ongelooflijk hoe jullie weer alles zo voor elkaar gekregen hebben.
Maar de naam van de wedstrijd daar zijn we toch nog niet helemaal uit, we hadden al
Limburg Zwaarste, langste, mooiste, lekkerste, ¡deze keer misschien Limburg
warmste?
Was dit een comeback vroegen velen zich af ? Mmm, nee hoor, dit keer was het een
uit de hand 'gelopen' 1 april grap.
Paul van Hiel
—-
W&A,
Wil jullie graag danken voor de mooie dag en loop bij jullie. Mega werk en ik hoop
dat je mega veel goede reacties krijgt als dank .
Blij dat ik er bij was en genoten heb van de loop en de omgeving. De ontvangst , het
aandenken ,de uitdaging ,de gehele organisatie, dank daarvoor en alweer tot ergens
.
PS persoonlijk ben ik blij dat je ook deelneemt a d M&U cup met je organisatie
Met vriendelijke groet,
De Jaeger-
Nu een week later Limburgs Zwaarste.
Na het avontuur in Parijs en de drie dagen spierpijn na afloop ben ik van 100km naar
de 60 km geswitcht.
Na een hartelijke ontvangst wordt keurig aangegeven waar je de tas bewaakt kan
plaatsen en gaat het van start.
Een stralende lentedag en een prachtige route, wat is Limburg toch mooi. Hier lekker
veel posten met alles wat een loper nodig heeft. En was is de route ontzettend goed
aangegeven!
Ik liep in een gezellig groepje met mijn drie Belgische vrienden, Marc, Leike en
natuurlijk mijn privé coach Jacques en ik ben aardig bijgeschoold in dat Vlaamse
taaltje. Ik heb geleerd om op de “pielkes” te letten , wat er gebeurt als “de kiers
oetgaat”, en dat ik me om mijn vrienden moest “moijeren”. Jacques was zo galant om
mijn camelbag de tweede helft van de loop te gaan dragen, waarom had ik die
eigenlijk meegenomen??? De verzorging was uitstekend!!!
Helaas heeft Leike twee keer een enorme smak gemaakt maar hij bleef dapper
doorlopen. De laatste 10 km kilometers zijn Jacques en ik nog gedemarreerd om nog
juist voor 17.00 te finishen.
En waar ik in Parijs moe en misselijk liep lopen zoeken naar mijn tas en
omkleedruimte werd ik hier direct naar mijn tas begeleid, werd de
scheidsrechterkamer geopend voor een heerlijke privé doucheruimte en kregen we
direct een prachtige handdoek met je naam er op en een certificaat met de tijd en
een prachtige persoonlijke foto.
Wat een geweldige service!
Willem, Annemarie en het hele team, ontzettend bedankt voor de onvergetelijke dag,
hier kan geen Parijs tegenop!
Els Annegarn
Gisteren werd alweer de vijfde editie van Limburgs Zwaarste georganiseerd. Een bijzondere editie want i.p.v. de 70 km die het andere jaren was, konden we nu éénmalig kiezen voor 60, 80 of 100 km. Die 100 km zou maar liefst zo'n 3000 hoogtemeters bevatten. En dat dus gewoon in Nederland, je hoeft er de grens niet eens voor over. Behalve misschien je eigen grens.
Toen ik vorig jaar augustus in Limburg met Jack de wandel4daagse wandelde, hebben we ook een dag met Willem gewandeld. Hij was toen al razend enthousiast en vol plannen voor deze editie van LZ. Alleen vroeg hij zich toen af of er wel genoeg mensen mee zouden willen doen want het was natuurlijk wel een heel karwei om alles te organiseren en er waren veel vrijwilligers nodig. Genoeg mensen waren er echt wel met 69 inschrijvers voor de 60 km, 12 voor de 80 km en maar liefst 95 mensen die zich aan de 100 km wilden wagen.
Omdat ik vorig jaar nog niet wist hoe ik na de Spartathlon zou herstellen had ik Willem beloofd dat ik zeker aanwezig zou zijn. Als ik niet zou kunnen meedoen zou ik meehelpen maar liever zou ik natuurlijk zelf willen lopen. In elk geval stond de datum 2 april met rood in mijn agenda want bij zo'n unieke loop wilde ik persé aanwezig zijn.
Mijn herstel na de Spartathlon ging sneller dan ik verwacht had en dus kon ik meelopen. De keuze viel natuurlijk op de 100 km, Limburgs Allerzwaarste.
En omdat Jos meestal met mij meegaat naar wedstrijden werd hij nu door Willem als vrijwilliger aangewezen om pijlen op te ruimen. Voor hem stond er dus een prachtige maar pittige wandeling op het programma, samen met Ann heeft hij het stuk tussen de 13 en 31 km gewandeld.
De start is om 6 uur 's morgens en dan is het nog donker. Dus hoofdlamp op en goed uitkijken. Ondanks een korte nachtrust voel ik me goed en heb er zin in. We moeten goed naar de pijlen kijken heeft Willem ons op het hart gedrukt. Die pijlen hebben voetjes aan de onderkant. Dus als er een grappenmaker een pijl voor linksaf omdraait naar rechts komen de voetjes aan de bovenkant en dan weet je dat het niet goed is. Ik zie geen enkele pijl hier in het donker maar wel reflecterende ringen in de bomen. Dat zal dan ook wel goed zijn en bovendien kan ik gewoon achter de grote groep aan lopen want ik start zoals altijd bijna achteraan. Pas als het lichter wordt en de groep uit elkaar valt ga ik op de pijlen letten. Toch weet ik het in de loop van de dag tot drie keer toe te presteren om verkeerd te lopen. Gewoon door domweg niet goed te kijken. De pijlen hingen er wel maar dan moet je er natuurlijk wel op letten. En als er een pijl naar rechts wijst moet je niet zo dom doen om dan schuin dwars over een terras te gaan banjeren. Dat is een beetje dom, Jannet! Gelukkig heb ik ook mijn heldere ogenblikken want als ik bij een zijweg kom en ik zie geen pijl meer ben ik wel zo slim om mijn routebeschrijving erbij te pakken en te kijken waar het mis ging. En zo voorkom ik dat ik al te ver omloop. Handig die routebeschrijving!
Het lopen gaat heerlijk, ook de heuvels kom ik goed op en af en dat is wel eens anders geweest. Ik loop te genieten van het mooie weer, de omgeving met de schitterende vergezichten en de mensen om me heen.
Na mijn Spartathlonavontuur wordt ik vaak door mensen aangesproken. Jij bent toch 'de vrouw die....?' Ja, dat ben ik. Ook vandaag gebeurde dat weer een aantal keer en dat blijft leuk. De meest bijzondere opmerking kwam van Radmer: ik herken je aan je achterkant. Die had ik nog niet gehoord. 'Ik bedoel dit heel respectvol', haastte hij zich nog te zeggen maar dat had ik natuurlijk al begrepen en ik vind het grappig.
Ik wandel onderweg ook nog een stukje met Henri mee die op een deel van het parcours controleert of alle pijlen nog aanwezig zijn. Henri is drie dagen als vrijwilliger bezig met het aanbrengen, controleren en opruimen van de pijlen. Hij legt dit weekend dus ook heel wat kilometers af. Wanneer ik bij hem wegloop mis ik meteen weer een pijl maar dan hoor ik een schreeuw achter me. Het is Radmer die me gelukkig weer herkend heeft aan mijn achterkant en me behoedt voor verkeerd lopen.
'Je zult me nog vervloeken', zei Willem vooraf tegen me. Hij kent me al een beetje want dat heb ik inderdaad gedaan. Maar dan wel met een big smile op mijn gezicht. Want wat was het mooi! Maar wat waren er ook veel heuvels, piepende draaihekjes en trappartijen. Vooral die trappartijen! Willem, hoe kun je dat nou doen?! Weet je wel dat die heel vervelend zijn als je bijna kramp hebt? En dat had ik, vooral de laatste 20 km. En daarmee hoorde ik tot de meerderheid van de deelnemers. Want het was ook warm en zonnig. Misschien iets te warm en zonnig voor een 100 km die niet bepaald over een gemakkelijk beloopbaar parcours gaat. En dat betekent veel vochtverlies, meer dan je kunt aanvullen. Bij mij zorgde die kramp ervoor dat ik de laatste 5 km alleen nog maar heb kunnen wandelen. Energie had ik meer dan genoeg en ik had nog best kunnen hardlopen maar elke stap die ik iets versnelde deed de kramp overal in mijn benen schieten. En met overal bedoel ik ook echt overal. Scheenbenen, kuiten, bovenbenen en hamstrings, alles schoot spontaan in de kramp. En dat loopt niet handig. Maar gelukkig train ik ook op het wandelen en dat is me vandaag weer goed te pas gekomen. Mijn eindtijd is 13.28.22 en al die tijd heb ik lopen genieten, elke seconde. Van elke heuvel, elk draaihekje en elke trap, met of zonder kramp.
Ik wil in het bijzonder Willem en Annemarie bedanken maar ook alle vrijwilligers die ervoor gezorgd hebben dat deze dag een waar feestje werd. Ik ben blij dat ik er bij mocht en kon zijn.
Iedereen die gisteren de 60, 80 of 100 km heeft volbracht mag trots op zichzelf zijn want deze loop deed zijn naam alle eer aan.
Jannet Lange
Hoi Willem,
Allereerst nogmaals mijn complimenten voor Annemarie en jou voor jl. zaterdag. Het
was een heftig evenement – zeker met dat verlopen er bij – maar mooi om het een
keer gedaan te hebben.
Ik was redelijk kapot maar anderzijds viel het ook wel weer mee. Gisteren toch mijn
bosloopje 16 km kunnen doen in 140:33 dus goed tevreden.
Gijs Honing
—-
Hallo Annemarie, hallo Willem,
es war ein toller Lauf!
Etwas warm zwischendurch, aber da kann man wohl nichts machen.
Viele nette Leute unterwegs J und auch am Rand, wenn ich mal nach Wasser
gefragt habe.
Einen kleinen Tipp vielleicht noch:
Ihr könntet den Kurs (die crs-
Verpflegungspunkt unterteilen -
Anscheinend haben sich doch mal wieder ein paar Leute richtig gut verlaufen (was
ich schwer möglich fand...)
1000 Dank!
Helmut Hardy
—-
De 100 km van Limburgs Zwaarste van 2011: een heerlijke loop over pittige heuvels
Op zaterdag 2 april heb ik een mijlpaal bereikt als duurloper: het volbrengen van de
100 km van Limburgs Zwaarste. Ik ben heel erg blij en opgelucht dat de race goed is
gegaan. De evenknie van deze loop -
algehele uitputting moeten opgeven op de 75 km. Later realiseerde ik me dat het
wellicht verstandiger was geweest dat ik in Nederland eerst een 100 km had gedaan
in plaats in een warm land in klimatologisch ‘uitdagende omstandigheden’. In maart
2010 had ik al deelgenomen aan de toenmalige Limburgs Zwaarste. Die toch
bestond nog uit één afstand: 72 km. Dit jaar konden deelnemers kiezen uit drie
afstanden: de 60, 80 en 100 km. M’n resultaat op de editie van 2010 was -
m’n eigen verrassing-
twee kilometers die vals plat naar beneden gaan, nog sprintend kunnen afleggen.
Aangezien de Pharaonic Run ook dit jaar op mijn loopkalender staat, lag het voor de
hand om nu weer de Limburgs Zwaarste te gaan doen maar nu de 100 km.
Op vrijdagavond even na zevenen toog ik op pad met de trein richting Heerlen waar
de start was. Het was wel even wennen om met het ov te gaan reizen want m’n auto
was enkele weken daarvoor mij ‘ontfutseld’. Maar goed, reizen per ov heeft ook zijn
voordelen. Je kunt je reistijd nog nuttig maken. Om half elf liep ik het clubgebouw
van de Scouting in Heerlen binnen. Er waren daar al ongeveer 80 ultralopers
aanwezig afkomstig uit met name Nederland en Duitsland. Wij waren daar om te
overnachten want de start was om zes uur in de morgen. Er waren vijf vertrekken
waar lopers voor de verschillende afstanden sliepen. De lopers van de 60 km hadden
het geluk geruime tijd later te kunnen opstaan. Voor de 80 km en 100 km-
lopers hield het in dat we om half vijf in de ochtend moesten opstaan. En voor lopers die van
ver moeten komen is het dan eigenlijk geen optie om zo vroeg te moeten aanreizen.
M’n nachtrust was nogal kort en matig. Ik heb denk ik nog geen uur geslapen. Ik kon m’n
draai niet vinden op m’n slaapmatje en dat was door andere lopers niet onopgemerkt
gebleven. “Wat lag jij te draaien vannacht”, hoorde ik m’n buurvrouw ’s ochtends bij het
opstaan zeggen. Maar ik was niet de enige. Kennelijk zat bij een behoorlijk deel van de lopers
een soort spanning in het lichaam die een belemmering vormde om snel en ontspannen in
slaap te kunnen vallen. Voor mij lag de onrust ook deels in de weersvoorspelling. Deze
zaterdag beloofde in Zuid-
temperatuurwaarden van rond de 25 graden. Ik zag het Egyptescenario alweer helemaal voor
me: bij de start al fysiek moe zijn en uiteindelijk geveld worden door warmte. Bovendien was
dit parcours met zijn vele heuvels (ca 2.500 hoogtemeters in totaal) wel een stuk zwaarder dan
het parcours van de Pharaonic Run. Om even na half zes vertrokken de lopers met de auto
naar het clubgebouw van een tennisvereniging waar de daadwerkelijk start was. Organisator
Willem Mütze had tezamen met zijn vriendin Annemarie Hosli alles keurig geregeld zodat we
om even na zes konden starten.
O dat tijdstip was alles nog volledig donker. De meeste lopers -
hoofdlamp op. Als groepsloper heeft niet iedereen zo’n lamp nodig, maar lang niet iedereen
blijft in een groep lopen. Vanwege het fotograferen loop ik vrijwel steeds alleen, ook al komt
het wel eens voor dat ik een paar kilometer met iemand oploop en dan een leuk gesprek heb.
Sport is toch ook een sociale activiteit nietwaar? Na kwart over zes begon het in het oosten al
iets licht te worden. Het is markant om te zien hoe snel de dageraad vordert. Elke minuut
verder is het licht sterker geworden en al snel kun je zonder hulpmiddelen de routeaanwijzing
(kleine geplastificeerde kaartjes met rode pijlen of rood-
Het was een prachtige morgen. De lucht was strakblauw, vrijwel nog windstil en qua
temperatuur best aangenaam. Ik schat dat het bij de start al ca 10 graden was. Prima weer om
in een t-
Even voor half acht kwam de zon boven de horizon. Het was een prachtig gezicht om de
eerste gouden zonnestralen te zien op de diepdonkerbruine pas geploegde akkers. Ook was het
mooi om te zien hoe het zonlicht wordt weerkaatst op de ontelbare dauwdruppels op de
grashalmen in de weilanden. Verder kunnen de bomen en met name hun stammen prachtig
zijwaarts worden aangelicht door het felle licht van de nog laagstaande zon. Het lopen door de
bossen was heerlijk. Overal hoorde ik de vogels zingen en ik genoot van het frisse jonge
groen van bloeiende bloemen en ontluikende bomen en struiken. Een ochtendwandeling
-
mijn geval een duurloop-
gewaarwording. Als stedeling heb ik deze ervaring helaas niet meer, maar vanuit mijn
jeugdjaren in Gelderland herken ik dit wel. In de zomervakantie gingen we -
beide broers en ik-
Daar zaten we volop in de natuur, geheel vrij zonder bewoning om ons heen.
De voorspelde warmte viel gelukkig mee. ’s Middags kwam een mild briesje die de warmte
wat temperde. Verder hielden de takken van de nog kale bomen in de bossen ook nog wat
zonlicht tegen. Verder had ik een honkbalpet bij me die met name op het open veld zijn nut
bewees. Op de 50 km (omstreeks één uur in de middag) kreeg ik even een zwaar moment.
Gelukkig kwam ik aan bij een verzorgingspost die goed was uitgerust met allerlei etenswaren
en drinken. Ik at veel energierijk en makkelijk verteerbaar voedsel. Ook die grote punt
Limburgse rijstevlaai bewees mij grote diensten. Dat was pas het nuttige met het aangename
verenigen!
Ik had er profijt van dat ik vorig jaar al eens had deelgenomen aan de vorige editie van
Limburgs Zwaarste. Er waren in het parcours een paar onoverzichtelijke punten waar je als
loper snel van de route af kunt raken en daardoor een paar kilometer verkeerd kunt lopen. Nu
wist ik op deze ‘twijfelpunten’ heel trefzeker de juiste richting te kiezen. Ik ben in deze loop
slechts twee keer verkeerd gelopen. Waarschijnlijk heb ik in totaal ca 102 km afgelegd. Maar
ach, wat hindert het? Buiten lekker bezig zijn is het enige dat telt.
Het zwaarste gedeelte voor mij was het stuk bij Valkenburg. Als loper heb je dan ca 77 km
afgelegd. De honderden treden tellende trap naar de Wilhelminatoren bovenop een steile
heuvel was werkelijk een bezoeking voor mij. Mijn hartslag ging gierend omhoog en mijn
longfunctie was niet toereikend. Maar wat wil je? Als Rotterdammer kun je je niet op deze
omstandigheden instellen. Hier in het westen zijn alleen polders. Maar daar in Zuid-
heersen Zwitserse toestanden. Ook de volgende berg/heuvel was van hetzelfde kaliber.
Gelukkig was dit de laatste zware jongen uit het parcours. Het markante was dit ik me weer
fitter ging voelen. De zon stond inmiddels weer laag zodat ik weer zonder knellende pet kon
lopen. Verder had ik het gevoel dat ik weer meer kracht in de benen had. Na de 85 km heb ik
vrijwel niet meer gewandeld. Elke heuvel heb ik opwaarts weer rennend afgelegd. Het paard
rook stal. Verder hoefde ik niet meer voorzichtig te zijn met m’n energievoorraad, want een
afstand van 15 km is nog wel te overzien.
Om even na half negen werd het alweer zo donker dat ik m’n looplamp op deed. Koste wat
kost wilde ik vermijden dat ik in het donker zou verdwalen. Mijn benen waren nogal stijf
geworden en onder m’n voetzolen hadden zich enkele blaren ontwikkeld. In die
omstandigheden telt elke onnodig afgelegde kilometer voor twee. Na 14.50.53 uur na het
startschot passeerde ik moe maar intens blij de eindstreep. Ik was opgelucht deze slijtageslag
goed te hebben doorstaan. Het echec op de Pharaonic Run van een kleine vijf maanden
daarvoor was daarmee uitgewist. Ook de fotograaf had tijdens de route zich aardig geweerd.
In totaal heb ik gedurende dit evenement 1.118 foto’s genomen. Naast m’n langste
loopafstand heb ik ook een foto-
Willem, Annemarie en de vele vrijwilligers wil ik van harte bedanken voor deze prachtige
loop. In de toekomst hoop ik weer eens te zullen deelnemen aan deze loop. Ook op de door
jullie georganiseerde Bos-
in de nabije toekomst te zullen doen. Lopen door een prachtig landschappelijke omgeving
waar genieten voorop staat en niet de tijd, daar doe je het voor. Waar of niet?
Raymond Barkman
—-
Hartelijke dank voor de goede zorgen onderweg , jullie hebben een toporganisatie,
ik wens dan ook alle medewerkers te feliciteren en te danken voor hun inzet .
Sportieve groetjes ,
Leike
(Leon Dautzenberg)
—-
Hallo Willem en Annemarie
Ik wil jullie en de vrijwilligers hartelijk bedanken voor het organiseren van de
Limburgs Zwaarste. Het was toppie. We hebben geweldig geboft met het weer.
's Ochtends helder en 's middags lichte sluierbewolking zodat het niet te warm werd.
Ik kijk met heel veel plezier op terug. Afgelopen zaterdag heb ik twee pr's neergezet:
100 km hardlopen over niet het makkelijkste parcours en 1118 foto's.
Op www.mijnalbum.nl/Album=3AXBPHQE heb ik een selectie van 73 foto's gezet. Ik
zal deze week voor jullie een cd branden met 3 versies van foto's. 1. De volledige
versie; 2. de samenvatting; 3. de korte samenvatting. Mochten er foto's tussen zitten
die bruikbaar zijn voor jullie site, voel je vrij om die te gebruiken. Evt is een hyperlink
te maken naar het fotoalbum op mijnalbum.nl. Dit album zal een jaar lang online
blijven staan.
Het was een heerlijke dag om te lopen en buiten te zijn en te genieten van de natuur.
Ik heb van deze editie van Limburgs Zwaarste een kort loopverslag van gemaakt (zie
bijlage). Het is ook een goede zet geweest om deze loop een paar weken naar
achteren te plaatsen. Je kunt dan heerlijk genieten van het voorjaar in het fraaie Limburgse landschap.
Met mijn geklokte tijd is denk ik iets mis gegaan. Volgens mijn stopwatch liep ik
14.50.53. Ik kwam om ca vijf voor negen 's avonds aan. Is het nog aan te passen in
het klassement?
Ik wens jullie heel veel succes en plezier bij het organiseren van 'Castricum'. Het lijkt
mij ook een heel mooie loop om die te doen. Maar om die al dit jaar te gaan doen, is
iets te ambitieus voor mij. Wellicht iets voor volgend jaar.
Bedankt voor de handdoek. Het is een heel leuke aandenken!
Hartelijke groeten uit Rotterdam,
Raymond Barkman
—-
Dear Willem and Annmarie
We are writing to thank you very much indeed for a wonderful day on Saturday.
Matthew and I enjoyed the run very much and were very pleased to meet you and
experience your friendly and efficient organisation.
The course was super: challenging, interesting, and beautiful, in a part of Europe
which was new to us. And excellently marked -
make it as easy as possible for us. Thank you, too, for allowing me to start early. It
added to my enjoyment -
birds and the church bells!
We did not open our "goody bags" until we were back in our hotelroom and found a
lovely surprise -
you). A very nice memento of a great day in Holland (and Belgium and Germany).
We send you and your team our best wishes and once again our thanks, and look
forward to the next time,
Wendy and Matthew Lynas
—-
Beste Annemarie en Willem
Bedankt voor de prachtige dag die we hebben mogen beleven, het was de moeite
waard.
Ja ik ben het rode zakje vergeten dat je meekrijgt na het buitengaan.
groetjes, Michiel
—-
Annemarie en Willem
Ben niets vergeten of verloren.
Wil jullie enkel bedanken voor de prachtige vakantiedag in Limburg.
Gewoonweg schitterend en jullie hebben wederom heel wat mensen blij gemaakt.
Het gaat jullie goed en tot één van de volgende organisaties.
Mvg,
Johan BOGAERT
—-
Hallo Annemie,
hallo Willem,
mein Handtuch ist ok. und ich vermisse nichts.
Ganz, ganz herzlich möchte ich mich bei Euch und Eurem Team für die wieder
einmal perfekte Organisation bedanken!
Der Abstand der Stationen stimmte, die Verpflegung war ausreichend und
angemessen und vor allem: die Strecke war SUPER ausgeschildert!!!!
Nur zwei Mal habe ich suchen müssen; beide Male stand ein parkendes Fahrzeug
vor der Markierung, sodaß sie nicht sofort sichtbar war.
Mein erster 100-
bedeutet und den ich nicht vergessen werde!
Danke!
Gruß
Lothar Overhage
—-
Hallo iedereen,
Ja, ik ben prima dank je.
dank u nogmaals mooie baan
goede organisatie.
Ik heb mijn handdoek, ik heb niet vergeten.
Jouwe
zie je weer
Sylvain Cobben
—-
Bij deze wil ik jullie nogmaal bedanken dat ik heb kunnen starten, ondanks dat ik
45min te laat bij de start aankwam. Ik heb een super-
ik volgend jaar terug te zijn en dan wel op tijd te starten (en 60km ipv 50km te lopen).
Inderdaad was de 1e extra loop voor de 80km erg mooi -
Ook een superleuk kado, en prachtig dat zelfs het certificaat aangepast werd naar
50km !!!
SUPER !!
Martijn Groenendaal
—-
Hallo Annemarie en Willem,
Zojuist heb ik geprobeerd een reactie te plaatsen op de site....zoals ik al schreef,
geprobeerd uhum.
Vanmorgen las ik het leuke artikel in de krant; "ik krijg al bulten als ik er aan denk".
Geweldig en vanaf dat moment begon ik pas te beseffen waar ik aan heb
deelgenomen.
De vriendschappelijke sfeer, de dorst, de pijn, de prachtige paadjes bergaf,
schitterende uitzichten,
gelukkig wéér een verzorgingspost mét puddingkjes, de blaren, de oorkonde, de
handdoek en JULLIE :)
Lieve groetjes
en ook bedankt namens John voor de goede verzorging
Lianne van Avesaath
—-
Beste Annemarie en Willem,
nogmaals hartelijk dank voor deze fantastische belevenis! Het was voor de eerste
60k en dan meteen in zo een mooie omgeving en goede verzorging!!!
groet,
Paul van der Logt
ps: de handdoek was een leuke verrassing!!
—-
Hallo Annemarie, hallo Willem,
schöne Grüsse aus Essen von Udo und meiner Frau Gaby.
Euer Lauf ist super!, es war ein tolles Wochenende und vielen Dank an
die Helfer an den Verpflegungsstellen, die sich super um die Laüfer
gekümmert haben.
Viele Grüsse -
Udo Schurna
—-
Beste Annemarie,
Nog bedankt voor het organiseren van deze prachtige loop. Helaas was het te warm
voor mij. Kan in dergelijke warmte niet lopen. Ik heb mijn tocht beeindigd bij Post 5 =
50,5 km in 4 uur 45 min. Volgend jaar ben ik er weer bij.
Met vriendelijke groet,
Wim van Leest
—-
Willem en Annemarie,
Bedankt voor de schitterende dag. Het artikel in de krant was super.
Mijn motto:
Als je loopt heb je echte vrienden.
En dat zijn jullie twee.
m.v.g.,
Panda
—-
Dag samen,
Ik weet weer dat ik bovenbeenspieren bezit, die zijn nog niet helemaal herstel. Komt
vanzelf.
Nee, ik heb niets verloren & niet de verkeerde handdoek.
Ik heb genoten van de dag, bedankt.
Mijn complimenten. Goede verzorging vanaf het scoutinggebouw tot aan de douches
(prive douche voor dames, hoe goed kan je het krijgen?).
De belinting was top (Ik ben 2x klein stukje verkeerd gegaan maar dat was mijn eigen
verkeerde interpretatie van de pijlen -
de pijlen perfect maar had ik ze verkeerd gelezen.)
Het weer was geweldig & ik heb met Andre in het centrum van Heerlen nog genoten
op het terras van een heerlijke zalm. Dankjulliewel.
Graag tot een volgende x (nogmaals ik wil die andere zwarte handdoek die ooit 's
dubbel is afgedrukt met alle plezier overnemen)
Het allerbeste, dat jullie er hopelijk ook van hebben genoten en er met veel plezier op
terug kunnen kijken.
Laat de lovende kritieken de boventoon voeren,
Vr.gr. Petra Domhof
(ps mijn man heeft op de fiets ook genoten van het "pittige" landschap. Hij heeft zijn
spieren ook weer lekker aan mogen aanspannen)
—-
Beste Annemarie en Willem,
Ik was niet in staat mee te doen aan de Zwaarste van Limburg, helaas.
Ik had behoorlijk veel last van mijn rechterenkel en de dikte zat meer
op mijn voet dan op mijn enkel. Ook werd ie daar blauw afgelopen
zaterdag.
De oorzaak dat ik door mijn enkel ging bij het uitstappen van de bus in
Heerlen gebeurde op de volgende manier:
In Emmen in de trein stappen, in Zwolle uit en in, Amersfoort en
Utrecht idem. In Heerlen er weer uit (met bagage zijn dat hoge
uitstapjes). In de bus waar ik bij het uitstappen niet door had dat het
maar zo'n klein uitstapje was ging het mis. Mijn geest was dat die dag
niet gewend. Mijn enkel was te ontspannen en daar ging het mis...
Ik ben er 'even' mee naar het ziekenhuis geweest en zij wilde er voor
de zekerheid even een röntgenfoto van laten maken. Dat wilde ik ook.
Gelukkig waren er geen breuken:-
Eind deze week nog evne heen voor controle.
Ik moet 'gewoon rustig aan doen is me verteld". Rennen wil even niet
meer, maar ik doe ontzettend graag mee aan LZ. 2012 zal de volgende wel
weer zijn en ik ga me daar zeker voor aanmelden.
Als jullien nog een goeie routebeschrijving hebben van de 60 km. ga ik
die dit jaar misschien nog wel doen op eigen gelegenheid.
Ik heb op diverse weblogs al gelezen dat het een schitterend evenement was.
Met vriendelijke groeten,
Chris Dol
—-
Hallo Willem en Annemarie,
Het was inderdaad zwaar maar ik had het niet willen missen!
Bedankt voor de goede organisatie en tot ziens,
Mo Idrissi
—-
Hoi AM,
Zwaar gaaf, trailrunning zoals het hoort.
Op mijn blog staat mijn verslag http://geldropofftrackrunning.blogspot.com/
Groet uit Geldrop,
Berg en Dal staat hoog op mijn verlanglijstje!
Wouter Delen
—-
Dag Annemarie en Willem,
Nogmaals dank voor de prachtige loop. De 100 was dit jaar, gezien de omstandig-
heden, toch nog iets te veel voor me. Maar van de 80 heb ik zo goed kunnen
genieten.
Groet,
Pieter Locher
Amsterdam
—-
Hoi Annemarie en Willem,
Hierbij wil ik jullie (en de mensen die jullie geholpen hebben) even heel hartelijk
bedanken voor de geweldig goede zorgen van afgelopen zaterdag. Het was een
fantastische dag (en voor mij persoonlijk een geweldig resultaat).
Nogmaals bedankt en tot ziens!
Groetjes, Rudy van der Heyden.
—–––––––––––––––––––––––––––––––––––
Hallo Annemarie en Willem,
Op mijn handdoek stond de juiste naam en ik ben ook niets vergeten, maar daarvoor
mail ik niet.
Ik wil wel nog zeggen: het was fantastisch! Een prachtig parcours en een zeer goed
georganiseerde loop. Ik denk dat jullie heel veel mensen een groot plezier hebben
gedaan. Ik hoop dat jullie (behalve dat voor jullie het woordje zwaar toch ook wel van
toepassing is) ook hebben genoten.
Castricum komt voor mij een beetje te vroeg, maar tot een volgende keer!
Groet,
Hans Jurriaans
—-
Beste Annemarie en Willem,
Bedankt voor een prachtige, loodzware tocht. Ondanks dat het zo zwaar was, heb ik
enorm genoten. De verzorging onderweg was werkelijk super en ook de vrijwilligers
waren heel behulpzaam en vriendelijk. Voor herhaling vatbaar!!
Nogmaals bedankt en ook voor jullie geldt: rust maar lekker even uit nu,
Tot volgend jaar (of tot a.s. zaterdag in Castricum)
Ron Bakker
Heemskerk
—-
De barmhartige Samaritaan
Wat is dat toch in Limburg? Is de zwaartekracht daar sterker dan in de rest van Nederland,
Duitsland, België, Ierland, Schotland, Griekenland of andere plaatsen waar ik gelopen
heb? Ik ben toch wel vaker een trappetje opgelopen en ook een rugzak met twee liter
water heb ik wel eens eerder meegetorst. Maar hier in Limburg is alles zwaarder.
Zelfs het bier, zoals ik vorig jaar na de finish heb mogen ervaren. Eén zo’n biertje
en… knock out. Limburgs Zwaarste. Dit jaar was de zwaartekracht enorm, 100 kilometer
en een onbestemd aantal hoogtemeters dat ergens tussen de 2500 en 3000 moet hebben
gelegen (op de site van Willem wordt zelfs 3192 meter genoemd).
Nou vond ik het niet
netjes om net als in 2010 ook nu weer in het clubhuis van RKHBS aan de eisen der
zwaartekracht te voldoen door daar languit op de vloer te gaan liggen. Al die vriendelijke
mensen die zich toen (gelukkig onterecht, bleek achteraf) zorgen om mij maakten en
uiteindelijk besloten om toch maar een ambulance te bellen om vervolgens in het ziekenhuis
van Heerlen te wachten tot ik weer bijgekomen was. Dat kon ik ze toch niet nog een
keer aandoen?
Maar Limburg is zwaar, heel zwaar. Dus besloot ik dit jaar om de Limburgse
zwaartekracht op een andere manier tegemoet te komen. Zorgen dat ik in de achterhoede
zat, bij de Wilhelminatoren de rugzak door Henri Thunnissen tot de nok toe laten
bijvullen met koud water (‘Heb je nog wat koud water voor me, Henri?’) en dan alweer
zo’n steile trap in een warm en benauwd bos beklimmen, ergens in het Gerendal. Veel
koud water drinken. Op driekwart van die trap begon het me te duizelen. Even op een
boomstronk gaan zitten... Dat was het laatste wat ik geregistreerd heb, want toen
trok de Limburgse zwaartekracht me tegen de zachte mosgrond aan. Adieu. Vlak voor
de Dodemanweg ingestort na ruim 80 kilometer.
Ik sloeg de ogen op in een Limburgs
bos. Duizelig. Wazige blik. Logisch, want mijn bril was weg, maar dat wist ik niet.
Geen paniek, rustig even blijven liggen en dan proberen weer op te staan. Nou nee
dus, nog steeds te duizelig. Wat nu?
Toen kwam de barmhartige Samaritaan. De minder
Bijbelvaste lezers onder u verwijst ik graag naar Lucas 10:25-
Het vertrouwen in mijn eigen kunnen keerde terug en op een gegeven
moment ben ik op aansporen van Henri weer alleen verder gegaan. Het lopen ging verrassend
makkelijk, zelfs wanneer het weer eventjes omhoog ging. Herboren uit de Limburgse
bodem! Een ‘goede’ tijd zat er natuurlijk niet meer in, zeker niet nadat ik in het
donker op een weiland in de buurt van Simpelveld alsnog verdwaalde. Met telefonische
assistentie van Willem wist ik uiteindelijk om ca. 21:40 heelhuids sportpark Imstenrade
te bereiken.
Zonder Henri zou ik Imstenrade nooit bereikt hebben. Henri, woorden
van dank schieten me te kort. Ik weet nu wat kameraadschap betekent. Met jouw hulp
heb ik de zwaarte van Limburg overwonnen.
Tenslotte nog een woord van dank aan Willem en Annemarie. Door jullie organisatorische inspanningen, die ook ongekend zwaar geweest moeten zijn, ligt Limburg nu aan mijn voeten (en niet andersom.
Andre Boom
—-
Hallo Willem en Annemarie,
Ik wil jullie en de vrijwilligers hartelijk bedanken voor
het organiseren van de Limburgs Zwaarste. Het was toppie. We hebben geweldig geboft
met het weer. 's Ochtends helder en 's middags lichte sluierbewolking zodat het niet
te warm werd. Ik kijk met heel veel plezier op terug. Afgelopen zaterdag heb ik twee
pr's neergezet: 100 km hardlopen over niet het makkelijkste parcours en 1118 foto's.
Op www.mijnalbum.nl/Album=3AXBPHQE heb ik een selectie van 73 foto's gezet. Ik zal
deze week voor jullie een cd branden met 3 versies van foto's. 1. De volledige versie;
2. de samenvatting; 3. de korte samenvatting. Mochten er foto's tussen zitten die
bruikbaar zijn voor jullie site, voel je vrij om die te gebruiken. Evt is een hyperlink
te maken naar het fotoalbum op mijnalbum.nl. Dit album zal een jaar lang online blijven
staan.
Het was een heerlijke dag om te lopen en buiten te zijn en te genieten van
de natuur. Ik heb van deze editie van Limburgs Zwaarste een kort loopverslag van
gemaakt (zie bijlage). Het is ook een goede zet geweest om deze loop een paar weken
naar achteren te plaatsen. Je kunt dan heerlijk genieten van het voorjaar in het
fraaie Limburgse landschap.
Met mijn geklokte tijd is denk ik iets mis gegaan. Volgens
mijn stopwatch liep ik 14.50.53. Ik kwam om ca vijf voor negen 's avonds aan. Is
het nog aan te passen in het klassement?
Ik wens jullie heel veel succes en plezier
bij het organiseren van 'Castricum'. Het lijkt mij ook een heel mooie loop om die
te doen. Maar om die al dit jaar te gaan doen, is iets te ambitieus voor mij. Wellicht
iets voor volgend jaar.
Bedankt voor de handdoek. Het is een heel leuke aandenken!
Hartelijke
groeten uit Rotterdam,
Raymond
—-
Dag lieve organisatoren,
hier is alles goed binnengekomen, alleen op Peter zijn handdoek staat niet het aantal
gelopen km.'s Ha ha, nee hoor, en we missen niets. Alleen jullie aanwezigheid, want
het was weer uitermate gezellig zo met elkaar, vooraf, na afloop. Het was allemaal
weer top geregeld. Waar maak je nu mee dat je de the organisator himself onderweg
tegenkomt? Zoiets straalt liefde voor zijn lopers en de sport zelf uit. Dat zijn mooie
momenten die ik bewaar voor die keren dat ik het even wat moeilijk heb. Momenten
om zeker niet te vergeten.
Dank je wel Willem en Annemarie.
groet Wilma Dierx
—––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
Hallo lieve Willem en Annemarie,
Het is altijd zo fijne periode om uit te kijken naar een van Willems loopjes en wat
gaat het snel voor-
bij. Het is altijd zo fijn om te schrijven als het goed is gegaan dus niet zo fijn als het minder is gegaan.
Maar als je het moment hebt gehad om toch te besluiten dat het verstandiger is om
voor je gezond-
heid te stoppen dan maken zoveel andere dingen het "goed". WAT EEN VERZORGING!!!!
Ik kon direct mee en kreeg een jas en drinken van Arja, geweldig! Ach en dan mee naar Valkenburg
om daar weer lintjes op te hangen die weg waren gehaald. Wie doet dat nu?
Dan op het terras genieten van alle zwoegers die binnen komen. Wat een reunie zoals iemand al zei.
Geweldig genoten maar dat zou niet mogelijk geweest zijn zonder JULLIE!
Ze zeggen ook wel eens: "je loopt je hoofd leeg"... maar nu kan je wel zeggen: "je loopt je hoofd
vol"...
Wat een prachtige omgeving, helemaal geweldig. Petra en ik liepen de heuvel op en hoorden geruis,
kwamen tussen ons door 3 reeen lopen, hoezo hoofd leeg lopen, dit is toch UNIEK! Prachtig gewoon.
Ik hoop dat jullie nu even kunnen genieten van al jullie inspanningen... Lees alle stukjes eens die
er geschreven worden/zijn, kippenvel toch! Jullie zijn geweldige en bijzondere mensen!
Liefs
Jet Klomp
—-
Nog maals bedank en ik denk er al weer aan om volgend jaar binnen de tijds lemlimiet te blijfen,
ook nog bedankt voor de soep en een super zwaar weekend.
Heb ook nog een blog en 199 foto`s gr en wellicht tot een volgende keer.
linkje blog en foto`s http://iwalkcq.web-
gr, cock Qualm
(p.s. hier klopt alles en heb mezelf ook al weer gevonden)
—-
Hallo Willem en Annemarie,
Een prachtige loop was het afgelopen weekeinde. Letterlijk geen 500 meter achter elkaar vlak
gelopen tot de laatste 3 kilometer. De warmte maakte het nog eens extra zwaar, maar daar
waren we goed op voorbereid. Ik wist niet dat Limburg zo heuvelachtig was. We fietsen wel elk
jaar met onze vereniging de Mergellandroute en komen nog wel eens in Stein voor de triatlon, maar dat is toch iets heel anders.
Wel leuk dat we onderweg enkele bekende stukjes tegenkwamen, zoals Camerig, Eys en de
Eyserbosweg. Ook het stuk door Duitsland was erg mooi.
We hebben er -
Bedankt voor jullie geweldige inspanningen!
Vriendelijke groet,
René Bosch, Frank van Eijck, Martijn Groenendaal
—-
Hoi Annemarie en Willem,
We hebben net de site van Funrunner eens even bekeken en wat een reacties zeg. Daar mogen
jullie en jullie vrijwilligers heel erg trots op zijn. Ondanks (of misschien wel dankzij) dat jullie de
deelnemers weer het nodige hebben laten lijden zagen we lopers die enorm aan het genieten
waren van de loop, van de omgeving, van de verzorging, van hun lotgenoten en van hun prestaties.
Ook wij hebben volop genoten en kijken terug op een gezellige vrijdagavond en een fantastische
zaterdag in de Zuid Limburgse heuvels.
En nu weer snel op naar de volgende van Willem's (super) loopjes.
Met grote groet
Renske en Ernst Jan
—–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
Un petit souvenir…
Merci à l’équipe pour cette belle journée.
P’ti Lou
–
Beste Annemarie en Willem,
Na al die positieve reacties en sommige waanzinnige verhalen, zou ik ook graag mijn ervaring
met jullie allen willen delen.
Ik had tijdens de testlopen beloofd om op D-
voor al die inspanningen die jullie samen met die hechte organisatiegroep al hadden geleverd.
De avond voor de start begon alleszins met gezellige babbels in de plaatselijke Scoutingclub.
De naamlijst met voorziene slapers deed de ronde en werd keurig aangevinkt. Iedereen zocht
een plekje voor zijn veldbedje – allez veldbedje – menigeen kwam met een oversized opblaasbaar
gevaarte af dat ternauwernood door de deur kon, over luxekampeerders gesproken! Toch leuk als je deze gekleurde internationale bende bij elkaar ziet. We wisselden in meerdere talen ervaringen
uit en ik kreeg het daardoor af en toe al benauwd en vroeg me af of ik wel voldoende
zou zijn voor-
bereid op deze voor mij 100K-
sound .
Na een redelijke nachtrust stond de chef-
moet je meer! Samen gezellig aan tafel en tussen de boterhammen, chocopotten en beleg,
ontbra-
ken de gekleurde Paaseieren niet op het menu.
Ah, dat was lekker en nu inpakken en wegwezen, op tijd zijn voor het appél. De parking stond om
05.15 u. al goed vol en ik had net voldoende tijd om me klaar te maken, mijn nummer af te halen en
de mijn drankflesjes en reservemateriaal in de voorziene dozen te steken en van Willem een korte
briefing te ontvangen. Buiten trok ik mijn veters een beetje strakker aan en voelde de adrenaline
stromen…Willem riep ons een laatste keer toe en gaf om 06.05 u. het startsein en kwam de groep
met de 80K-
Ik nestelde me een beetje vooraan om voldoende ruimte te hebben in die nauwe paadjes, maar…
samen met enkele koplopers liep ik na enkele km. al een eerste keer mis en er volgde een hele
meute in ons zog. Daar stonden we dan en we geraakten gedurende enkele minuten niet meer uit
die weide. De scherpe zintuigen van enkele achtervolgers hielpen ons terug op weg en ontspannen
kwam ik bij zonsopgang naast Edwin Lenaerts lopen, ik liep heel even voorop en …ja ik sloeg een
tweede keer de verkeerde weg in. Ik werd opnieuw wakker geschud door Edwin die me
attent terug-
riep. Na 1.30u. wedstrijd kreeg ik het gezelschap van Pat Leysen en achter de oversteek bij de ridder
te paard, liep ik samen met Pat een derde keer mis. Praten mag maar af en toe ook de pijltjes volgen
is toch het motto, hé Erwin – en dan heb ik het tegen mezelf! Samen met Pat kwam ik opnieuw bij
Edwin die me toeriep: “ha daar is Zoef”, waardoor ik een beetje vertraagde en me beter focuste op
Willems roodwitte linten en pijltjes (met de voetjes onderaan).
Na een twintigtal km kwam Jan Nabuurs (5de in de TransEurope Footrace 2009) aanschuiven,
waar-
mee ik kilometerslang haasje-
lingen het gaatje dichtte. Aan post 3 liep ik op kop en na een korte discussie met de verzorgers over
welke kant op, liep ik na 100m opnieuw voorbij een pijltje. Oef, één van die verzorgers snelde me
gelukkig achterna en riep me terug. Ondertussen werd het behoorlijk warm en ik nam aan de posten
meer en meer zouten op. Op km 60 zag ik plots twee rode pijltjes naar rechts, terwijl ik gezworen zou
hebben dat tijdens de testloop we rechtdoor hadden gelopen. “Ach dat zal wel een
ander lusje wor-
den” dacht ik, en sloeg in en ja een km verder stond opnieuw een pijltje naar rechts
met de twee fiet-
sers van de organisatie. Ik draaide rechts af maar vond op het volgende kruispunt en dat erna geen
markeringen meer terug! Dan maar terug, Jan was onzeker en ikzelf wist het ook niet meer zo goed
en na een dik kwartier op en af draven kwam uiteindelijk ook Geert Stynen aansluiten. Met zijn drieën
en toch niet weten wat richting uit. Gezien de toch al 60 km in mijn benen belde
ik met enige onge-
rustheid onze redder in nood, Willem. Hij hielp ons snel terug op weg en heeft er onmiddellijk voor
gezorgd dat de pijltjes, die door flauwe grappenmakers opzettelijk werden verplaatst, terug op de
juiste route hingen. Op dat moment blokkeerden mijn knieën, waardoor Geert en Jan langzaam maar
zeker van me wegliepen. Op Km 70 kreeg ik Jan terug in het vizier en toen ik hem voorbijliep kreeg
hij af te rekenen met krampen. Ik wist dat er nog verschillende trappenpartijen zouden volgen en ik
dacht aan Jans’ situatie maar kon weinig uitrichten, ik riep nog “strek je benen en stretchen Jan, het
is nog lang, ontspan je”! Gelukkig zag ik hem aan de Wilhelminatoren héél even terug. Vanaf dat
punt voelde ik me beter in de wedstrijd en Ik kon het tempo zonder te forceren aanhouden.
Aan de inmiddels drukbezochte post 9 schrokte ik een laatste keer voldoende chips
en zoutstokjes naar bin-
nen en versnelde een beetje op het nu vlakkere parcours. Met de wind nu in de rug kon het niet meer
stuk voor de laatste 12,5 km met nog een post op drie kwart van de afstand. Het kapelletje was zo in
zicht, ik draaide er bijna te snel voor door, maar opnieuw wees kwam mijn redder Willem met de auto
aan en wees naar de voorkant van de kapel. Ik tankte een laatste keer vlug bij, en deed teken naar
Willem dat ik nu bijna kapot zat, hij strekte de vingers uit de wagen “nog vier Erwin” en die woorden
gaven me opnieuw een adrenalinestootje om niet meer stil te vallen tot aan de meet, met een laatste
versnelling op een Km van het einde. Ik was supergelukkig met mijn 11u02 op deze
voor mij zwaar-
ste en tot nu toe langste ultra trail.
Na de tweede testloop had ik in mijn pronostieken vermeld dat degene die gemiddeld 10km/u zou
lopen, zich als winnaar zou mogen beschouwen. Wel, die twee testlopen aan elkaar gereigd gaven
in totaal nog een zwaarder parcours dan verwacht. Geert, met die 10u41 heb je een prachtprestatie
neergezet, proficiat! Ook mijn gelukwensen aan allen die het hebben aangedurfd Limburgse
Zwaar-
ste op de 60, 80 of 100K te aan te vatten!!
Annemarie, Willem, voor mijn part mag de naam van deze trail worden omgedoopt van Limburgs
Zwaarste naar Benelux Zwaarste! Mede dankzij jullie mateloze inzet en de verzorging
van de tiental-
len vrijwilligers is jullie Limburgs Zwaarste 2011 absoluut een toporganisatie geworden waarin ieders
uithoudingsvermogen tot het uiterste werd getest. De bewegwijzering was prima verzorgd door het
zorgvuldig aanbrengen van pijltjes, fluo-
kost noch moeite gespaard bij de opzet van de 10 posten.
Woorden schieten tekort, maar ook van mijnentwege hartelijk bedankt voor alles en zéker tot ziens!!
Erwin
—-
Dag lieve organisatoren,
hier is alles goed binnengekomen, alleen op Peter zijn handdoek staat niet het aantal
gelopen km.'s Ha ha, nee hoor, en we missen niets. Alleen jullie aanwezigheid, want
het was weer uitermate gezellig zo met elkaar, vooraf, na afloop. Het was allemaal
weer top geregeld. Waar maak je nu mee dat je de the organisator himself onderweg
tegenkomt? Zoiets straalt liefde voor zijn lopers en de sport zelf uit. Dat zijn mooie
momenten die ik bewaar voor die keren dat ik het even wat moeilijk heb. Momenten
om zeker niet te vergeten.
Dank je wel Willem en Annemarie.
groet Wilma Dierx
—––––––––––––––––––––––––––––––––––
Hallo lieve Willem en Annemarie,
Het is altijd zo fijne periode om uit te kijken naar een van Willems loopjes en wat
gaat het snel voor-
bij. Het is altijd zo fijn om te schrijven als het goed is gegaan dus niet zo fijn als het minder is gegaan.
Maar als je het moment hebt gehad om toch te besluiten dat het verstandiger is om
voor je gezond-
heid te stoppen dan maken zoveel andere dingen het "goed". WAT EEN VERZORGING!!!!
Ik kon direct mee en kreeg een jas en drinken van Arja, geweldig! Ach en dan mee naar Valkenburg
om daar weer lintjes op te hangen die weg waren gehaald. Wie doet dat nu?
Dan op het terras genieten van alle zwoegers die binnen komen. Wat een reunie zoals iemand al zei.
Geweldig genoten maar dat zou niet mogelijk geweest zijn zonder JULLIE!
Ze zeggen ook wel eens: "je loopt je hoofd leeg"... maar nu kan je wel zeggen: "je loopt je hoofd
vol"...
Wat een prachtige omgeving, helemaal geweldig. Petra en ik liepen de heuvel op en hoorden geruis,
kwamen tussen ons door 3 reeen lopen, hoezo hoofd leeg lopen, dit is toch UNIEK! Prachtig gewoon.
Ik hoop dat jullie nu even kunnen genieten van al jullie inspanningen... Lees alle stukjes eens die
er geschreven worden/zijn, kippenvel toch! Jullie zijn geweldige en bijzondere mensen!
Liefs
Jet Klomp
—-
Nog maals bedank en ik denk er al weer aan om volgend jaar binnen de tijds lemlimiet te blijfen,
ook nog bedankt voor de soep en een super zwaar weekend.
Heb ook nog een blog en 199 foto`s gr en wellicht tot een volgende keer.
linkje blog en foto`s http://iwalkcq.web-
gr, cock Qualm
(p.s. hier klopt alles en heb mezelf ook al weer gevonden)
—-
Hallo Willem en Annemarie,
Een prachtige loop was het afgelopen weekeinde. Letterlijk geen 500 meter achter elkaar vlak
gelopen tot de laatste 3 kilometer. De warmte maakte het nog eens extra zwaar, maar daar
waren we goed op voorbereid. Ik wist niet dat Limburg zo heuvelachtig was. We fietsen wel elk
jaar met onze vereniging de Mergellandroute en komen nog wel eens in Stein voor de triatlon, maar dat is toch iets heel anders.
Wel leuk dat we onderweg enkele bekende stukjes tegenkwamen, zoals Camerig, Eys en de
Eyserbosweg. Ook het stuk door Duitsland was erg mooi.
We hebben er -
Bedankt voor jullie geweldige inspanningen!
Vriendelijke groet,
René Bosch, Frank van Eijck, Martijn Groenendaal
—-
Hoi Annemarie en Willem,
We hebben net de site van Funrunner eens even bekeken en wat een reacties zeg. Daar mogen
jullie en jullie vrijwilligers heel erg trots op zijn. Ondanks (of misschien wel dankzij) dat jullie de
deelnemers weer het nodige hebben laten lijden zagen we lopers die enorm aan het genieten
waren van de loop, van de omgeving, van de verzorging, van hun lotgenoten en van hun prestaties.
Ook wij hebben volop genoten en kijken terug op een gezellige vrijdagavond en een fantastische
zaterdag in de Zuid Limburgse heuvels.
En nu weer snel op naar de volgende van Willem's (super) loopjes.
Met grote groet
Renske en Ernst Jan
—––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––-
Un petit souvenir…
Merci à l’équipe pour cette belle journée.
P’ti Lou
—-
Beste Annemarie en Willem,
Na al die positieve reacties en sommige waanzinnige verhalen, zou ik ook graag mijn ervaring
met jullie allen willen delen.
Ik had tijdens de testlopen beloofd om op D-
voor al die inspanningen die jullie samen met die hechte organisatiegroep al hadden geleverd.
De avond voor de start begon alleszins met gezellige babbels in de plaatselijke Scoutingclub.
De naamlijst met voorziene slapers deed de ronde en werd keurig aangevinkt. Iedereen zocht
een plekje voor zijn veldbedje – allez veldbedje – menigeen kwam met een oversized opblaasbaar
gevaarte af dat ternauwernood door de deur kon, over luxekampeerders gesproken! Toch leuk als je deze gekleurde internationale bende bij elkaar ziet. We wisselden in meerdere talen ervaringen
uit en ik kreeg het daardoor af en toe al benauwd en vroeg me af of ik wel voldoende
zou zijn voor-
bereid op deze voor mij 100K-
sound .
Na een redelijke nachtrust stond de chef-
moet je meer! Samen gezellig aan tafel en tussen de boterhammen, chocopotten en beleg,
ontbra-
ken de gekleurde Paaseieren niet op het menu.
Ah, dat was lekker en nu inpakken en wegwezen, op tijd zijn voor het appél. De parking stond om
05.15 u. al goed vol en ik had net voldoende tijd om me klaar te maken, mijn nummer af te halen en
de mijn drankflesjes en reservemateriaal in de voorziene dozen te steken en van Willem een korte
briefing te ontvangen. Buiten trok ik mijn veters een beetje strakker aan en voelde de adrenaline
stromen…Willem riep ons een laatste keer toe en gaf om 06.05 u. het startsein en kwam de groep
met de 80K-
Ik nestelde me een beetje vooraan om voldoende ruimte te hebben in die nauwe paadjes, maar…
samen met enkele koplopers liep ik na enkele km. al een eerste keer mis en er volgde een hele
meute in ons zog. Daar stonden we dan en we geraakten gedurende enkele minuten niet meer uit
die weide. De scherpe zintuigen van enkele achtervolgers hielpen ons terug op weg en ontspannen
kwam ik bij zonsopgang naast Edwin Lenaerts lopen, ik liep heel even voorop en …ja ik sloeg een
tweede keer de verkeerde weg in. Ik werd opnieuw wakker geschud door Edwin die me
attent terug-
riep. Na 1.30u. wedstrijd kreeg ik het gezelschap van Pat Leysen en achter de oversteek bij de ridder
te paard, liep ik samen met Pat een derde keer mis. Praten mag maar af en toe ook de pijltjes volgen
is toch het motto, hé Erwin – en dan heb ik het tegen mezelf! Samen met Pat kwam ik opnieuw bij
Edwin die me toeriep: “ha daar is Zoef”, waardoor ik een beetje vertraagde en me beter focuste op
Willems roodwitte linten en pijltjes (met de voetjes onderaan).
Na een twintigtal km kwam Jan Nabuurs (5de in de TransEurope Footrace 2009) aanschuiven,
waar-
mee ik kilometerslang haasje-
lingen het gaatje dichtte. Aan post 3 liep ik op kop en na een korte discussie met de verzorgers over
welke kant op, liep ik na 100m opnieuw voorbij een pijltje. Oef, één van die verzorgers snelde me
gelukkig achterna en riep me terug. Ondertussen werd het behoorlijk warm en ik nam aan de posten
meer en meer zouten op. Op km 60 zag ik plots twee rode pijltjes naar rechts, terwijl ik gezworen zou
hebben dat tijdens de testloop we rechtdoor hadden gelopen. “Ach dat zal wel een
ander lusje wor-
den” dacht ik, en sloeg in en ja een km verder stond opnieuw een pijltje naar rechts
met de twee fiet-
sers van de organisatie. Ik draaide rechts af maar vond op het volgende kruispunt en dat erna geen
markeringen meer terug! Dan maar terug, Jan was onzeker en ikzelf wist het ook niet meer zo goed
en na een dik kwartier op en af draven kwam uiteindelijk ook Geert Stynen aansluiten. Met zijn drieën
en toch niet weten wat richting uit. Gezien de toch al 60 km in mijn benen belde
ik met enige onge-
rustheid onze redder in nood, Willem. Hij hielp ons snel terug op weg en heeft er onmiddellijk voor
gezorgd dat de pijltjes, die door flauwe grappenmakers opzettelijk werden verplaatst, terug op de
juiste route hingen. Op dat moment blokkeerden mijn knieën, waardoor Geert en Jan langzaam maar
zeker van me wegliepen. Op Km 70 kreeg ik Jan terug in het vizier en toen ik hem voorbijliep kreeg
hij af te rekenen met krampen. Ik wist dat er nog verschillende trappenpartijen zouden volgen en ik
dacht aan Jans’ situatie maar kon weinig uitrichten, ik riep nog “strek je benen en stretchen Jan, het
is nog lang, ontspan je”! Gelukkig zag ik hem aan de Wilhelminatoren héél even terug. Vanaf dat
punt voelde ik me beter in de wedstrijd en Ik kon het tempo zonder te forceren aanhouden.
Aan de inmiddels drukbezochte post 9 schrokte ik een laatste keer voldoende chips
en zoutstokjes naar bin-
nen en versnelde een beetje op het nu vlakkere parcours. Met de wind nu in de rug kon het niet meer
stuk voor de laatste 12,5 km met nog een post op drie kwart van de afstand. Het kapelletje was zo in
zicht, ik draaide er bijna te snel voor door, maar opnieuw wees kwam mijn redder Willem met de auto
aan en wees naar de voorkant van de kapel. Ik tankte een laatste keer vlug bij, en deed teken naar
Willem dat ik nu bijna kapot zat, hij strekte de vingers uit de wagen “nog vier Erwin” en die woorden
gaven me opnieuw een adrenalinestootje om niet meer stil te vallen tot aan de meet, met een laatste
versnelling op een Km van het einde. Ik was supergelukkig met mijn 11u02 op deze
voor mij zwaar-
ste en tot nu toe langste ultra trail.
Na de tweede testloop had ik in mijn pronostieken vermeld dat degene die gemiddeld 10km/u zou
lopen, zich als winnaar zou mogen beschouwen. Wel, die twee testlopen aan elkaar gereigd gaven
in totaal nog een zwaarder parcours dan verwacht. Geert, met die 10u41 heb je een prachtprestatie
neergezet, proficiat! Ook mijn gelukwensen aan allen die het hebben aangedurfd Limburgse
Zwaar-
ste op de 60, 80 of 100K te aan te vatten!!
Annemarie, Willem, voor mijn part mag de naam van deze trail worden omgedoopt van Limburgs
Zwaarste naar Benelux Zwaarste! Mede dankzij jullie mateloze inzet en de verzorging
van de tiental-
len vrijwilligers is jullie Limburgs Zwaarste 2011 absoluut een toporganisatie geworden waarin ieders
uithoudingsvermogen tot het uiterste werd getest. De bewegwijzering was prima verzorgd door het
zorgvuldig aanbrengen van pijltjes, fluo-
kost noch moeite gespaard bij de opzet van de 10 posten.
Woorden schieten tekort, maar ook van mijnentwege hartelijk bedankt voor alles en zéker tot ziens!!
Erwin
—-
Van: Nitish Zuidema [mailto:nitish@goldenboat.net]
Verzonden: vrijdag 8 april 2011 12:08
Aan: annemarie
Onderwerp: Re: limburgs zwaarste
Beste Willem en Annemarie,
allereerst wil ik jullie en je team bedanken voor het
reuze-
Er is veel tijd in gestoken, maar er is een mooi parkoers en
een mooie loop (en mooi weer) uit voortgekomen.
Nogmaals de complimenten
Ik heb thuis alles weer teruggevonden en ook de goede handdoek
aangetroffen.
Voor mezelf is de loop wat zwaarder uitgevallen dan gedacht.
Zwaarder dan de 70km (3700 hoogtemeters) in Nepal, ik had daar
toen 30 minuten meer voor nodig.
De benen zijn nu weer op orde, maar helaas voel ik me nog niet
goed genoeg om in Castricum te lopen. Het is jullie enige
loop, die ik nog niet heb gedaan. Maar de gelegenheid wel een
keer.
Ik wens jullie morgen veel succes en veel plezier in de
Duinen. Goed weer heb je al.
Groetjes Nitish
—-
Limburgs Zwaarste: Lopers zijn net normale mensen!
Ik maak deel uit van de doelgroep die regelmatig via allerlei media bestookt wordt
met aanbiedingen met behulp waarvan ik de laatste jaren van mijn leven een stuk
aangenamer kan maken. Dat gaat van trapliften, badkuipen met extra lage instap,
deuren die breed genoeg zijn voor rollators en rolstoelen en pilletjes die of moeten
zorgen dat iets wat te hard is weer zacht wordt of omgekeerd. Ook al zijn deze
aanbiedingen heel goed bedoeld, beleefd als ik ben heb ik die steeds kunnen
weigeren. Maar soms zit er iets tussen wat je gewoon niet kunt weigeren.......
Zo zat ik deze zomer bij Willem en Annemarie aan de keukentafel en geheel toevallig
hadden we het over de loperij. Tot onze verbazing realiseerden we ons dat in het
voorjaar de vijfde editie van een eenmalige loopje, dat ter gelegenheid van Willem's
vijftigste verjaardag gehouden zou worden, weer in de planning stond. Zo iets kun je
echt niet ongemerkt voorbij laten gaan dus was het tijd voor een extraatje. En waar
kun je een loper een groter plezier mee doen dan met wat extra kilometers en wat
extra hoogtemeters. Dus het lustrum van Limburgs Zwaarste zou 100 kilometer lang
worden en wat extra hoogtemeters krijgen. Kortom, eindelijk eens een aanbieding die
ik niet kon weigeren.
Ook de planning van dit feest was perfect: 3 weken en twee dagen voor de 120 van
Texel. Gelukkig zijn lopers net normale mensen; dus doen ze wat ze willen en bere-
deneren dan waarom datgene wat ze willen doen zo slim bedacht is. Ik vond het een
schitterend idee om nog even voor Texel een testloopje te doen. En ik kon hiervoor
precies dezelfde argumenten gebruiken als de lopers die met het oog op Texel in
Limburg "slechts" de zestig kilometer wilden lopen. Daarnaast: als ik in Limburg
be-
roerd liep was dat omdat ik mijn wilde sparen voor Texel en als ik in Texel beroerd
zou lopen zou dat zijn omdat ik Limburg Zwaarste gelopen had. Door deze redene-
ring was het een totaal stressloos loopje en kon de "tapering off" voor Texel al bij de
start beginnen.
In het kader van de actie hoe-
morgen de wekker pas om 4:30 uur afging. Volgens mijn calculatie had ik 30 minuten
om op te staan en uitgebreid te ontbijten, 30 minuten om naar de start te rijden en 30
minuten om met iedereen te ouwehoeren: meer dan tijd genoeg dus. Daarom was
het eigenlijk wel jammer dat ik de verkeerde autobaan nam. Gelukkig had ik toen ik
mij dat realiseerde ruim de tijd om de TomTom te programmeren. Het zien van de
geplande eindtijd liet mij concluderen dat het eigenlijk niet nodig was om voor 6:00
uur 's morgens lange tijd bij te praten. Zoals bekend heb ik het volste vertrouwen in
allerlei elektronische apparatuur. Dus toen het apparaat mij links af wilde sturen zag
ik een bordje dat mij rechts af naar het crematorium wilde sturen, maakte ik optimaal
gebruik van mijn kennis van de omgeving en sloeg rechtsaf. Bijkomend voordeel
hiervan was dat is nu heel persoonlijk door een dame toegesproken werd die heel
beleefd steeds zei: "Alstublieft nu hier keren" en dat is veel aangenamer dan het ge
krakeel dat je 's morgens op de radio hoort. Om een heel lang verhaal kort te maken
om precies 1 minuut voor zes heb ik én geleerd dat er in Kerkrade twee crematoria
zijn én dat het niet goed voor je concentratie is om vroeger dan 1 minuut voor de
start bij een loopje te verschijnen.
Gelukkig was 1 minuut net genoeg tijd voor Willem om mij als stalorder mee te geven
"loop jij de eerste 4 kilometer even voorop, zodat niemand de route hoeft te zoeken!"
Op zich een prima idee van Willem, maar wellicht was hij vergeten wat er tijdens het
voorlopen gebeurd was. Omdat ik dat in mijn verslagje hierover in geuren en kleuren
verteld heb zal ik er hier niet meer op terug komen. Laten we maar zeggen dat ik de
unieke kans op eerherstel kreeg. Daarnaast is het ook altijd leuk om tijdens een als
rustig gepland 100 kilometerloopje je de eerst 4 kilometer het licht uit de ogen
te lo-
pen. Van de andere kant het was toch nog donker dus dat licht in de ogen was ner-
gens voor nodig. Na ruim een kilometer kon ik inderdaad de kopgroep terug in de
goede richting roepen. Een stuk verderop wist ik ook dat we linksaf moesten, jammer
was alleen dat dit punt voor het weiland lag dat we ingelopen waren. Maar het is een
schitterend gezicht om overal om je heen hoofdlampjes te zien die naar alle kanten
gaan. Ook is leuk om te zien wat er in het donker gebeurd als mensen door een
poortje moeten. Nadat ik overtuigd was van het zelfregulerend vermogen van een
grote groep lopers heb ik maar besloten dat ik lekker zou gaan genieten van een
mooie zonsopgang in het mooie Zuid-
parkoers zoals Willem dit bedoelde nu echt mooier was dan dat wat ik tijdens het
voorlopen had gelopen.
Zoals gezegd de planning was om lekker relaxed te lopen. Uit de reacties "wat loop
je rustig" , "jij hoort toch voor mij te lopen" etc. bleek dat dit prima aan het lukken
was. Dat is trouwens wel weer een schitterende truc voor iemand zoals ik die hele-
maal niet hard kan; je loop heel langzaam en roept maar steeds dat je bewust heel
langzaam gaat. Iedereen bewondert je terwijl je geen inspanning hoeft te leveren.
Ik was ook van plan om een aantal zaken uit te proberen. Na mijn ervaringen in
Griekenland had ik zwaar geïnvesteerd in mijn materieel. Ik was de trotse eigenaar
van een professionele hoofdlamp en ik had een echt heuptasje gekocht. De lamp
werkte perfect. Als je op een kaartje met de routepijlen scheen zag je het perfect.
Alleen jammer dat daarvoor wel moest weten waar de kaartjes hingen. Het tasje was
ook grandioos. Je merkte niet eens dat je een tasje om had. Omdat ik al eens ge-
oefend had met een leeg tasje en na het oefenen heel tevreden was, had ik het nu
gevuld met een flesje cola. En dat ging ook perfect. Die fles cola had natuurlijk ook
een functie in mijn plan. Ik wist namelijk dat het 25 graden worden zou. Op zich een
heerlijke temperatuur om te lopen. Alleen geldt dat niet als het de eerste dag in het
voorjaar is dat de temperatuur een sprong van 15 graden maakt. Als enige loper die
in lange broek breed lachend genoten had van de plotselinge warmte inval tijdens de
marathon van Rotterdam in 2007 wist ik wat er dan kon gebeuren en wat je daar te-
gen moest doen. Drinken dus. Nu is er nog nooit iemand iets te kort gekomen qua
verzorging bij de loopjes van Willem, of eigenlijk dankzij het organisatietalent van
Annemarie. Maar toch....... een gewaarschuwd man telt voor twee. Of beter nog:
moet drinken voor twee. Dus was de planning heel simpel. Bij iedere post drinken
wat ik kon. Tussen de posten zorgen dat ik de fles helemaal leeg had en uiteraard bij
iedere post de fles helemaal vullen. Briljant door zijn eenvoud dus. Ik zou dus zo
tij-
dens het loopje minimaal 7 liter cola naar binnen moeten krijgen. Dit is misschien niet
zo'n aanlokkelijk idee maar het vooruitzicht op de enorme hoeveelheid koolzuurgas
die ik zo ter beschikking zou krijgen om op de hoogste punten van mijn mooie
Limburgse land in gedoseerde vorm te kunnen laten ontsnappen was iets waar mijn
jongenshart sneller van ging kloppen.
Kortom meer dan genoeg goede plannen en prettige vooruitzichten. Ik kan nu wel
een geweldig verhaal ophangen waarom ik niet tussen de posten gedronken heb
maar de enige reden is gewoon dat het puur stom was. Toen ik daar achter kwam,
was het onheil al geschied.
Met gevoel voor dramatiek kan ik nu heel mooi beschrijven dat de kleur van mijn
urine prachtig paste bij de lokale specialiteiten die ik passeerde. Voor degene die
de regio niet kennen: ik begon bij de fabrieken waar het bronwater afgevuld wordt.
Passeerde een kleine brouwerij van goudbruine rakkers. Kwam bij de Brand brouwe-
rij die net zoals ik een ook donkerbruine vloeistof produceerde en kwam daar na
langs een klein fabriekje van echte stroop (inderdaad het heel donkerbruine, ternau-
wernood nog vloeibare spul). Maar je kunt ook wat ik gedaan heb in twee woorden
samenvatten: oerstom en onnodig. Eigenlijk was het feit dat ik te weinig gedronken
had nog niet het ergste probleem, dat was namelijk dat ik verkeerd gedronken had.
Cola is in mijn ogen geweldig spul om de motor van snelle brandstof te voorzien
maar gezien de hitte en het grote aantal uren dat ik onderweg was had ik veel meer
gehad aan zouten en mineralen.
Kortom geleidelijk aan voelde ik dat het steeds slechter ging en dit hield gelijke tred
met de dorst. Ergens rond kilometer 75 wilde mijn machine absoluut niet meer. Toch
heb er geen seconde over gepeinsd om uit te stappen of over te stappen naar de 80
kilometer. Gelukkig wist ik dat in binnen 3 kilometer bij de verzorgingspost boven bij
de Wilhelmina toren zou komen. Ik hoefde dus alleen nog maar even de Doalkesberg
op en dan door Valkenburg en dan weer even omhoog. Ik denk dat iedere mens
weet dat je als je moe bent moet gaan zitten en dat je als je honger hebt moet gaan
eten. Efficiënte mensen combineren dat en gaan ergens zitten eten. Iedereen die
een beetje kijk op de Nederlandse cultuur heeft weet ook dat op een zomerse voor-
jaarsdag het centrum van Valkenburg uitermate geschikt is om een van de vele, zeer
uitnodigende, terrasjes uit te kiezen om dit te doen. Ik ben dan ook mijzelf al weken
op de borst aan het kloppen dat ik zo sterk geweest ben om deze verleiding te weer-
staan. Wel moet ik toegeven dat er die dag momenten geweest zijn dat ik mij voor
mijn kop sloeg dat ik dat niet gedaan heb. We zullen maar zeggen dat ik zo kapot
was dat mijn hoofd op mijn borst hing.
Dus na de heerlijk trappen partij zat ik met een 1,5 literfles Cola op de verzorgings-
post. Het broodnodig zout kreeg ik door even met mijn tong langs mijn lippen te ve-
gen. Gelukkig wist ik welk stuk nog komen zou. En dat was jammer want als ik dat –
niet geweten had, had ik 23 kilometer verassingen en uitdagingen gekregen. Nu
moest ik het doen met 23 kilometer uitdagingen. Ik wist ook dat er wel weer een mo-
ment zou komen dat het beter zou gaan. Ik hoopte wel dat het zou komen voordat ik
thuis in mijn bed lag. Dat de warmte in combinatie met de lengte en zwaarte van het
parkoers wel meer slachtoffers eiste bleek uit het feit dat ik regelmatig lopers
inhaal-
de. Dat was opmerkelijk te noemen met name om dat ik bang was dat als een leef-
tijdgenoot met zijn rollator in de buurt geweest was, ik zonder meer door haar/hem
ingehaald zou zijn.
Vanaf de laatste verzorgingspost, dus op een kleine vijf kilometer voor de finish heeft
mijn geest de zaak overgenomen. Ik weet niet of dat kwam omdat net zoals bij de
post bij het Hijgend Hert mijn zoontje hielp bij de verzorging of doordat ik mij ervan
overtuigd had dat het vanaf deze post een kwestie van een stukje asfalt knallen was.
Dus kon deze jongen weer gewoon 10 km/h lopen en uiteraard toen de finish in zicht
kwam 12 km/h.
Dus daar kwam ik met een smile die recht evenredig was aan de lengte van dit loopje
aan op het terras voor de kantine en werd daar begroet door vele bekenden. Omdat
dit natuurlijk een echte wedstrijd met alle faciliteiten van dien was brachten zijn mij
aan het verstand dat ik eerst naar binnen moest om mij daar af te melden en de klok
te laten stoppen. Dus binnen gekomen heb ik aan de prachtige dame die de taak had
om mijn grandioze tijd voor het nageslacht vast te leggen op onmiskenbare wijze
duidelijk gemaakt dat het er voor mij op zat. Dit riep trouwens mooie herinneringen
op omdat deze dame ook tijdens de SJM belast was met het vastleggen van de tij-
den. Ik moest trouwens wel erg lachen toen zij aan mij vroeg hoelang ik onderweg
geweest was. Omdat ik gelukkig meer energie had gehad dan de accu van mijn
Garmin had ik geen flauw idee wat het antwoord op deze vraag was. Dus ben ik weer
naar buiten gegaan om even aan het publiek te vragen hoe laat het was. Omdat ik
een erg sociaal dier ben heb ik tevens maar even gevraagd hoe het met iedereen
was gegaan. Omdat het een dag was geweest met voor iedereen meer dan genoeg
avontuur heeft dit lang genoeg geduurd om er voor te zorgen dat de vijf lopers die ik
de laatste kilometers gepasseerd had ook hun eindtijd konden doorgeven. Dus toen
ik weer binnenkwam was mijn plaats in het klassement ook meer in overeenstem-
ming met de kwaliteit van de prestatie die ik geleverd had.
Dit was of eigenlijk is dus een geweldige loop geweest. Dit kwam natuurlijk door het
grandioze parkoers; omdat ik daar uitgebreid verslag over heb gedaan vergezeld van
zeer veel foto's kom ik daar niet op terug. Ook de verzorging en de sfeer was meer
dan geweldig . Maar heel eerlijk kwam het door het feit dat ik zo ontzettend naar de
kloten gegaan ben, maar toch doorgegaan ben, en vervolgens zelfs weer vrij
normaal gelopen heb. Dus lees maar dat ik eigenlijk gewoon heel erg trots op mezelf
ben om dat ik doorgebeten heb. En dat ik echt diep gegaan ben moge blijken uit het
feit dat ik nadat ik even gezeten had en een lekker colaatje gedronken had dit ver-
volgens op een manier waarop vloeistoffen normaal mijn lichaam niet verlaten in de
struiken gedeponeerd heb. Als beloning hiervoor is mijn lichaam vervolgens zodanig in de kramp geslagen dat ik het uitschreeuwde van de pijn. Iets wat ik nog nooit meegemaakt heb, kortom ik begin langzaam een echte loper te worden.
En.... het is voor mij volkomen duidelijk dat dit de optimale voorbereiding voor Texel
was. Ik heb dus nog steeds niet afgeleerd om stommiteiten uit te halen en mij zelf
wijs te maken dat dit heel erg slim was. Kortom ook ik ben net een normaal mens.
Henk Geilen
info provider loopplezier.tk
www.loopplezier.tk