20-
-
Limburgs Zwaarste 2010
De 4e x Limburgs Zwaarste is weer verledentijd. Na enkele dagen van rustig aan te hebben gedaan ben ik nu volop bezig met de met het opruimen van de verzorgingsspullen, schoonmaken van de camper. Er worden nu zo snel mogelijk de achterstallige oorkonden uitgeprint, uitslagenlijst bijgewerkt en nog diverse afhandelingen verricht en daarna is het al bijna weer tijd voor Castricum.
Als eerste wil ik jullie nog allemaal bedanken en ook diegenen die er zaterdag niet
bij konden zijn en er ook de oorzaak van waren dat ik zaterdag compleet uit het veldgeslagen
werd toen ik door loco -
door te gaan als het tijdens de wedstrijd niet zo gaat als het moest gaan en met het organiseren van diverse ultraloopjes veel al in samenwerking met SV DE LAT, maar ook eigen ultraloopjes wil ik de ultralopers ook bewust maken van hoe mooi de natuur is als je er maar de tijd voor neemt en niet altijd tegen het uurwerk loopt te razen. “Neem de tijd en geniet van al het moois” is een uitspraak
Die ik veelvuldig pleeg te zeggen. Maar of dat allemaal genoeg is voor een lintje….! Ik was in ieder geval compleet verrast en sprakeloos, dus nogmaals dank aan iedereen die hier annemarie in ondersteund heeft. Tjonge tjonge wat heeft zij mij te pakken gehad en dan zo lang alles voor mij verborgen heeft kunnen houden en ook haar doorzettingsvermogen toen wat negatieve berichten van de gemeente kwamen. Ze heeft hier echt een super prestatie geleverd.
Nu even over Limburgs Zwaarste:
De bepeiling was toch weer niet optimaal, ik had gedacht door een
iets minder opvallende kleur het weghalen van de lintjes door de
jeugd te voorkomen. Helaas bleken deze bij het doorbreken van de
zon heel slecht te vinden en ook nu weer waren enkele lintjes op belangrijke punten verdwenen. Dus de volgende keer weer iets opvallender markering gebruiken, ook de route beschrijving wordt
opnieuw geschreven en nog duidelijker. Sorry dat het voor enkele lopers meer werden
als de 70,4 km het bijbetalen voor de extra kilometers zal ik dan maar vergeten.
Ook het weer zat ons echt mee, na wat regen in de morgen kregen wij een geweldige
mooie dag. Zelfs de zon liet zijn gezicht nog zien. De verzorgings-
Ook Peter Groothausen (fruit)en Winfried Wüst (stikkerij op de handdoeken) en de FA. Bauhaus mag ik niet vergeten.
Opvallend waren de vele late afmeldingen of het niet komen opdagen van de ultralopers
aan de start, toch kijken wij (organisatie) terug op een geslaagde 4e ultra-
-
Limburgs Zwaarste. Ik had erg uitgekeken naar deze ultra-
Een beetje met angst voor het nieuwe parcour want Willem had verteld over het nieuwe parcours en hij had nu aan de andere kant van Limburg een mooi maar zwaar parcours uitgezet. Iets meer dan 70 km met 2500 hoogtemeters.
Vlak voor de start regende het maar ik had mijn kleding keuze al gemaakt en zou mijn regenjack in mijn rugzak meevoeren plus wat andere extra kleding want in een dag kan er veel veranderen en zeker het weer.
Voor de start kreeg Willem voor zijn verdienste als marathon/ultraloper en promotor/organisator van ultraloopwedstrijden nog een lintje uitgereikt door de burgemeester van Heerlen. Willem, die normaal alles onder controle wil hebben, had het nu niet en stond er verbaasd bij. De start.
Het was weer droog en we vertrokken na het startschot, gegeven door dezelfde burgemeester.
We waren met velen en de groep werd langzaam uit elkaar getrokken op weg naar de
langste open trappenpartij van Nederland naast Snowworld alwaar ik mijn trainingen
had gedaan voor het Yukon-
Vele stukken van dit parcours kende ik want bij de andere versie van Limburgs Zwaarste waren we hier ook geweest. Bergaf liepen sommigen weer fout. Het parcours was aangegeven door flets gele lintjes.
Dit is ook de enig opmerking die ik wil maken over deze versie. De kleur was soms moeilijk te onderscheiden van ander natuurlijke kleuren. Enkele Duitsers die meeliepen vroegen of Willem soms een probleem heeft met de kleur oranje. In totaal heb ik me driemaal verlopen hetgeen dan nog meevalt maar als je een dip hebt dan is dat soms net te veel.
De bergjes volgden elkaar op en je wist dat als je bergaf ging het niet lang zou duren aleer het weer bergop zou gaan. 2500 hoogtemeters in Limburg betekent dat heuveltjes minder hoog zijn en je er meer moet beklimmen.
Ik had geen trailschoenen aangedaan daar gezegd werd dat het parcours makkelijk te lopen was maar zodoende had ik ook al snel natte voeten want het had afgelopen nacht ook geregend. Doordat ik met gewone loopschoenen liep was de grip zeer slecht en kwam je soms al glijdend boven of beneden hetgeen veel kracht kostte.
Veel plekken kende ik zoals na de tweede verzorging, we liepen daar naar beneden en daar had men een paar jaar geleden het lijk gevonden van een Chinese vrouw die daar "gedumped" was hetgeen me nog steeds bij is gebleven.
Daarna links omhoog en achterlangs het oude klooster hetgeen nu niet te zien was van achteren.
Het kleine stukje Schneeberg in Duitsland waarna we heel lang tot bijna in Vaals op hoogte bleven lopen.
Hier kwamen we vele mountainbikers tegen maar iedereen gunde elkaar het parcours, anders dan toen we de Keutenberg afliepen 2 jaar geleden.
We werden toen compleet van de weg gereden tijdens Limburgs Zwaarste want de fietstocht Limburgs "Mooiste" was toen op dezelfde dag.
Na een afdaling staken we vlak achter de Duitse grens de drukke weg Vaals-
Vanaf hier heb ik bijna de gehele wedstrijd met dezelfde lopers in de buurt gelopen.
Boven bij het Drielandpunt werd een foto gemaakt en was verzorging 3 hetgeen betekende dat we halverwege waren. Ik at bij elke post peperkoek, een bekertje pudding en 2 bekers cola en liet mijn bidon vullen met thee en weer verder.
Vla was er ook maar dat is soms moeilijk eten alhoewel de abrikozenvla, die gleed vanzelf naar beneden ( mijn maag in dus) en de korst was voor het wild. Het zonnetje kwam af en toe uit en ik was blij dat ik niet meer kleding had aangetrokken.
Restaurant "Het hijgend Hert" was verzorging nummer 4 en ik begon langzaam met aftellen want 44,7 km hadden we erop zitten. We bleven nu erg lang aan de andere kant lopen en deze kant kende ik beter. Toch verliep ik me hier ook. Een loper zei nog dat het raar was dat ik me in mijn eigen streek verliep maar je weet niet hoe het parcours loopt want ik heb de lintjes niet opgehangen.
Het 5-
Mijn loopkleding was door en door nat en ik voelde dat mijn liezen en oksels open waren en ik had geen vaseline bij me.
Bergop wandelen en als het iets vlakker werd weer aanzetten. Nu moest ik soms op het vlakke ook een stuk wandelen want het was zwaar, heel zwaar. Weer bergop en dan de laatste verzorgingspost en de Eijserbosweg af, vlgs de lintjes links maar omdat ik er een miste liep ik door tot boven.
Geen lintje meer te zien en dan maar weer bergaf en inderdaad daar was het lintje, er stond een auto voor.
Dan weer naar boven en daar kwam ik weer mensen tegen die zich ook verlopen hadden. Het lintje dat zij hadden gemist had ik al van verre gezien.
De vermoeidheid doet je meer neerwaarts kijken dan voorwaarts. Dit stuk hadden we in de andere versie andersom gelopen en daarom dachten zij dat we daar rechtdoor moesten maar dat was niet zo.
Zo lopen de mensen ook altijd achter hun voorloper aan maar als die fout loopt dan .............. Om een verhaal van 9 uur en 3 minuten korter te maken, op een stuk kwam Martin van Nieuwenhoven naast me fietsen, hij controleerde de aanwijzingen in het begin en zette mensen terug op het parcours.
Hij vertlede dat het zeer vermoeiend geweest was dit parcours op de mountainbike. Hij wenste me nog veel succes het was nog ongeveer 3 km en na een tijdje kwam ik dan weer terug bij de sportkantine en finishde.
Het was zwaar geweest en ik was blij dat ik er was. Over de uitslag weet ik nog niets
en die kan binnenkort met foto 's gevonden worden op http://funrunner-
Met een mooie handdoek met opgeborduurd je naam en "Limburgs Zwaarste" vertrokken we moe en voldoen huiswaarts.
Annemarie, Willem en alle helpers mijn hartelijke dank voor de goede en gezellige verzorging. Sorry van de jenever op km 61 die drink ik wel een andere keer.
sportieve groeten
Henk Sipers
Dampstraat 63
6226 G.J. Maastricht
-
Beste Willem,
Het was een mooie tocht. Het was af en toe toch nog lastig om op de
route blijven, maar het is ook niet eenvoudig om dit allemaal uit te zetten; uitendelijk
is het toch gelukt de finish te bereiken.
Bedankt voor de organisatie en tot later.
groet,
Rinus
Reijngoudt
P.S. op de oorkonde staat 7:47:30 vermeld (finisher 17), dit moet echter
7:41:30 zijn.
-
Liebe Annemarie,
lieber Herr Ritter (ich hoffe, dass ist jetzt die offizielle korrekte anrede für "unseren willem",
ich habe nur mein Handtuch. das tut mir für den Lars aber leid...
ich hoffe, der laufkollege, den die Sanitäter abgeholt haben, ist wieder auf den Beinen.
nochmal ein "DICKES DANKESCHÖN" für den toll organisierten Lauf, die schöne OOrkonde und die Präsente.
viele grüße jochen
-
Van: Joke Spijker en Cris Simons [mailto:jokecris@hetnet.nl]
Verzonden: zondag 21
maart 2010 16:52
Aan: funrunner2@home.nl
Onderwerp: Dank
Willem en Annemarie,
Dank voor de prachtige dag en de goede organisatie van Limburgs Zwaarste.
De naam klopt, het is inderdaad zwaar, maar ik heb genoten en dat was de bedoeling. Dankzij jullie is dat gelukt.
Cris Simons
-
Limburgs Zwaarste (tussen bronsgroen eikenhout)
Nederland heeft een aantal prachtige landschappelijke ultralopen. Limburgs Zwaarste,
een 72 km lange loop met ca 2.500 hoogtemeters is er een van. Deze loop start in
Heerlen en loopt langs de oostflank van Zuid-
Op zaterdagochtend 20 maart 2010 om half vijf ging m’n wekker. Na een korte nachtrust
van nog geen 2,5 uur (er was een verjaardagfeest gaande bij mijn bovenburen) toog
ik om even na half zes op pad. De organisator van deze loop, Willem Mütze uit Heerlen,
wachtte een verrassing. Willem is zelf een groot liefhebber van marathons en ultralopen.
Vorig jaar september 2009 had hij zijn 1000ste loop gedaan in Ierland. Dit indrukwekkende
aantal plus zijn jarenlange enthousiaste inzet voor de wegatletiek mocht niet onopgemerkt
blijven. Willem kreeg daarom een koninklijke onderscheiding. De loco-
Om half negen was de start. Gelukkig was het net weer droog geworden. De korte hevige regenbui van kort daarvoor was inmiddels weggedreven. Het eerste markante punt in het parcours is de trappartij op een mijnsteenberg bij Landgraaf. Het is Nederlands langste open trappartij met 525 treden. Boven op de top begint de skibaan van SnowWorld Landgraaf. Vanaf de top heb je een fraai uitzicht over het Limburgse landschap. In de verte zijn enkele andere mijnsteenbergen te zien. Sommige bergen zijn erg steil en symmetrisch en doen denken aan een vulkaan.
Het parcours bestaat uit twee lussen: een korte noordlus en een lange zuidlus. Deze laatste lus is erg fraai. De route gaat door bossen en weidegebieden en over heuvels en door dalen. Prachtig zijn de mooie vergezichten en doorkijkplekken aan de randen van de bossen. Limburg is een prachtige provincie en wel in meerdere opzichten. Het landschap is vanwege de glooiingen fraai om te zien en is mooi gestoffeerd met markante bomen, boomgroepen en karakteristieke Limburgse boerderijen. Deze versterkte boerderijen hebben vaak een geheel ombouwde binnenplaats en een grote toegangspoort.
Tijdens een marathon of ultraloop kijk ik veel om me heen. Zo was aan diverse tekenen te zien dat de lente al was begonnen, ook al was het volgens de kalender formeel de laatste winterdag. Verschillende vroegbloeiers zoals sneeuwklokjes, krokussen, klein hoefblad en speenkruid stonden al volop in bloei. Elzen en hazelaars waren al over het hoogtepunt van hun bloei heen en de katjes aan de wilgentakken waren al uitgegroeid tot dikke zilvergrijze knoppen. Ook voor het dierenleven was het al voorjaar. Diverse vogels zag ik met nestmateriaal in de weer en in een vijverpoel van een weiland zaten tientallen kikkers bij elkaar. Zij koesterden zich behaaglijk in de eerste warme zonnestralen net onder de waterlijn. De bomen in het landschap waren erg fraai. Met name de hoge ijle populieren waarin maretakken (mistletoe) zitten, zijn opvallende verschijningen. De maretak is een halfparasitaire plant die in Nederland alleen in zuidelijke streken voorkomt. De maretak heeft geen eigen wortels die de grond in gaan maar de wortels dringen de bast binnen van zijn gastheer voor water en voedsel. Het is een groenblijvende plant die ’s winters ook fraai gele bladeren kan hebben net alsof het in volle bloei staat. Vogels vinden de bessen lekker. In een bes zit een kleverig zaadje. Als het zaadje via de uitwerpselen van een vogel op een tak van een loofboom terechtkomt, dan blijft het zaadje aan de tak kleven en ontkiemt het. Sommige bomen zijn werkelijk vergeven van de maretakken.
Het parcours van Limburgs Zwaarste is grotendeels onverhard. Je loopt veel over smalle
bospaden en door weilanden. De doorgang in de omheining van weilanden is typisch
streekgebonden. Het zijn meestal draaideuren met kruiselingse ijzeren staven en soms
een draaibare halfopen elips. Memorabel tijdens de route is de Vaalserberg met zijn
Drielandenpunt. Het is met zijn 322 m het hoogste natuurlijke punt van Nederland.
Uiteraard heb ik daar even de toerist uitgehangen bij de centrale drielanden-
Net nadat ik het Drielandenpunt op de Vaalserberg was gepasseerd, brak de zon door. Dit gaf alles een vrolijk aanzien. Met name voor het maken van foto’s van vergezichten was dit een perfect moment. De zon had wel een keerzijde. De route was gemarkeerd met lichtgele linten. Door de felle zonnestralen op de kale takken waren de linten niet altijd goed te zien. Hierdoor zijn nogal wat lopers, waaronder ikzelf, een aantal keren verkeerd gelopen. Tijdens de race leidde dit een aantal keren tot gemor onder de lopers. De ultraloop kreeg op een gegeven moment meer het karakter van een puzzeltocht. Ik heb ca zes keer verkeerd gelopen en heb daardoor in totaal ongeveer 75 km gelopen. Gedurende de laatste 10 km werd de ultraloop ook een stuk teamwerk in mijn groep van vijf lopers. Twee lopers van hen hadden de papieren routeaanduiding bij zich. Ik had dat niet en vertrouwde op de bewegwijzering, het zicht op lopers voor me en op de loopsporen op de bospaden. Of het nu door de verminderde concentratie kwam of niet, feit is dat we met zijn vijven samen herhaaldelijk de weg kwijt waren. Dat had ook een grappig gevolg. We liepen niet continu bij elkaar, maar ieder liep zijn eigen tempo. Zo kon het zijn dat we verspreid over een kilometer uit elkaar liepen. De volgorde van de lopers wijzigde voortdurend. Wie voorop liep, kon even later helemaal achteraan lopen als we weer eens waren verdwaald. Bij een verzorgingspost vernam ik waarom de linten niet al te opvallende kleuren hadden. De plaatselijke jeugd had in het verleden herhaaldelijk lintjes weggehaald of verhangen. Goed ieder zijn humor. Maar ach, voor mij maakte de verdwalingen niet zoveel uit. Tijd speelde voor mij vrijwel geen rol. Het allerbelangrijkste was dat mijn benen de loop goed zouden doorstaan. Limburgs Zwaarste was voor mij de opmaat voor de 100 km later dit jaar: The Pharaonic Run van El Fayoum naar Caïro. En de benen hielden zich goed. Boven verwachting zelfs.
Mijn loopsnelheid was niet hoog: inclusief tussenstops en dergelijk gemiddeld zo’n
8 km per uur. Dit lijkt nogal langzaam, maar hiervoor kan ik wel een verklaring geven.
Tijdens de loop heb ik nogal wat foto’s gemaakt: 1.260 (!) stuks. Naar mijn gevoel
had ik ruim 500 foto’s minder gemaakt. Daarbij heb ik diverse close up foto’s gemaakt
waarbij je stil moet staan om scherpe foto’s te kunnen maken. Dat kost tijd. Verder
heb ik op een aantal punten van het parcours gewandeld. Dat was onder meer bij de
lange trap met zijn 525 treden. Het zou niet verstandig zijn om die sprintend te
nemen. Ook het omhoog of omlaag rennen op steile stukken kun je beter niet op normale
basissnelheid doen. De knieën krijgen anders een te zware belasting. Verder ging
met het spoorzoeken ook wat tijd verloren. En -
Raymond Barkman.
-
Onderwerp: bericht limburgs zwaarste
hallo willem,
hier mein kurzer bericht:
Diesmal
hätte mir meine Erinnerung nicht helfen können, wurde die
Streckenführung fast komplett
geändert. Nur wenige Meter stammten von der
alten Runde, teilweise in entgegengesetzter
Richtung gelaufen.
Entgegen der vorgesehenen Richtung liefen einige Teilnehmer gleich
nach der
ersten 10-
Landgraaf
und zurück zum Startort führte, gerieten wir doch versehentlich an
die Markierungen
des Rückweges. Da die 2. Schleife eine
8 bildete, veruchten zumindest mein Laufkamerad
und ich, dies auf dem
Rückweg zu korrigieren. Da die Markierungen freilich hinter
dem letzten
Läufer bereits entfernt wurden, blieb es zwar bei einer improvisierten
Kilometer-
Das dezent gelbe, schmale Markierungsband
war zwar nicht so leicht
auszumachen, wie die bekannte, breite rot-
auch jenen nicht so ins Auge, die selbige gerne mal aus Spaß oder
Verärgerung
entfernen. So war die Kennzeichnung der Route vollständig
erhalten geblieben, verlaufen
hatte ich mich nur um wenige hundert Meter und
gelegentlich wurden, wie bei solchen
Läufen üblich, falsch abbiegende
Kameraden zurückgerufen.
Die neue Strecke war so reiz-
Eindrücke in der schon bekannten herrlichen
Hügellandschaft.
Ein Regenschauer vor dem Start und nieselige erste Stunden machten
Wald-
Feldwege schön schlammig und mancher Hohlweg sorgte für Spaß. Wenn's links
und
rechts leicht abschüssigen Schlamm gibt und dem Regenwasser nichts
anderes übrigbleibt,
als in der Mitte einen Bach zu bilden, ist es eben
nicht ganz so einfach sturzfrei
und mit trockenen Socken durchzukommen :-
Mittags wurden wir von der Sonne verwöhnt
und am Nachmittag vom
auffrischenden Wind gekühlt.
Wie hart dieser Lauf ist, war in
Vaals zu sehen, denn hier kam mir schon der
Leichenwagen entgegen. Fürsorglich, aber
aber hier noch viel zu früh, hatten
wir doch nicht mal die Hälfte geschafft. Der höchste
Punkt, der
Dreiländerpunkt, und der weiterhin bergige Rückweg lagen noch vor uns.
Nach
Rund 60 Kilometern wurden die Wege wieder vertrauter und die mit Vorfreude
erwartete
letzte Verpflegungsstelle wurde erreicht.
Nach dem traditionellen Schnaps war der
Rest ein Kinderspiel.
herzliche grüße
stefan (vilvo)
-
Onderwerp: Limburg Zwaarste verhaal.
Een dag op hoogtestage in Limboland. Geschreven door Huib van Broekhoven.
Op vrijdagavond 18 maart worden alle zenders afgezapt naar de vele weervoorspellers. Maar om er blij van te worden kon ik persoonlijk niet vinden. De één had een nog negatievere voorspelling dan de ander. Of het nu om Peter, Piet of Helga ging, deze keer waren ze het erover eens, het zou de volgende dag somber en regenachtig zijn met kans op onweer in het zuiden des lands. En laten wij nou net die kant op willen die dag. Toch schuif ik op tijd onder mijn dekbed, sluit de luiken en mijmer wat over het onbekende wat komen gaat.
In alle vroegte verscheurt de wekkerradio de stilte van de nacht, één van de Volendamse zangers gooit wat vrolijke noten de slaapkamer in. Carla weet dit echter snel wat in te tomen door een klap op het toestel te geven. Soepel als een nijlpaard glij ik over de rand van ons bed. Alle voorbereidingen had ik de avond hiervoor al gedaan, dus was het nu een kwestie van tegen het scheermes leunen, met de bezem over het gebit en ontbijten. De meest urgente plaatsen worden ingevet met een klodder vaseline en na een goed half uur staan we klaar voor vertrek. Eerst mijn zoon Jaap nog even ophalen en om even over vijf uur konden we aan onze reis gaan beginnen.
Op deze vroege zaterdagmorgen kun je zonder veel oponthoud de van A naar B route
lekker vlot afwerken. We zitten lekker te kletsen en bij het vernieuwde verkeersplein
ter hoogte van Eindhoven zie ik, te laat, dat ik een verkeerde afslag neem. Niet
panikeren, zeggen ze dan in België, bij de volgende afslag de fout zien te herstellen.
Het zou deze dag niet bij deze ene misser blijven. Toch zitten we nog ruim genoeg
in onze tijd en we besluiten om even tijd te nemen voor een sanitaire stop, tevens
legen we de meegebrachte koffiekan. Het bruine vocht doet ons weer goed en kort hierop
zijn we klaar voor het laatste deel van onze reis. Onze Tom-
Onderweg zien we de auto van Cor en Truus staan bij een hotel langs de snelweg. Zij waren hier gisteren al naar toe gekomen, ook Alex en Cisca zouden in ditzelfde hotel overnachten. Nog een kleine tien minuten volgens onze dirigent en we staan op de eindbestemming. Daar aangekomen bekruipt ons een onbehagelijk gevoel, zo van, hier klopt iets niet. Toch blijft TT roepen bestemming bereikt, we stonden nu voor de ingang van een soort klooster, wel op de Zandweg maar niet bij een sportveld. Achteraf gezien hadden we hier misschien beter de dag kunnen doorbrengen, dat had beslist minder vermoeiend geweest, hoewel!
Voor de tweede maal fout en dat alleen nog maar op weg naar de start, dat belooft wat voor vandaag. Geen telefoonnummer of adres bij ons, Carla, die inmiddels ook al aan het wandelen was, kon ons ook niet aan de juiste informatie helpen. De raderen draaiden op volle toeren, dan Truus maar proberen te bereiken. Na drie voicemailberichten lukt het dan toch om contact te leggen. Truus geeft ons het adres op, maar dan roept TT opnieuw, bestemming bereikt en bij de nonnen of paters stonden we al. Dan krijgen we de postcode door en toen bleek dat er nog zes kilometer moest worden gereden. Nu is dit met de auto snel overbrugd, toch nog ruim op tijd komen we aan bij de prachtige nieuwe voetbalkantine vanwaar de start zal plaatsvinden. Als we de tas uit de auto halen en we lopen naar de kantine valt het water met bakken naar beneden. We hopen niet dat dit de voorbode zal zijn van wat ons deze dag te wachten staat. De lucht is zo verschrikkelijk grauw en donker die lijkt eerder op een avondschemering als op een dageraad.
Cor, Truus, Cisca en Alex komen ook net binnen, daar heerst één en al bedrijvigheid. We ontvangen bij de inschrijftafel een kaart met een startnummer erop, met aan de achterzijde twee telefoonnummers voor als je het echt niet meer mocht weten. Dan nog een routebeschrijving die het geheel compleet voor vertrek moet maken. Cor en Alex vertrekken al en wij gaan nog even wat bijkletsen met wat bekenden. Plots worden de rumoerige ultra’s tot kalmte gemaand. Een voor mij onbekende kondigde de komst van de locoburgemeester aan die even het woord wilde voeren. Willem die van dit alles niets af wist, kijkt argwanend naar hetgeen er gebeurd. Dit was niet door hem ingeprogrammeerd en daar houd hij, zo aan zijn uitdrukking te zien niet echt van. Toch krijgt het geheel een positieve wending als de beer uit Heerlen even naar de spreker moet komen. Voor al zijn inspanningen en het vele werk voor de loopsport in binnen en buitenland ontvangt Willem een Koninklijke onderscheiding. Hier wordt zelfs deze klerenkast even stil van en hij ondergaat de felicitaties dan ook zeer gelaten.
Maar Willem zou Willem niet zijn als hij niet telkens met een strenge blik zijn horloge in de gaten hield. Hij sommeert de vele enthousiastelingen mee naar buiten te gaan en zich achter de denkbeeldige startstreep plaats te nemen. Na een vluchtige waarschuwing om vooral niet al te hard van start te gaan i.v.m. de heftige beklimmingen, neemt de locoburgemeester het startpistool ter hand. Ze zwaait vervaarlijk met dit vuurwapen en een ongeruste loper roept haar toe om vooral de loop naar boven te richten. Het aftellen kan beginnen en nadat de knal nog wegebt trommelen de vele hardloopsloffen over het asfalt.
Een lang lint in kleurige hardloopkleding gestoken bikkels m/v banen zich een weg door het Limburgse landschap. Het duurt dan ook maar even en dan krijg ik van Jaap te horen, “we zijn nu officieel de laatste deelnemers” Waarop ik hem het geruststellend antwoord kan geven “het gaat er maar om dat we er van kunnen genieten” En daar komt nog bij, wij wilden proberen de gehele route wandelend af te leggen, maar wel met een stevig tempo. Na enkele kilometers warm te zijn gedraaid krijgen we zicht op een trap, waarvan ik het bestaan niet eens wist. Bij het zien van deze beklimming zou menig winkelend Nederlander rechtsomkeer maken, ook al kregen ze een mega korting bij bovenkomst. Het schijnt de langste open trappenpartij van Nederland te zijn, nou daar zijn we achter gekomen. Jaap stelt voor om het geheel dribbelend op te gaan. Halverwege kijk ik even naar mijn onderdanen of ze er nog onder zaten, want voelen deed ik ze niet meer. Toch komen we, weliswaar uitgewoond, dribbelend op de top. Net voordat ik dreigde echt doormidden te breken staan we bij het SnowWorld in Landgraaf op de hoogste trede van de 525 treden tellende trap.
Jammer van het sombere weer dat belemmert een vergezicht over de weide omgeving. Misschien toch nog eens terug komen? Of we laten ons hier gewoon eens droppen met een helikopter of met een heteluchtballon, is ook wel leuk om te doen, toch? Dan volgt er een stevige afdaling over een onverhard pad. We zitten nu inmiddels weer volop tussen de medezwoegers en daardoor letten ook wij even niet goed op. Typisch een beginnersfout, zomaar je voorgangers voetstoots te volgen. Het gevolg is dat we bij een splitsing de bekende gele lintjes missen. Dan blijkt zoals altijd in dit soort situaties, dat iedereen nu in één keer precies weet waar we heen moeten. Vooral de tegenstand om terug te gaan en de goede route volgen druist bij velen tegen alle natuur in. Jaap en ik gaan wel terug en we sjouwen de ene na de andere haarspeldbocht door, net zo lang tot we opnieuw de markering terug vinden. Ver beneden ons horen we nog wat discussiërend over het te voeren strijdplan van de anderen, we proberen ze nog te overtuigen om toch maar weer naar boven te komen maar dat blijkt zonder resultaat.
Later volgt er een afdaling die moet wedijveren tussen een afgrond of een waterval.
Eerst proberen we nog om de schoenen en daarbij de voeten wat droog te houden, die
hoop laten we maar snel varen. Al springend van de één naar de andere kant en steun
zoekend, wild om ons heen grijpend vallen we letterlijk en figuurlijk naar beneden.
Dan gebeurt het onvermijdelijke, wanneer mijn rechterschoen de verwachte grip niet
kan vinden. Ik probeer in een wanhoopsdaad naar een paaltje te grijpen maar ik glijd
sneller naar beneden dan gehoopt, en ik mis. Met als gevolg, voorover in de brandnetels,
broek van onder tot boven onder de modder en handen kapot. Als we dan eenmaal weer
boven de bagger uitkomen, wordt de afdaling weer ingezet, tien tellen later gaat
Jaap in de fout. Hij ketent zich vast aan het prikkeldraad wat hier langs het pad
staat, ook zijn handen kapot, wel solidair natuurlijk. Tot op de bodem gaat het van
de ene flik-
Ons lichaamssap perst zich overal naar buiten en we worden nu natter van het angstzweet als van het Hemelwater. Met ruim tien kilometer op de teller staan we weer op de plaats waar ons avontuur begon. Nu hadden ze er een verzorgingspost opgesteld, met een rijkelijk van lekkernijen voorziene tafel. Met enige weemoed gaan we toch weer door, nadat de inwendige mens weer wat is aangevuld. De verloren krachten worden op deze manier weer wat op peil gebracht. Na deze stevige warming up begeven we ons op de grote ronde van nog ruim zestig kilometer.
In gelijke tred met het klimmen van de kilometeraantallen stijgt ook de buitentemperatuur. Heel af en toe probeert de koperen ploert door het dikke wolkendek te priemen. Onderweg worden wij allen nog op de gevoelige plaat vastgelegd door de huisfotograaf van de tocht. Dat zal wel een prachtige collectie uitgewoonde koppen opleveren. De hoogtemeters lopen op en de temperatuur ook, rood aangelopen op ontploffen staande hoofden sieren het strijdveld. Kledingstukken die ons anders van een behaaglijke warmte moeten voorzien, worden nu als ballast ervaren. Gelukkig zijn Truus met Cisca bereid om de overtollige kledingstukken mee naar de finish te nemen. Via het Duitse land naderen we weer de Nederlandse bodem. Alleen het woord bodem heeft hier een geheel ander betekenis. Want om de post te bereiken die ongeveer op de helft van de totale afstand staat moet er weer stevig worden geklommen. Ook krijg ik weer last van mijn maag, net als vorige week tijdens een wedstrijd van vijftig kilometer.
Halverwege de steile klim naar het drielandenpunt in Vaals moest ik dan ook heel even passen. Met een gevoel in de maag die er op lijkt of ik één van de drie grenspalen had ingeslikt, of misschien wel alle drie? Toch bereiken we de verzorgingspost waar ons enthousiast allerhande voedsel en drinken wordt aangeboden, zelfs de Limburgse vlaaien ontbreken niet. Marcelino was hier ook nog op deze post, hij zou immers de route controleren op zijn mountainbike. Maar als ik nog eens goed kijk naar zijn vehicle, althans wat daar van over is, zie ik een in verre staat van ontbinding zijnd vervoersmiddel. De wielen staan ernaast en ergens onder die modderbende moet dan nog iets van een frame zitten. Meerdere lekke tubes weerhielden hem van verder fietsen, waarna hij had besloten om met ons de tweede helft te voet af te werken. Maar ook zoiets simpels verloopt niet altijd zonder problemen. Je gaat weg als fietser, dus fietsbroek met zeemleren lap en daaronder nul komma nul, nada, niks dus. Maar met een fietsbroek kun je wel lopen alleen niet zo ver, tenminste als je nog wat over wil houden in je kruispunt. Door die zeem zou alles wel een geschaafd en geschuurd uit de strijd kunnen komen. Maar als de wielerbroek uit gaat blijft er niet veel meer dan het Adams kostuum. Goede raad bleek ook hier weer duur, er werd overgegaan tot het dragen van wat vrouwelijke lingerie. Och, niet te moeilijk maar, je draait gewoon de gulp naar de achterkant en lopen maar.
De zon laat zich in het tweede deel steeds vaker van zijn beste kant zien en al genietend en kletsend sjokken we door. Toch weten we ondanks de Limburgse gids het nog eens te presteren om een afslag te missen. En ook nu weer hobbelen vele ultra’s ons achterna. Zelf besluit ik opnieuw om terug te keren en te onderzoeken waar het mis ging. Zelfs na melding aan de tegemoetkomende deelnemers blijven deze halsstarrig doorlopen op de ingeslagen foute weg. Alleen Jaap komt ook terug en na enkele honderden meters vind ik weer een geel lintje. Als we even later weer aankomen bij een verzorgingspost staat Marcelino ons daar al op te wachten. Hij had natuurlijk wel een zeer mooi stuk van de route gemist, misschien wel het mooiste deel, maar goed daar koos hij zelf voor. We nemen hier even een korte break en een yoghurtje om de maag weer wat tot rust te zien krijgen. Een deelnemer is op cruciale plaatsen nog wat aan het bijsmeren en vraagt of er nog iemand vaseline wil? Hij krijgt als antwoord van een vrouwelijke collega dat ze het onnodig vond, ze was geheel gevaseliniseerd, sprak ze??
Toch blijft het genieten in deze omgeving, zeker nu de zon zijn best doet om de bleke onderdanen van de eerste kleurlaag te voorzien. Langzaam zakt de maagpijn wat weg en kom ik weer wat beter in mijn ritme. De vele draaipoortjes die we nu doormoeten geven ons te denken hoe hier menig wandelaar in de problemen zou kunnen geraken. Zelfs bij ons na de kilometers die er al zijn afgelegd en het daarbij behorende gewichtsverlies, is het nog opletten om hier niet verstrikt te raken in zo’n draaiding. Meters boven ons doorklieft met veel geraas een Belgisch boemeltreintje het landschap. Een onstuimig riviertje raast naar een lager gelegen, voor ons onbekende bestemming en laat een slingerend spoor in dit heuvellandschap achter. Rustgevende taferelen, waar je eindelijk even bij stil zou moeten staan. Maar we waren met een prestatieloop bezig en geen excursie, dus verder maar weer.
Een poel met vergaderende kikvorsen lijkt ons uit te lachen, zij hebben duidelijk geen hinder van de modder of de natte omgeving. Dus zonder commentaar glibberen we maar verder. Als er een zoveelste hevige klim en of trap is bedwongen hoor ik inwendig veel krakende geluiden. Het zullen waarschijnlijk de vele rode bloedlichaampjes zijn geweest, die tijdens deze toch worden platgetrapt. Nu kan een mens niet zonder leven, anders had ik zeker gezegd er niet één meer over te hebben. Inmiddels schreeuwen de bovenbenen het bijna over heel Limboland uit. Vroeger waren ze van vlees, nu zijn ze van beton, ook wat flexibiliteit betreft. Door het oplettend oog van Marcelino worden wij nog op een schichtige eekhoorn gewezen, het mooie dier loopt met speels gemak vertikaal de boom in, een souplesse om jaloers op te worden. Op de routebeschrijving staat als één van de laatste punten nog de Eyserbosweg, nu weet ik uit de wielerkringen dat hier meerdere wedstrijden zijn beslist. Maar voor een heftige demarrage laat ik mij niet vangen. Bij aankomst op die bewuste pukkel bleek dat we hem mochten afdalen in plaats van beklimmen. Ik laat me een zucht van verlichting ontsnappen, naar beneden lopend heb ik toch ook al de nodige respect voor dit stukje asfalt.
De laatste kilometers zijn ingezet en Marcelino vraagt of wij al herkenningspunten zien. We moeten hem het antwoord schuldig blijven, voor ons lijkt alles hier op elkaar. Bij ons op het eiland kun je nog eens van je af kijken en jezelf op een bepaald punt of dorp oriënteren. Hier wordt alles door die molshopen aan het oog onttrokken. We krijgen nog wat tips over de punten waar we ons dan wel op kunnen richten maar het wordt allemaal niet meer op de harde schijf gezet. Met dit soort tochten blijken er ook beschadigingen in de paar vierkante centimeter grijze massa te kunnen ontstaan. Of dit blijvend is weten we niet maar gezond is het volgens ons zeker niet. Toch komt er ook een einde aan dit beulswerk en als we dan na negen uur en twintig minuten ons afmelden, is Limburgs Zwaarste ook weer geschiedenis. Eerst wordt de sporttassen uit de auto gehaald met onze douchespullen. Als we terug lopen naar de douche oppert Jaap nog om de tien meter lager gelegen ingang naar de douche te nemen. Een verbodsbord gebied ons echter de doorgang, ook nu zullen we de klim naar de kantine toch maar voor lief nemen om daarna met alweer een trap naar de douche af te dalen.
De warme waterstralen spoelen vermoeidheid en Limburgse klei van onze body af. Na dit verkwikkende spetterfestijn nog één keer de trap op richting kantine. En dan effe zitte, colaatje erbij en genieten van een welverdiende rust. De terugreis verloopt dit keer zonder incidenten, voor wat fout rijden betreft dan. Het beloofde regenwater waar de voorspellers het over hadden kregen we op onze terugreis allemaal tegelijk te verwerken. Dit alles ging gecombineerd met onweer en windstoten. Gelukkig zaten we nu droog en warm, beter nu dan in de afgelopen uren, zeiden we tegen elkaar. Wel wordt door ons beiden overwogen om voor we in Dirksland aankomen een rolstoel voor ons te regelen. Lopend zullen we waarschijnlijk de voordeur niet meer kunnen bereiken, om over het uit bed komen de volgende dag nog maar te zwijgen. Nu ik het allemaal op zit te schrijven is het ons beiden zeker wel de moeite waard geweest. We hebben er beslist wel van kunnen genieten, het enige minpunt vonden wij de super kleine gele lintjes. Deze waren soms, vooral toen de zon begon te schijnen zeer moeilijk te zien. De verzorging was geweldig, de route prachtig en het sportieve element vonden we beiden geweldig. Wij vonden het in ieder geval Genieten met een hoofdletter.
-
Dwalen en verdwalen in Zuid Limburg.
Wat mij de afgelopen jaren het meest is opgevallen in de verslagen over Limburg Zwaarste is dat er vrijwel niet gesproken wordt over de routebeschrijving die keurig uitgewerkt aan de deelnemers wordt meegegeven.
Die hardlopers kunnen het wel zonder,althans dat probeert men wel en als er toch iets beschreven moet worden dan gebruikt men wel een GPS.
Uiteraard goed lezen dat ding en dat blijkt niet altijd even makkelijk.
Zelf heb ik geen GPS en ook ik gebruik de routebeschrijving niet en ja dan moet je het doen met vaal gele lintjes.
Een uitdaging,dat wel.Het maakt de hardloper alert en scherp.
Wat zou een routebeschrijving er toe doen als je even niet weet waar je ergens in het bos zit en geen lintje ziet hangen.
Ben ik nu in België of in Nederland?
Juist deze problementiek maakt Limburgs Zwaarste tot een feest,tenminste als je het positieve er van in ziet.
Lekker verkeerd lopen,twijfelen,overleggen met mededwalers en dan toch altijd weer ergens op het juiste pad komen.
Of had er iemand een snelle tijd in zijn gedachten?
Ja,die Marathon-
Prachtig allemaal,maar waarom zou men zich ergeren als men verkeerd loopt en een aantal punten misloopt.
In een stadsmarathon valt er niet te dwalen,laat staan verdwalen.Probeer het maar eens.
Dus niet getreurd door die gele lintjes.Gewoon even goed uitkijken.
Oké,ik ben zelf ook vijf keer verkeerd gelopen en heb ontelbare keren getwijfeld,maar ja wat wil je.
Ik dwaalde en verdwaalde al bijna voor de start in Heerlen.
Gewoon de verkeerde afslag genomen,geen TomTom dus,maar toch op tijd gekomen.
Nog niet helemaal wakker loop ik lekker te makkelijk achter anderen aan op die kolengruisbult bij Landgraaf en echt geinig was dat we redelijk collectief de laatste kilometer van de loop in de omgekeerde richting hebben verkend tot iemand op het idee kwam dat we toch eigenlijk het bos in moesten.
Ook leuk was het moment dat we Willem ergens tegenkwamen en tot onze verbazing mededeelde dat we verkeerd liepen.
Nee hoor,wij lopen goed!Niet dus.
Ja die lintjes.Overal hingen ze.Hoog,laag.Overal aan vast gemaakt.
Zelfs aan een autoantenne,of was dat een vergissing?
Het grappige van die dingen is dat het uitmond in interessante ontmoetingen met mensen die ik een groot deel van de dag niet gezien heb.
Op de verzorgingsposten werden dan de vergissingen uitgewisseld die weer tot nieuwe inspiratie dienden.
De verzorging was sowieso perfect en dat maakt deze loop tot een extra traktatie.
Maar goed,die lintjes hebben me uiteindelijk wel wakker gemaakt en er voor gezorgd dat ik de laatste twintig kilometer goed heb gelopen.
Willem heeft een fraaie route voor ons bedacht met lekker wat hoogtemeters en we troffen het met de glibberigheid.
Met gewone loopschoenen werd deze loop gewoon extra spannend om op de been te blijven.
Hoeveel kilometers ik uiteindelijk heb gelopen?Ik zou het niet weten.
Gewoon lekker gelopen en getraind voor de JKM.
We mogen blij wezen dat Limburgs Zwaarste en ‘Mooiste’’wordt georganiseerd.
Willem verdient zijn lintje van verdienste wel,mede door Annemarie,dat wel.
Zeg Willem,hoe zat het nou met die kniptangetjes bij de verzorgingsposten?
Herman Euverman.
-
De hele week naar het weerbericht gekeken. Ik vind rennen leuk, maar iets minder
in de regen. De voorspellingen waren niet bijster. Het is de hele week prachtig weer,
maar juist voor zaterdag 20 maart bij Limburgs Zwaarste voorspellen de weerprofeten
dat er water uit de hemel komt. En jawel hoor 7:00 uur zaterdagmorgen sta ik op
en kijk naar buiten, …… regen! De hele nacht heeft het volgens mij geplensd, dat
gaat nog leuk worden vandaag. Pratsch en water. Maar ja dat hoort wel een beetje
bij een trailwedstrijd. Eerst de kledingkeuze bepalen voor vandaag. Voor mijn gevoel
begint de hardlooplente met Limburg Zwaarste. Dus lange broek uit, korte broek aan,
dat is mijn lentegevoel. Is die keuze ook weer snel gemaakt. Op naar de kantine van
RKHBS in Imstenrade. Het is van belang vandaag op tijd aanwezig te zijn, want naast
het hardlopen is er vandaag nog iets wat gaat gebeuren. Willem krijgt zijn Koninklijke
onderscheiding! Ik weet dat Annemarie veel inspanning heeft moeten leveren om dit
gerealiseerd te krijgen. Prijs je gelukkig met zo’n wederhelft. Willem staat bekend
als een bescheiden man, hij accepteert lof moeizaam. Hij vindt dat wat hij doet voor
anderen, altijd klaarstaan en zich inzetten om anderen te laten genieten, de normaalste
zaak van de wereld is. Maar dat is nu een van de redenen om in aanmerking te komen
voor een lintje. Naast de meer dan bijzondere prestatie om 1.000 (ultra)marathons
te lopen, gaat het er ook om dat Willem met zijn inzet, drive en organisatietalent
veel anderen in de loop der jaren heeft laten genieten. Als de speech door de loco-
Zo gezegd zo gedaan. Samen met Panda start ik voor de Diligence, een befaamde discotheek uit vroeger dagen. De burgemeester geeft het startschot en weg zijn we. We hebben deze keer ook twee beginnende ultralopers meegenomen, Rolf en Peter. Je moet mensen toch meteen het beste gunnen, nietwaar. Voor hun is op dit moment 70 km te ver, ze hebben in overleg met Willem besloten om van Imstenrade (zonder eerste lus) naar Nijswiller te gaan (totaal 44 km). Rolf zal dat later lukken, Peter houdt het voor gezien bij het Hijgende Hert. Alle twee scoren daarmee prima, en zullen ongetwijfeld volgend jaar terugkeren voor de hele mischmasch.
De nieuwe en mooie startlocatie in Imstenrade heeft een snelle verbinding naar het
achterliggende Heuvelland, toch gaat de route eerst even naar Landgraaf voor de ruim
500 trappen. Willem is waarschijnlijk bang, dat we niet moe genoeg worden met de
heuveltjes rond Vaals en Vijlen. De weg naar de trappenpartij loopt mooi door het
bos van Imstenrade en richting Caumerbeekdal. Op deze wijze blijft het groen tot
vlak voor de trappen. Die van onderop gezien, er angstaanjagend uitzien. Voor iemand
die een zware bergloop wil doen, ligt hier een ideaal object om je bovenbenen met
de week te laten groeien. Tjonge, tjonge wat een inspanning. Gelukkig kom ik halverwege
de trap Hein Bodelier tegen (als toeschouwer deze keer vanwege een blessure) en praat
even met hem. Dat geeft weer enige kracht terug in de benen, zodat de steile achterkant
die ook niet makkelijk te doen is, soepeler genomen kan worden. Via een stukje Heerlerbaan
ben je dan in no-
Via het Imstenrader bos, de weg omlaag volgend, en vervolgens de lange molsberg op die helemaal doorloopt totdat je Simpelveld inkomt. Vervolgens buitenom Simpelveld richting Bocholtz en vlak voor het Platte bos kom ik bij Rolf en Peter. Samen lopen we naar de tweede verzorgingspost. Het is wel al bekend, maar het mag toch nog eens gezegd worden, de verzorging bij Limburg Zwaarste is zo goed en uitgebreid, dat je niet weet wat je allemaal moet drinken en eten. Korte pauze, …. und weiter geht’s. Via het bos achterlangs het Benedictijner klooster en dan omlaag door een soort van baak alias voetpad. Onderaan stappen we de grens met Duitsland over. Prachtige vergezichten ondanks dat het nog regent en flink bewolkt is. Via het struweel, bospaadjes en wat bergjes waaronder de korte maar steile Schneeberg kom je langzaamaan in Vaals. Via het Vaalserquartier in Aken loop je naar de nog steilere achterkant van de Vaalserberg. Ik hoor een enorm rumoer en geklets achter me en weet daar is Panda weer. Wat een helling, nog steiler en je kiept achterover, het gaat nu echt maar voetje voor voetje. Maar boven zijn de beloningen talrijk. Ten eerste je staat nu op het hoogste punt van Nederland (gelegen uiteraard in de mooiste provincie van dat land). Verder ben je hier al halverwege de rit. Je wordt hier ook nog eens gefotografeerd, zodat straks die verdiende oorkonde er ook mooi uitziet. En natuurlijk verzorgingspost 3. Hier kom ik Bruno Schneiter tegen, die er overigens niet goed uitziet. Hij stopt ermee, en dan te bedenken dat hij helemaal uit Zwitserland voor deze tocht is aangereisd. Nog even een bemoedigend woordje en verder.
Langzamerhand houdt de regen op en mijn stemming klaart net zo snel op. De zon begint
te branden en Panda begint zich al weer in te smeren. Gevoelig huidje. We gaan gezamenlijk
via Wolfhaag richting Vijlenerbos. Ook hier een pittige passage omhoog. Vervolgens
een kleine versnapering in de vorm van een lusje van 3-
Het gekke van ultralopen is dat je lichaam afgemat en afgepeigerd wordt. Je hoofd, hoe verder je komt, gaat aangeven, waar ben je in godsnaam mee bezig jongen? Als je niet gauw stopt, schakel ik de hele handel op zwart. Maar ……….…... en daar gaat het om, het gevoel, een ondergewaardeerd element van het menselijk lichaam, gaat groeien als nooit tevoren. Het gevoel zegt Wim beste kerel wat is het toch fijn dat ik in jou en met jou kan beleven wat ik nu ervaar. Ga door en houdt nooit meer op, ren door, verder en verder, tot je de grens bereikt van ……. En daar ben ik uiteraard nog steeds naar op zoek.
Inmiddels is het de dag erna en zit ik lekker op de bank, en weet je wat daarbij akelig is, ik heb alweer zin om naar buiten te gaan, om een rondje te rennen. Maar dat snappen alleen de mensen die dit lezen. Willem, Annemarie en alle vrijwilligers hartelijk dank voor deze onvergetelijke dag!
Groet allemaal en tot volgend jaar bij Limburgs Zwaarste!
Wim Reumkens
-
Limburgs zwaarste
Dit verhaal begint eigenlijk eind oktober vorig jaar in het Teutoburgerwoud, waar ik in een afdaling van de Dörenberg (bekend van de Nulllauf) mijn enkelbanden scheurde. Toen het gebeurde wist ik meteen dat het goed mis was, en dat bleek ook wel in de maanden erna. Om toch een beetje in conditie te blijven werd de hometrainer van mijn schoonouders opgehaald. Nou vind ik fietsen als afwisseling op het lopen altijd leuk, maar op zo’n hometrainer bezig zijn vind ik helemaal niets. Maar ik had een duidelijk doel, meedoen aan Limburgs Zwaarste op 20 maart 2010. Na een maandje of 2 kon ik voorzichtig aan wat gaan wandelen. Eerst korte wandelingen, later wandelingen van 10 km. Na een maandje of 3 eens een stukje hardlopen geprobeerd wat geen succes was. Het wandeltempo kon gelukkig wel wat omhoog. De memorialloop voor André van de Vliert op 7 februari was voor mij al heel spannend. Ik ben vanaf het keerpunt Cothen teruggelopen naar Utrecht. Ik vond het heel fijn om die dag erbij te kunnen zijn. Die 23 km leverde niet echt problemen op voor mijn enkel en gelukkig ook geen blaren. Wel het besef dat het nog maar 6 weken was voor Limburgs Zwaarste. Ik had van Willem Mütze het aanbod gekregen dat ik het eerste lusje mocht overslaan en 1 uur eerder mocht starten. Oftewel 60 km in 11 uur, dat klonk haalbaar. In de weken voor 20 maart af en toe voorzichtig een stukje hardgelopen. En dat ging, zij het moeizaam. Een lange training in de regen leverde me rauwe voeten en een blaar op. Op advies van Henk Sipers heb ik Sealzkin sokken gekocht, een sok die 100% waterdicht is. Voor 35 euro gewoon te koop in Winschoten bij de plaatselijke wielerspecialist en ze werken echt. Hoe dichter 20 maart naderde, kwam bij mij het besef dat ik er nog helemaal niet klaar voor was. Aan de andere kant weet ik als ultraloper dat je altijd meer kan dan wat je denkt of wat logisch is. Een kunstje wat je al 61 keer gedaan hebt, lukt vast ook wel een 62e keer.
Net als vorige jaren heb ik er een korte vakantie met mijn gezin van gemaakt. Een
leuk vakantie-
Veel tijd voor felicitaties is er natuurlijk niet, de loop moet op tijd starten. De meute stelt zich op bij de startlijn en iedereen gaat de goede kant uit, behalve mijn persoontje. Doordat ik het eerste rondje over sla ga ik meteen de andere kant uit. Dat voelt wel een beetje stom, maar de keerzijde is dat ik de komende kilometers toch maar mooi aan kop loop. Na een klein stukje asfalt duik ik het bos van Imstenrade in, waar de vogeltjes fluiten. Het wordt de komende kilometers genieten. Waar het wegdek goed is en naar beneden loopt, loop ik stukken hard. Omdat ik bij de uitreiking van het lintje aanwezig wou zijn, ben ik gewoon op de normale tijd gestart. Ik weet dat ik dat extra uurtje van Willem toch wel krijg, maar ik moet er geen 12 uur van maken dus een beetje tempo moet ik er wel inhouden. Tot 40 km heb ik af en toe hardgelopen, in totaal ongeveer 8/9 km. De route is met gele lintjes aangegeven die helaas wat wegvallen. Ik heb de route die door Henk Geilen op Google maps/earth is gezet en die op de funrunnersite staat goed bestudeerd. In grote lijnen weet ik hoe de route loopt en vanaf 40 km kom ik op bekend terrein. Waar anderen zich meermalen verlopen hebben, zag ik 1 keer een lintje over het hoofd, wat me een omweg van 400 meter opleverde. Een andere keer liep ik achter een aantal andere lopers fout, maar waren we 2 minuten later weer op de route. Een groot voordeel bij het vinden van de route is natuurlijk mijn slakkentempo, ik heb alle tijd om goed om me heen te kijken.
De voor mij eerste verzorgingspost bereik ik nog net als koploper, maar vanaf daar word ik regelmatig gepasseerd. We gaan een stukje Duitsland in, waarbij een afdaling zit met een smal paadje met in het midden een beek. Op dat paadje heb ik veel plezier gehad van mijn sokken, want ik kon gewoon door dat beekje plenzen zonder dat mijn voeten nat werden. De eerste beklimming van de Vaalserberg was voor mij geen succes. Het was zo steil dat ik niet omhoog kwam. Donderdagavond kwam ik er achter dat mijn voorraadje Salbutanol, een medicijn tegen inspanningsastma, verlopen was. Over een goede planning gepraat… Dat betekent voor mij dat ik op zo’n helling geen lucht heb en de helling in stukjes moet knippen. Maar zo kom je ook boven, alleen verlies je wel veel tijd. Het zonnetje is er inmiddels doorgekomen en het wordt meteen aardig warm. Ik daal af in Nederland om vervolgens vanaf die kant weer omhoog te gaan de flank van de Vaalserberg op, weer zo’n beklimming die bij mij wat langer duurt. Vervolgens de afdaling België in. Daar wordt ik door een aantal lopers ingehaald, waaronder Wilma Dierx en Jo Lukasik. Ik vertel hen dat ze fout moeten zitten, want ze hadden me voor Vaals al ingehaald. Ze lopen nog even door naar beneden, maar bedenken zich gelukkig toch en komen weer naar boven. Beneden in België op het verste punt staat een vliegende controle. Verschillende lopers hebben 2 keer een rondje België gedaan, hoewel boven aangekomen de lintjes voor naar linksaf er gewoon keurig hingen. Nadeel hier was dat als je de lintjes over het hoofd zag, je 300 meter verder weer op de route kwam waar je al geweest was met alle gevolgen van dien.
Ik weet dat ik nu het ergste gehad heb en dat is maar goed ook want ik loop echt van post tot post om in ieder geval post 5 in Nijswiller te halen, voor mij ruim 43 kilometer. Nog steeds word ik ingehaald door andere lopers. Een paar kilometer voor Nijswiller kom ik Gerd John tegen met wie ik een aantal stukken oploop. Hij heeft wat problemen met zijn hiel, dus we kunnen elkaars gezelschap goed gebruiken. We denken nu wel laatste te liggen, ik meet dat af aan lopers als Günther Meinhold, Jef Verlinden en Herman Euverman die inmiddels langs zijn gekomen en in eerdere edities meestal vlak voor me eindigden. In Nijswiller op de verzorgingspost horen we echter dat er nog een heleboel lopers achter ons zitten en dat geeft ons weer nieuwe moed. De beklimming van de Kruisberg gaat over een regelmatig stijgend asfaltweggetje heel lekker en de uitzichten zijn echt prachtig. Gerd komt weer langszij. We hebben het over de tijdslimiet, waarbij ik hem vertel dat die 10 uur een richttijd is en ook wel 11 uur en een beetje mag worden. Het mooie stukje bij Cartils met de Eyserbeek en de spoortunnel komt en daarna de zeer pittige beklimming van de Eyserbos. De laatste verzorgingspost staat op de top, waarna ik afdaal naar Eys, waar ik mijn logeerplek zie liggen. Maar ik ga door want de moraal is helemaal terug. De laatste steile beklimming direct na Eys levert nog de nodige problemen op, maar ik kom toch weer boven. Ik hoor nu achter me stemmen en op 7 km van het einde word ik ingehaald door een Duits echtpaar en snelwandelaar Alex Wijsman, een clubgenoot van mij. Bij hoeve Vogelzang waar in een eerdere editie een stier voor de nodige consternatie zorgde, staat nu een enorm paard dat mij blijkbaar heel interessant vindt. Ik hem niet… Maar ik kom er veilig langs en ga omhoog naar Bosschenhuizen. Het wordt langzaam donker en ik ben blij dat ik hier de weg weet. Ik weet het wandeltempo er redelijk in te houden en kom na 10.53.25 binnen en dat op 60,025 km. Veel slechter kan niet, maar ik ben er toch heel blij mee. Ik heb de volle 60 km gelopen en ook nog binnen de 11 uur. Het is een begin en wie weet hoe mooi het weer gaat worden.
Henri Thunnissen
-
Limburgs zwaarste 2010
Met een beetje kriebels in de buik , of beter gezegd in de lies vertrekken we toch heerlijk goedgemutst naar Heerlen . Ah ja, als een mens een dagje kan gaan lopen in de natuur dan komt alles altijd goed, hoe dan ook. De zon was er bij de start nog niet echt bij, ondanks dat men dit jaar voor een echt knallend startschot met burgemeester inbegrepen had gezorgd. Dit allemaal ter ere van Willem, die een lintje kreeg. Ik weet niet juist de kleur van zijn persoonlijk lintje, maar ik weet wel dat hij het ons een beetje spannend heeft gemaakt door voor een natuurgetrouwe kleur voor de lintjes onderweg te kiezen. Zo bleef het zeker altijd spannend,een mens moest zich vaak bedenken : zit ik fout of zit ik fout ? Zelf ben ik "maar" een keer of zes fout gelopen (wat de totaalafstand op 72 km bracht), waarbij ik de helft nog op eigen rekening wil nemen, aangezien ik bij momenten nogal een verwarde geest heb.
We startten vrij vlot bleek achteraf, al had ik niet die indruk maar na halfweg was het vet weer van de soep en viel ik terug op mijn "door beperkte trainingsomvang veroorzaakte" persoonlijke trage snelheid. Belangrijkste gevolg van dit zeer gematigde tempo van zaterdag ervoor zorgde dat mij meer vrouwen inhaalden dan gebruikelijk. Ik had toch die stellige indruk . En dat zorgde zeker niet voor een verbetering van de doorbloeding ter hoogte van de lagebuikstreek, hetgeen in betere tijden ooit anders is geweest. Naderhand ben ik natuurlijk nieuwsgierig gaan uitpluizen welke snelle dames me "gepakt" hebben en noteer maar dat dit niet de minsten waren !
Laat me zeggen da ik weeral een bosje excuses had: de liezen spelen me de laatste maanden immers meer en meer op, maar ik blijf daarvoor natuurlijk toch niet thuis. Gelukkig ben ik al zo wijs geworden dat ik de boel niet meer forceer. Dat denk ik althans, want na 25 km liep ik nog altijd in de buurt van mijn snelle broeder Edwin. Die zou uiteindelijk 11e in een dikke 7u 30 eindigen, dat zegt genoeg. Met volledige ledematen ben ik wel een 8 uur waard denk ik (volgend jaar ?!), maar vandaag werd het dus 8u44. Moet gezegd dat ik op deze wijze dus zomaar eventjes 44 minuten langer heb genoten dan verwacht. En dat allemaal voor dezelfde prijs !!
Verder viel het me op dat ik vaak vooral ter hoogte van de bevoorradingszones ingehaald werd. Het was daar ook weer zooo lekker. Een mens die graag eet is echt benadeeld met een dergelijk uitgebreid buffet. Puddinkjes kan ik sowieso niet laten staan, om dan nog maar te zwijgen van de limburgse vlaaien. Waar ze aanwezig waren heb ik met veel plezier 2 stukken achter de kiezen gestopt. De ademhaling werd dan wel wat moeilijker, maar who cares ??
Eerlijkheidshalve moet ik even vermelden dat ik de bevoorrading in Nijswiller wel gemist heb. Ondanks dat de route in mijn gps zat, slaagde ik er toch nog in van weeral fout te lopen.
En ik maar wachten wachten wachten op de volgende bevoorrading en ze kwam maar niet. Wafeltjes op, drinkbus leeg en zo het Eijserbos op. Of wat een mens lijden kan. Wanneer ik gepasseerd werd keek men enigszins bezorgd naar mijn aanblik, maar ik ben toch blijven glimlachen vermoed ik. De liezen werden ook niet erger met het verstrijken van de tijd. De andere pijntjes domineerden de lies, tja je voelt op de duur gewoon alles wat je bezit aan levende onderdelen.
Genoeg geleuterd over de eigen gewaarwordingen . De nieuwe route die Willem uitstippelde
is mijns inziens zeker evenwaardig aan de oude . Ondanks het grijze weer in de eerste
helft toch zeer mooie uitzichten in de buurt van de Duits-
Deze keer geen foto's, het regende wat te fel bij de start¡Konderweg bleek het naderhand beschouwd, wel droog genoeg. De zon kwam af en toe zelfs goeiedag zeggen en dan was het plots lente.
Zeer bedankt Willem en zijn team voor de weer prachtige loop en tot volgend jaar ¡K met oranje lintjes ?
Luc Lenaerts
-
Limburgs zwaarste 2010
Bij het amateurwielrennen kennen ze het begrip ‘toertocht’. De Belgen bezigen de mooie term ‘wielertoerist’ voor de deelnemers aan dergelijke tochten. Toen ik jaren geleden als ‘veelfietser’ actief was bij ‘de Bataaf’ in Zwanenburg heb ik aan veel van zulke ‘toertochten’ meegedaan. Als snel werd duidelijk dat ‘toertocht’ alleen maar verschilt van ‘wedstrijd’ in de zin dat er niet gereden wordt om als eerste over de streep te gaan. Voor het overige zijn er nauwelijks verschillen. Wie een toeristisch dagje pedaleren verwacht komt bedrogen uit. Als voorbeeld herinner ik me de ‘Ronde van Limburg’. Heel Limburg rond in 300 km, met daarin een groot gedeelte van het parcours van de Amstel Gold race. Afzien, afzien en nog eens afzien. Alle heuvels die er maar te vinden waren moesten we beklimmen, soms van twee kanten. Pelotonnetjes, waaiers, alleen tegen de wind opboksen nadat je op de plateaus van het Mergelland had moeten lossen. Met de fiets aan de hand de Keuteberg oplopen. Dorst en uitdroging of de hele dag regen.
Toen ik op de ‘Funrunners-
Met nog zo’n 7 km te gaan, in Eys, ging het weer mis, maar toe kon ik op aanwijzingen
van een plaatselijk bekende deelnemer de route uiteindelijk toch weer oppakken. Daardoor
heb ik 1,5 km afgesneden. Ook na de tweede doorkomst te Heerlen bleek ik trouwens
ook al 1,5 km afgesneden te hebben doordat ik per ongeluk op de route van de terugweg
terechtkwam. Aan de lintjes kun je niet zien in welke richting de route loopt en
soms kruisen de routes elkaar... Al met al dus gelukkig maar zo’n 2 km te veel gelopen.
Het intensieve zoeken van de lintjes had als voordeel dat we niet in een trance konden
geraken, dus ben ik niet zoals in Olne-
Maar genoeg over die lintjes. De plateaus van het Mergelland zijn schitterend, met weidse uitzichten, en pittige klimpartijen die Willem altijd wel weer weet te vinden. Met name de passage van Vaals over de in Duitsland en liggende heuvelruggen vond ik prachtig. Hoewel er regelmatig over verharde wegen gelopen wordt, zitten er ook veel echte trails in, met de nodige modder en zelfs een afdaling door de met keien bezaaide bedding van een snelstromend beekje. De wind (5 á 6) trok er met name op de plateaus flink aan en regelmatig viel er motregen, maar ook de zon liet zich nog even zien. Met 13 á 17 graden voelde het dan gewoon warm aan. Dat zijn we niet meer gewend na die lange, lange winter!
De verzorging (6 posten) was prima en rijkelijk voorzien. De Limburgse vlaai ontbrak niet en op de laatste post konden we zelfs genieten van een echte kruidenbitter. Of die verkeerd gevallen is weet ik niet. Feit was wel dat ik na aankomst in de kantine een opwelling van intense dorst kreeg en toen in één keer een koude klets bier naar binnen sloeg. Dom dom dom, want die klets kwam harder aan dan ik dacht. Voor ik het wist was ik buiten Westen. Ik kwam bij op de grond te midden van een kring op meer neerkijkende bezorgde atleten. Toen de duizeligheid en misselijkheid maar bleven aanhouden is er voor de zekerheid een ambulance gebeld. Hoewel alles er bij een eerste onderzoek goed uitzag wilden ze toch geen risico nemen. Zo eindigde een mooie dag aan het infuus in het ziekenhuis van Heerlen. Daar is alles onderzocht: hart, bloeddruk, ademhaling, bloedsamenstelling. Allemaal prima in orde. Conclusie een ‘collapse’door zoutgebrek – de eerste voorjaarswarmte?? – gecombineerd met een ‘koudeshock’ door het ijskoude bier. Ik heb weer een lesje geleerd maar ben blij dat ik het er verder zonder kleerscheuren van af heb gebracht. Hoewel ik het vriendelijke aanbod van Wilma Dierx kreeg om me naar huis te rijden (zij woont in Amsterdam) heb ik toch maar besloten om een extra nachtje in het hotel in Heerlen door te brengen. Na een nacht met goede slaap en een stevig ontbijt voelde ik me weer kiplekker en fit genoeg om de thuisreis te aanvaarden. Met dank aan Willem, Annemarie en Wilma en alle anderen voor de goede hulp die ze geboden hebben, zoals het bijeenrapen en naar het ziekenhuis brengen van mijn spullen (en auto), het op zondag naar het hotel brengen van mijn schoenen die nog in de kleedkamer lagen en het mij van het hotel weer terug naar het ziekenhuis te rijden waar mijn auto nog stond.
Eind goed, al goed. Het was een mooie loopdag, tussen al die fotoschietende en van de natuur genietende ultralopers voelde ik me een echte ‘looptoerist’. Maar toch, een afloop als deze moet ik voortaan wel zien te voorkomen door meer rust tussen de loopjes door, beter op de voeding letten enz. enz. Want we doen het uiteindelijk voor de ‘fun’, of toch niet?
Ok, nog even over die lintjes dan. Want voor vertrek was er een feestelijk onderonsje waarbij Willem voor zijn organisatorische verdiensten en zijn indrukwekkende palmares wat het ultralopen betreft door de locoburgemeester van Heerlen een lintje opgespeld kreeg. Proficiat, Willem!
André Boom
-
Dit verhaal begint eigenlijk eind oktober vorig jaar in het Teutoburgerwoud, waar ik in een afdaling van de Dörenberg (bekend van de Nulllauf) mijn enkelbanden scheurde. Toen het gebeurde wist ik meteen dat het goed mis was, en dat bleek ook wel in de maanden erna. Om toch een beetje in conditie te blijven werd de hometrainer van mijn schoonouders opgehaald. Nou vind ik fietsen als afwisseling op het lopen altijd leuk, maar op zo’n hometrainer bezig zijn vind ik helemaal niets. Maar ik had een duidelijk doel, meedoen aan Limburgs Zwaarste op 20 maart 2010. Na een maandje of 2 kon ik voorzichtig aan wat gaan wandelen. Eerst korte wandelingen, later wandelingen van 10 km. Na een maandje of 3 eens een stukje hardlopen geprobeerd wat geen succes was. Het wandeltempo kon gelukkig wel wat omhoog. De memorialloop voor André van de Vliert op 7 februari was voor mij al heel spannend. Ik ben vanaf het keerpunt Cothen teruggelopen naar Utrecht. Ik vond het heel fijn om die dag erbij te kunnen zijn. Die 23 km leverde niet echt problemen op voor mijn enkel en gelukkig ook geen blaren. Wel het besef dat het nog maar 6 weken was voor Limburgs Zwaarste. Ik had van Willem Mütze het aanbod gekregen dat ik het eerste lusje mocht overslaan en 1 uur eerder mocht starten. Oftewel 60 km in 11 uur, dat klonk haalbaar. In de weken voor 20 maart af en toe voorzichtig een stukje hardgelopen. En dat ging, zij het moeizaam. Een lange training in de regen leverde me rauwe voeten en een blaar op. Op advies van Henk Sipers heb ik Sealzkin sokken gekocht, een sok die 100% waterdicht is. Voor 35 euro gewoon te koop in Winschoten bij de plaatselijke wielerspecialist en ze werken echt. Hoe dichter 20 maart naderde, kwam bij mij het besef dat ik er nog helemaal niet klaar voor was. Aan de andere kant weet ik als ultraloper dat je altijd meer kan dan wat je denkt of wat logisch is. Een kunstje wat je al 61 keer gedaan hebt, lukt vast ook wel een 62e keer.
Net als vorige jaren heb ik er een korte vakantie met mijn gezin van gemaakt. Een
leuk vakantie-
Veel tijd voor felicitaties is er natuurlijk niet, de loop moet op tijd starten. De meute stelt zich op bij de startlijn en iedereen gaat de goede kant uit, behalve mijn persoontje. Doordat ik het eerste rondje over sla ga ik meteen de andere kant uit. Dat voelt wel een beetje stom, maar de keerzijde is dat ik de komende kilometers toch maar mooi aan kop loop. Na een klein stukje asfalt duik ik het bos van Imstenrade in, waar de vogeltjes fluiten. Het wordt de komende kilometers genieten. Waar het wegdek goed is en naar beneden loopt, loop ik stukken hard. Omdat ik bij de uitreiking van het lintje aanwezig wou zijn, ben ik gewoon op de normale tijd gestart. Ik weet dat ik dat extra uurtje van Willem toch wel krijg, maar ik moet er geen 12 uur van maken dus een beetje tempo moet ik er wel inhouden. Tot 40 km heb ik af en toe hardgelopen, in totaal ongeveer 8/9 km. De route is met gele lintjes aangegeven die helaas wat wegvallen. Ik heb de route die door Henk Geilen op Google maps/earth is gezet en die op de funrunnersite staat goed bestudeerd. In grote lijnen weet ik hoe de route loopt en vanaf 40 km kom ik op bekend terrein. Waar anderen zich meermalen verlopen hebben, zag ik 1 keer een lintje over het hoofd, wat me een omweg van 400 meter opleverde. Een andere keer liep ik achter een aantal andere lopers fout, maar waren we 2 minuten later weer op de route. Een groot voordeel bij het vinden van de route is natuurlijk mijn slakkentempo, ik heb alle tijd om goed om me heen te kijken.
De voor mij eerste verzorgingspost bereik ik nog net als koploper, maar vanaf daar word ik regelmatig gepasseerd. We gaan een stukje Duitsland in, waarbij een afdaling zit met een smal paadje met in het midden een beek. Op dat paadje heb ik veel plezier gehad van mijn sokken, want ik kon gewoon door dat beekje plenzen zonder dat mijn voeten nat werden. De eerste beklimming van de Vaalserberg was voor mij geen succes. Het was zo steil dat ik niet omhoog kwam. Donderdagavond kwam ik er achter dat mijn voorraadje Salbutanol, een medicijn tegen inspanningsastma, verlopen was. Over een goede planning gepraat… Dat betekent voor mij dat ik op zo’n helling geen lucht heb en de helling in stukjes moet knippen. Maar zo kom je ook boven, alleen verlies je wel veel tijd. Het zonnetje is er inmiddels doorgekomen en het wordt meteen aardig warm. Ik daal af in Nederland om vervolgens vanaf die kant weer omhoog te gaan de flank van de Vaalserberg op, weer zo’n beklimming die bij mij wat langer duurt. Vervolgens de afdaling België in. Daar wordt ik door een aantal lopers ingehaald, waaronder Wilma Dierx en Jo Lukasik. Ik vertel hen dat ze fout moeten zitten, want ze hadden me voor Vaals al ingehaald. Ze lopen nog even door naar beneden, maar bedenken zich gelukkig toch en komen weer naar boven. Beneden in België op het verste punt staat een vliegende controle. Verschillende lopers hebben 2 keer een rondje België gedaan, hoewel boven aangekomen de lintjes voor naar linksaf er gewoon keurig hingen. Nadeel hier was dat als je de lintjes over het hoofd zag, je 300 meter verder weer op de route kwam waar je al geweest was met alle gevolgen van dien.
Ik weet dat ik nu het ergste gehad heb en dat is maar goed ook want ik loop echt van post tot post om in ieder geval post 5 in Nijswiller te halen, voor mij ruim 43 kilometer. Nog steeds word ik ingehaald door andere lopers. Een paar kilometer voor Nijswiller kom ik Gerd John tegen met wie ik een aantal stukken oploop. Hij heeft wat problemen met zijn hiel, dus we kunnen elkaars gezelschap goed gebruiken. We denken nu wel laatste te liggen, ik meet dat af aan lopers als Günther Meinhold, Jef Verlinden en Herman Euverman die inmiddels langs zijn gekomen en in eerdere edities meestal vlak voor me eindigden. In Nijswiller op de verzorgingspost horen we echter dat er nog een heleboel lopers achter ons zitten en dat geeft ons weer nieuwe moed. De beklimming van de Kruisberg gaat over een regelmatig stijgend asfaltweggetje heel lekker en de uitzichten zijn echt prachtig. Gerd komt weer langszij. We hebben het over de tijdslimiet, waarbij ik hem vertel dat die 10 uur een richttijd is en ook wel 11 uur en een beetje mag worden. Het mooie stukje bij Cartils met de Eyserbeek en de spoortunnel komt en daarna de zeer pittige beklimming van de Eyserbos. De laatste verzorgingspost staat op de top, waarna ik afdaal naar Eys, waar ik mijn logeerplek zie liggen. Maar ik ga door want de moraal is helemaal terug. De laatste steile beklimming direct na Eys levert nog de nodige problemen op, maar ik kom toch weer boven. Ik hoor nu achter me stemmen en op 7 km van het einde word ik ingehaald door een Duits echtpaar en snelwandelaar Alex Wijsman, een clubgenoot van mij. Bij hoeve Vogelzang waar in een eerdere editie een stier voor de nodige consternatie zorgde, staat nu een enorm paard dat mij blijkbaar heel interessant vindt. Ik hem niet… Maar ik kom er veilig langs en ga omhoog naar Bosschenhuizen. Het wordt langzaam donker en ik ben blij dat ik hier de weg weet. Ik weet het wandeltempo er redelijk in te houden en kom na 10.53.25 binnen en dat op 60,025 km. Veel slechter kan niet, maar ik ben er toch heel blij mee. Ik heb de volle 60 km gelopen en ook nog binnen de 11 uur. Het is een begin en wie weet hoe mooi het weer gaat worden.
Henri Thunnissen
-
Limburgs Zwaarste: “het verhaal over allerlei soorten lintjes”
Ik ben jarenlang een stevige sigaren roker geweest. Dit stevige slaat zowel op mijn postuur, als ook op het formaat van de sigaren en ook nog op het aantal dat ik wegpafte. Zodoende beschikte ik over een enorme voorraad lege sigarendoosjes. Uiteraard moet je hier iets mee. Ooit ben ik op het waanzinnig idee gekomen om van ieder loopje wat ik gedaan heb een verslagje te maken. Gewoon omdat ik voor mij zelf wilde vastleggen waar ik geweest was, wat ik daar beleefd had en wat mijn indrukken waren. Kortom ik had iets moois gevonden om met de achterkant van de lege sigarendoosjes te doen. Of het nu komt omdat ik toch te weinig gerookt heb of omdat ik te veel loop weet ik niet maar de sigarendoosjes raakten op. Om dit probleem op te lossen zou ik natuurlijk weer kunnen beginnen met roken, dan zou ik weer de beschikking krijgen over doosjes en bovendien zou dan ook het aantal loopjes wel eens drastisch kunnen afnemen. Omdat ik niet iemand ben die kiest voor de gemakkelijkste weg heb ik besloten om mijn verslagjes op het internet te zetten. Ten opzichte van de sigarendoosjes is er een groot verschil: je kunt niet met een stalen gezicht beweren dat een verslagje ontbreekt omdat een sigarendoosje verloren gegaan is. Kortom ik zal toch een verslagje moeten maken van Limburgs Zwaarste.
Gelukkig zijn er heel wat verslagen over Limburgs Zwaarste verschenen. Dus zou ik mij hier met wat plak en knip werk heel makkelijk van af kunnen maken. Maar omdat het er om gaat dat ik voor mijzelf mijn persoonlijke indrukken wil vastleggen, gaat ook die vogel niet op.
Dus laat ik maar bij het begin beginnen. Ik behoorde tot de selecte (?) groep die
wist dat Willem een heel speciale verassing te wachten stond. Zodoende was ik ruim
van te voren aanwezig en kon ik op mijn gemak de aanloop naar dit loopje gade slaan.
Het werk dat Annemarie en Willem moeten verzetten voor de organisatie van zo’n loop
blijft gigantisch, het is dan ook niet vreemd om vlak voor de start een beetje stress
te bespeuren. Als vervolgens een loper zijn autosleutels in zijn auto opsluit en
een paar andere lopers persé de route bestanden op hun garmin willen hebben zie je
dat de organisator hierdoor niet bepaald kalmer wordt. Ook als na verloop van tijd
de computer dan toch opstart en de bestanden echt nergens meer te vinden zijn wordt
het er niet echt beter op. Vervolgens komt er dan nog een heel grote auto en die
parkeert natuurlijk niet op de parkeerplaats maar presteert het om over de stoep
precies tot voor de deur te rijden. Dat kun je als organisator een paar minuten voor
de start nog net gebruiken. Als je dan ik de startblokken staat om even aan de piloot
te gaan uitleggen dat iemand die gekomen is om een kilometer of 70 te rennen ook
best tweehonderd meter vanaf een parkeerplaats kan lopen zie je dat er van de achterbank
een dame in mantelpak komt. Op dat moment weet je even niet wat er aan de hand is.
Als het dan tijd is om te starten zie je tot je verbazing en uiteraard grote ergernis
dat een van de lopers de microfoon neemt en de loco-
Vervolgens begint die chique mevrouw een heel verhaal af te steken. Mooi was de uitdrukking op het gezicht van Willem. Althans ik vind het prachtig hoe iemand zonder iets te zeggen toch kan uitdrukken dat hij eigenkijk denkt:”beste mevrouw ik weet niet waar u het over heeft, en dat interesseert mij eigenlijk ook niet. Hier moet zo meteen een wedstrijd starten en ik moet dat nu aan die lopers duidelijk maken. Zij moeten naar buiten en de laatste instructies krijgen. En dat is belangrijk”. Vervolgens zie je opeens een kwartje vallen en realiseert de grote man zich dat die mevrouw het over hém heeft. De omslag op dat gezicht en de verandering in de houding is spectaculair om waar te nemen. En dan heeft Willem een lintje of zoals anderen het zeggen een speldje. Ik behoor tot de selecte (?) groep mensen die redelijk kritisch ten opzichte van het lintjescircus staan maar zoals vaker het geval is, was die mening gebaseerd op het bestuderen van allerlei roddelblaadjes. En toen ik zag dat hier iemand toch echt geraakt werd door een onverwachte blijk van waardering kon ik over dit onderwerp ook wat genuanceerder gaan denken. En ik moet zeggen een lintje ziet er toch wel mooi uit op de sweater van de Irland coast to coast run.
Een mooi bijkomend voordeel voor de lopers was dat wij nu ook heel officieel door een burgemeester weggeschoten werden. En ik ga uiteraard geen grapjes maken over het feit dat een aantal lopers wel heel hard weggingen toen zijn deze lieftalige dame met een pistool zagen hannesen. Kortom de sfeer zat er heel goed in.
Omdat ik een aantal weken geleden de eer had om met de grote man zelf het parkoers te mogen verkennen hoef ik nu niet veel woorden meer vuil te maken aan het parkoers. Ik kon mij dus volledig richten op het vuilmaken van mijn gloednieuwe schoenen. Iets wat buitenverwachting goed gelukt is. Gelukkig maar want zodoende had ik toch wat te doen nu ik mij niet kon bezighouden met mijn grote specialiteit: het verlopen. .Die rol is trouwens met glans door een aantal andere lopers overgenomen.
Het verlopen is iets wat in mijn ogen inherent is aan dit soort lopen en het proberen om dit binnen de perken te houden blijft een van de leukere uitdagingen. Je bent hiervoor afhankelijk van de manier waarop de organisatie de route gemarkeerd heeft en van de logica van het parkoers. Willem en zijn team hadden hun uiterste best gedaan om de route zo goed mogelijk te pijlen. Willem had zelfs stad en buitenland afgezocht naar bijzondere mooie oranje lintjes. Eigenlijk best een heel goed idee zeker omdat hij toen nog niet wist dat hij zelf ook lintjesdrager zou worden. Dit bleek zo goed gelukt dat de lintjes één geheel gingen vormen met de natuur. Kortom weer een mooi voorbeeld van hoe het soms heel anders kan uitpakken als je dingen te mooi wil doen. Ik heb mij trouwens nu pas gerealiseerd dat lintjes ten opzichte van pijlen een groot nadeel hebben: aan lintjes kun je niet zien welke kant je uit moet. Bij pijlen is dit wel het geval. Uiteraard loop je naar het volgende lintje dat je voor je ziet. Is het parkoers echter in de vorm van een acht en kom je op het snijpunt van de twee lussen dan heb je 50 procent kans om de goede richting uit te gaan. Mooi is het trouwens om te constateren dat de wetten van de kansberekening voor ultralopers niet opgaan. Ik schat dat meer dan 80 procent de verkeerde kant uitging. Maar dat komt omdat ultralopers erg sociaal zijn en als ze dus ergens voor zich een loper zien, gaan ze ook die richting uit. Het was ook erg aardig dat toen ik op dat punt stond te schreeuwen dat ze verkeerd liepen de meeste lopers heel vriendelijk terugzwaaiden voordat ze doorliepen. De lopers die direct naast mij liepen hadden ook moeite om mij te geloven dat wij naar rechts moesten, zeker omdat bijna iedereen naar links ging. Schijnbaar gaat het oude Chinese spreekwoord “50 million flies can’t be wrong” nog steeds op.
Nu is Willem zeer ervaren op dit gebied dus had hij dit probleem voorzien en op de kritieke plekken met krijt pijlen op de grond getekend. Het mooie van de stevige regenbuien vlak voor de start was wel dat niemand na afloop van het loopje de pijlen hoefde te gaan uitvegen. Dat het echt niet zo makkelijk was om de lintjes te volgen bleek ook wel aan de man die de lintjes weer moest opruimen en aan het einde van het parkoers begon. Als extra uitdaging waren soms de lintjes wel op heel creatieve plaatsen gehangen. Mijn persoonlijke favoriet was de antenne van een geparkeerde auto.
Gelukkig begin ik steeds meer gevoel te krijgen voor de filosofie van de parkoersbouwers. Dus als je bij een kruispunt komt en kunt kiezen voor een begaanbare weg of een modderpad dan hoef ik geen lintje om te weten dat het richting modder gaat. Zie ergens iets wat omhoog gaat dan weet ik ook wel waar het naar toegaat. Krijg je het vermoeden dat er ergens iets is wat een pad zou kunnen zijn dan ga het maar gerust in. Doordat ik deze vuistregels gehanteerd heb ben ik door sommige lopers een keer of 5 ingehaald. Ook kwamen mij een aantal keren lopers tegemoet en kon ik eindelijk eens zien welke gezichten bij de ruggen hoorden die ik een hele tijd voor mij gezien had.
Kortom ik heb mij perfect geamuseerd en daarnaast ook geheel volgens planning heerlijk ontspannen gelopen. Ik kwam na 7:41 uur breed lachend binnen gedribbeld. Tot mijn verbazing waren er toen nog pas 14 lopers binnen. Op dat moment was ik er van overtuigd dat ik een prima generale repetitie voor de JKM gehad had, en zag dat avontuur vol vertrouwen tegemoet. Inmiddels weet ik dat resultaten uit het verleden bepaald geen garantie voor de toekomst vormen. Waar ik wel, na twee keer dit loopje gedaan te hebben, garantie over heb is het exacte aantal hoogtemeters. Dit hou ik echter geheim tot de volgende editie.
Even voor de goede orde. Ik zit nu een maand na de JKM mijn verslagen bij te werken en kijk heel relativerend terug op de afgelopen periode. Ik komt tot de conclusie dat ik veel geleerd heb en weer helemaal up and running ben. Kortom het is weer tijd om lekker te gaan lopen te genieten of ……..is het genietend te gaan lopen?
Henk Geilen
Info provider loopplezier.tk
www.loopplezier.tk
home.hccnet.nl/h.geilen/index.html