2009
Lieber willem ,
ich wollte mich nochmals bei dir und deinem team, vor allem bei annemarie, recht herzlich für die hervorragend organisierte laufveranstaltung bedanken.
Ich war ja ganz hin, als ich heute morgen die tüte auspackte und feststellte, dass das badetuch mit eingesticktem namen drin war. Einfach toll.
Das war ein schwerer lauf von einem läufer für läufer organinsiert. Tolle verpflegung usw.
Nochmals herzlichen dank.
dein
karl-
-
Hallo Willem,
Ik wil u heel hartelijk danken voor de geweldige dag die ik in Limburg
gehad hebt. Alles was zo goed georganiseerd , en de verzorgings posten leken wel
feest tafels, en wat een vriendelijke mensen! Ik was nog nooit in limburg geweest,
en ik had werkelijk geen idee dat het daar zo mooi was. het hotel max was ook een
succes, goedkoop en schoon. Ik was blij met mijn handdoek , maar ik had niet gezien
dat mijn naam er op stond tot dat ik thuis aan kwam en het aan mijn ouders liet zien,
wat een verrassing! Nogmaals heel hartleijk dank! ik hoop op een dag weer een keer
mee te doen aan een van U races, groetjes, marit janse
-
Beste Willem,
Allereerst mijn complimenten voor de organisatie van deze schitterende dag.
Allles, maar dan ook alles was perfect geregeld. Ik heb veel marathons, etc. gelopen, echter
de verzorging, afzetting parcours, behulpzame vrijwilligers, de schitterde handdoek, etc. heb ik
nog nooit zo goed gezien als bij limburg zwaarste.
Wim (startnummer 10) en ik (panda -
moeten constateren dat jij ons nieuwe paden hebt laten ontdekken waar wij de komende weken
zeker nog een keer gaan rennen.
Nogmaals,
bedankt voor deze onvergetelijke dag en tot volgend jaar.
Uiteraard wil ik aan eenieder die aan deze happening heeft meegewerkt mijn dankwoord uitspreken.
Met vriendelijke groet,
Panda Janssen
-
Willem, ik heb ervan genoten , de omloop, de bevoorrading en dan nog het prachtige weer.Bedankt.
Kunt ge me de kaart van de route doorsturen?
Groeten
Susan Maes
-
Alles goed gegaan bij jullie? Wij staan nu in het Gelredome bij Tina
Turner. Nog
bedankt voor de goede zorgen. Het was weer ontzettend goed
geregeld, voor herhaling
vatbaar!
Groeten Wilma Vissers
-
Willem,
Het was weer schitterend gisteren, een mooie dag. Bedankt voor alle goede zorgen!
Bij deze mijn aanmelding voor Castricum.
Groet, Wim de kwant.
-
21-
Op 3 km voor de finish werd ik ook nog ingehaald door Roger Kempinski, laat maar
gaan. Na 8 uur 34 min en 25 seconden, en 2234 hoogtemeters, finishde ik als 33-
Ik was blij, mijn knie had het gehouden ondanks dat ik ook nog op dezelfde knie gevallen was, de rug was geen probleem en mijn ontstoken achillespees, die me al maanden irriteert, had ik kunnen wegcijferen. Ik word een dagje ouder, het kraakt maar ...... het functioneert nog.
We kregen nog een mooie oorkonde van Willem met foto 's erop die tijdens de wedstrijd genomen waren en een grote badhanddoek met erop:
70 km Limburgs Zwaarste en je naam eronder.
Volgend jaar weer of .........Willem moet ermee stoppen. Ik denk dat hij nu gewoon doorgaat met het organiseren van zulke wedstrijden.
Willem en alle helpers, HARTSTIKKE BEDANKT VOOR DE MEER DAN GOEDE ZORGEN EN VERZORGING.
sportieve groeten
Henk Sipers
Dampstraat 63
6226 G.J. Maastricht
-
-
From: paul vanhiel
To: willem mutze
Sent: Sunday, March 22, 2009 1:29 PM
Subject: RE: Info limburg zwaarste
Willem,
Ik... ik.... laat maar, gewoon sprakeloos !
Wat een prachtige loop, bedankt.
Paul
-
From: Jos Broersen
Hoi Willem en Annemarie,
Te eerste erg bedankt voor jullie gastvrijheid, de gezellige
avond en het logeren ! Het was heel leuk !
Ten tweede erg bedankt voor het organiseren
van Willem's mooiste -
Wat een prachtige handdoek,
nog wel met mijn eigen naam erop ! Super verrassing hoor.
Hartelijke groeten,
Jos
-
Hoi Willem en Annemarie,
Ik wil jullie nogmaals hartelijk bedanken voor de geweldige organisatie en inzet om alles en iedereen op zijn plaats te krijgen. Deze keer was ik er slechts iets meer dan de helft bij, maar desalniettemin heb ik er ten volle van genoten!
Hopelijk tot een volgende keer!
De groeten,
Wilma Vissers
-
Hola Willem,
Het was mijn mooiste, verste, en zwaarste loop tot nu toe en heb onderweg je een paar maal vervloekt en gezworen dat het de eerste
En de laatste keer zou zijn .
Maar je mag me nu reeds inschrijven voor volgend jaar.
Grtjs? Marc Bemong.
-
Beste Willem,
Ik ben onder de indruk van de prestaties van jouw team en jullie organisatietalenten. Mijn oprechte complimenten daarvoor! Ongelofelijk mooi. Ik heb van begin tot einde genoten.
Ik heb het voor mezelf in een kort verslag weergegeven, lopers hebben toch vaak de behoefte om hun prestaties te verwoorden, nietwaar.
Nogmaals heel hartelijk dank voor een perfecte dag!
Nu ik geproefd heb aan het ultralopen en het is zo goed bevallen, zullen we elkaar ongetwijfeld vaker ontmoeten.
Groet,
Wim Reumkens.
-
> hallo willem,
>
> der gestrige lauf war ein tolles erlebnis. die schöne strecke,
das gute
> wetter und die liebevolle organisation haben uns einen herrlichen lauftag
> beschert.
> dir und deinen helfern ein herzliches dankeschön!
>
>
> -
> herzliche
grüße
> stefan vilvo
-
21-
Andere mensen vinden het meestal belangrijker dan ikzelf: het aantal marathons en ultra's dat ik heb gelopen. Ik houd me er niet zo mee bezig. Ik loop wanneer ik er zin in heb, wanneer een loopje me leuk lijkt. En niet omdat ik dan weer eentje kan bijtellen.
Maar nu ben ik ineens aan mijn 50e officiële ultra toe. Dat vind ik wel een mooi
getal, 50, maar niet echt bijzonder. Er zijn mensen die dit in 1 à 2 jaren bij elkaar
lopen. Ik heb er bijna 10 jaar voor nodig gehad. Ik vind mezelf een bevoorrecht mens
dat ik dit kan en mag doen en heb dan ook geen behoefte aan speciale startnummers
of festiviteiten voor de zoveelste marathon of ultra maar in dit geval wil ik best
een klein privé-
Limburgs zwaarste, of zoals sommigen zeggen: Limburgs Mooiste is, als je niet verkeerd loopt 71,790 km. Dat is een prima beloopbare afstand. Dat vond Willem Mütze ook en daarom heeft hij voor de gein wat heuveltjes in het parcours opgenomen want van bovenaf heb je een beter uitzicht. In totaal mogen we dus 2234 meters klimmen en natuurlijk ook weer dalen. Dat maakt het al heel wat uitdagender. Ook had Willem zijn oog laten vallen op een leuke trap bij Landgraaf. Het was even puzzelen maar ook deze werd in het parcours opgenomen. En zo mochten wij dus ook nog 525 traptreden beklimmen. In de verre omgeving speurde hij nog even verder en, jawel, er waren nog veel meer leuke trappetjes! Ook daar mochten wij van genieten. Boffen wij even.
In de sporthal is het een gezellige boel. Wilma Vissers is zo aardig om mijn startgegevens te halen en te laten zien hoe je bananen moet eten. In Zwitserland doen ze dat toch anders dan in Nederland.
We krijgen een reisbeschrijving, een mooi geplastificeerd startnummer en de noodtelefoonnummers van Annemarie en Willem mee. Ik ben opgevoed met de regel 'als grote mensen praten houd jij je mond' dus wanneer Willem voor de start begint met het uitleggen van de spelregels van vandaag ben ik stil. Niet iedereen heeft dezelfde opvoeding gehad en een aantal mensen praat lekker door. Ik versta dus weinig van de uitleg van Willem.
Het is een prachtige lentedag, zelfs ik heb het niet eens koud. Vrijwel vanaf het begin komen Selim en ik bij elkaar te lopen en dat zullen we de gehele dag blijven doen. We willen vandaag allebei hetzelfde: lekker lopen, je niet druk maken om de klok en genieten van het mooie Limburg. Soms lopen we in een wat grotere groep maar dat blijkt toch niet zo handig te zijn. Het lijkt wel of niemand dan meer oplet en dan loop je al snel verkeerd. Met z’n tweeën gaat het iets beter hoewel je ook dan goed moet blijven kijken naar de lintjes die de route aangeven. Soms lopen we zo gezellig te kletsen dat we dat niet doen en daardoor komen wij op plekjes waar de andere lopers niet geweest zijn. We hadden natuurlijk kunnen weten dat Willem ons niet over een brede asfaltweg zou laten lopen wanneer er ook een mooi scheef zandpad is. Maar wij hebben wel mooi een extra stukje heuveltraining gedaan. Gelukkig roept Jos Akkermans ons terug. Ineens lopen er een man/vrouw of 20 voor ons die ons nu hebben ingehaald. We moeten er wel om lachen: 20 plaatsen gezakt in het eindklassement!
We hadden ook kunnen weten dat we niet over een vlak pad moesten lopen wanneer je over een mooie heuvel kunt. Ineens staan we op een driesprong en is er geen lint meer te zien. Ik vraag aan een groep tegemoetkomende fietsers of zij nog lopers hebben gezien. Nee, al een hele tijd niet meer. Ai, dan zijn we hier dus ook niet goed. Gelukkig zien we algauw de linten weer hangen aan de achterkant van een boerderij.
En dan zijn er ook altijd nog de grappenmakers die het leuk vinden om de linten weg te halen. Zelfs in Limburg. En daar kan ik dan weer niet om lachen. De routebeschrijving geeft gelukkig snel weer duidelijkheid. Al deze inspanningen kosten natuurlijk veel energie en ook daar heeft Willem rekening mee gehouden: eten en drinken is er in overvloed. Cola, sportdrank, Fanta, koek, cake, pudding, yoghurt en natuurlijk Limburgse vlaai, ik heb het allemaal gehad.
Ondanks dat ik schoenen aan heb die een ½ maat te groot zijn voel ik heuvelaf al
snel dat mijn tenen dit niet leuk vinden. Het klimmen gaat prima, het dalen is een
aanslag op benen en tenen. We hebben geen haast en gaan dus de steile stukken wandelend
omhoog. Hardlopen kost alleen maar onnodig veel kracht en het gaat nauwelijks sneller.
De vlakkere stukken lopen we wel lekker door, zo ook de laatste 10 kilometers. Selim
heeft hiervoor nooit verder dan 63 km gelopen en krijgt dus een mooi afstands-
We krijgen ook nog eens een mooi diploma en een appelgroene handdoek met je eigen naam erop. Dit, samen met 4 blaartjes, 134 foto’s en 9 uur en 10 minuten vakantiegevoel maken dat ik met veel plezier terug kan kijken op een fantastische dag.
Was het nou Limburgs zwaarste of mooiste? Zwaar was het zeker maar ik noem het mooi Limburgs Lekkerste. Of, zoals iemand onderweg opmerkte: na al dit lekkers ben jezelf Limburgs zwaarste.
De foto’s van de Limburgse flora en fauna, mooie vergezichten en mooie blije gezichten kun je hier zien.
Janet Lange.
-
Limburgs Zwaarste Vlaaien
½ Zes: op weg naar Heerlen. Langzaam komt de zon op. Het is rustig op de Duitse autobahn.
½ Negen. Een tachtig tal lopers schuifelen aan achter de voetgetrokken streep in het grintpad. Willem Funrunner waarschuwt nog 1 maal: het is een zware loop. Alle heuvels zitten erin. Oh ja de route is bewegwijzerd met roodwit lint en stikkers. Drie maal is alles gecontroleerd dus het zal wel goed gaan. Als de linten tenminste niet zijn weggehaald. De lopers grinniken want wat je dan moet doen blijft een raadsel. De beheerder van de sportzaal heeft een heus startpistool, KNAL en na 10 meter gaat het 3 meter brede grindpad over in een 30 centimeter bospad. Alles gaat gemoedelijk. De koplopers snellen ervandoor en ik probeer me vooral rustig te houden. Maar rustig is niet rustig genoeg. Zoals al vaker verkijk ik me op mijn eigen kunnen en moet ik er later fors voor betalen.
Kilometers vliegen om. De Duitser die ik ken van Limburg Zwaarste ziet er afgetraind
uit en loopt makkelijk. We lopen een eerste keer verkeerd maar merken dit al snel.
Het wordt warm. Na de trappensessie mag het jack uit. Na de tweede bevoorrading ben
ik wat eerder weg dan de anderen. Lekker in mijn eigen ritme, solo, geen loper voor
of achter me te bekennen. Op een T-
De kilometers die volgen staan allemaal in het teken van de te snelle start. De hersenspinsels
laat ik achterwege. Het zijn diverse varianten op ‘wat doe ik hier….is dit nou wel
zo leuk…ik beperk me voortaan tot de marathon’. Echter ook nu kom ik op een gegeven
moment in een bepaald ritme welke me naar de finish brengt. Ook op dit laatste stuk
loop ik normaals verkeerd. De allerlaatste kilometers worden in het gezelschap van
Cor Westhuis. Hij zal op 19 april gaan deelnemen aan de transeurope-
18 uur: weer terug op de Duitse autobahn naar huis. Zolang het rechtdoor gaat heb ik nergens last van. Na 75 kilometer lopen in 8 uur en 5 minuten is het lekker om te zitten. Zodra mijn voet van het gaspedaal moet schiet de kramp in de spier naast mijn scheenbeen. Het was waar, Limburg was zwaar.
Veel betere foto's staan op de site van Jannet Lange.
Arie Froberg
-
text = Dit staat op de website over Limburg Zwaarste: "Limburg op zijn mooist zal
zijn naam meer dan waar maken. Dit houdt in dat u een schitterende ultraloop gaat
maken, onder andere bezoeken wij de Brunssummerheide vervolgens gaat het richting
Landgraaf waar de langste open trappenpartij van Nederland is met 525 trappen, verder
naar Ubachsberg, Gulpen, Valkenburg en Klimmen. Gedurende de gehele tocht zijn er
mooie uitzichten. Maar uitzichten krijgt u alleen als er geklommen wordt, er worden
ondermeer de klim naar Ubachsberg, de klim naar Trintelen, de Eyserbosweg, de Gulpenerberg,
Dolsberg,Sousberg, Keutenberg en Wilhelminaberg in Valkenburg onder de voeten genomen,
vervolgens de trappen naar de Kluis en naar Walem aangedaan. In totaal zijn het 2234
hoogtemeters en in mijn ogen een van de zwaarste ultralopen van Nederland."
Date: Sun Mar 22 10:23:41 2009
text = Limburg Zwaartse 2009, met een paar keer fout
lopen, kwam ik uit op 76 km. en 410 meter. Ik heb volop genoten. Al voreg vertrokken
we richting Heerlen. Om 05.30u stond Ronadl op me te wachten bij Sloterdijk. Al snel
na de start ontmoet ik een naamgenote, Wilma Vissers. Samen lopen we de eerste 40km.
We kletsen honderuit, waar ik later, na de finish van een medeloper een compliment
over ontvang. Dat wij konden lopen én praten tegelijk. Grappig, want je hebt ook
lopers die zich eraan ergeren. Vandaag dus niet. Na 40km. haakte Wilma af, ze moest
op tijd thuis zijn voor een optreden van Tina Turner. Toen vervolgde ik mijn tocht
met Jo Lukasik. Soms liepen we een klein stukje verkeerd en als we dan de juiste
route weer vonden, kwamen we in een andere groep lopers terecht waar we dan vaak
weer snel van wegliepen, omdat zij wat rustiger gingen. Wat ik omhoog dribbelde,
wandelde Jo, met gemak. Maar ik wilde zoveel mogelijk blijven hardlopen. Wat overigens
heel vaak echt niet lukte, want er zaten een hoop steile stukken in. Mijn garmin
geeft aan dat ik 0.53min. heb stilgestaan. Bij de uitgebreide drinkposten nam ik
ook wel de tijd. At daar wafels, tucjes, krentenbrood, dronk cola, sinas, water,
er waren ook yohurtjes, vlaai, gesmeerde boterhammen met jam. En kletste met andere
lopers die daar hun pauze hielden. Het was prima verzorgd. Na de laatste drinkpost
ben ik aan 1 stuk door naar de finish gelopen. Marcus, Ton (Aker)en Jo, waar ik toen
mee liep, konden me niet meer bijhouden. Het leek wel alsof ik over het parcours
vloog. Toch nog even twee keer getwijfeld of ik niet een afslag had gemist, omdat
ik geen rood witte lintjes zag. Daardoor net niet onder de 9 uur gebleven. Ronald
en ik liepen tot de 3e verzorgingspost steeds bij elkaar in de buurt. Daarna ben
ik hem uit het oog verloren. Hij heeft veel afslagen gemist en zal daardoor wel meer
km.'s gemaakt hebben. Om 22.15 uur zette Ronald ons weer af op Sloterdijk. Vanochtend
met Peter 6 km. uitgelopen.
Wilma Dierx
-
Date: Sun Mar 22 13:44:09 2009
text = Gister met Wilma, Selim, Erwin en Jean-
Ronald Nieuwenhuijse
-
“ Laufen bis es nicht mehr geht, und gehen bis es wieder läuft”
Gisteren 21 maart
2009 was het een uitzonderlijk mooie lenteachtige zaterdag. Zo’n dag zoals je ze
niet meer zo vaak tegenkomt, zon, stralende hemel, lekker briesje. Je kunt dan allerlei
dingen doen die zo’n dag verder veraangenamen. Je kent het zelf ook wel, shoppen
met de vrouw, in de tuin werken, terrasje pikken, enzovoort. Maar een select groepje
mensen uit Nederland, Duitsland en België weet dat de topbesteding van zo’n dag eigenlijk
alleen maar kan zijn : het lopen van Limburgs Zwaarste, een wedstrijd van ruim 70
km door de natuur van Heerlen, Brunssum, Landgraaf, Voerendaal, Gulpen en Valkenburg.
Je kunt veel superlatieven gebruiken om te onderstrepen hoe mooi deze loop is en
hoe goed het allemaal georganiseerd is, maar het grootste compliment is volgens mij
als 90 hardlopers intens genoten hebben en aan de finish eensluidend zijn in hun
bevindingen. Perfecte dag! Daarbij komt dat de organisatoren en verzorgers in al
hun diversiteit, eveneens uitstralen ja hier hebben we plezier in, dit vinden we
fantastisch om te doen.Van Mia één van die kanjers, die ons door het hele Mergelland
hebben opgewacht en verzorgd, heb ik begrepen dat de hele organisatie wordt gedaan
door slechts zo’n 10 mensen. Dat klinkt ongelofelijk als je het afzet tegen andere
wedstrijden.
Het leuke van zo’n wedstrijd is, dat zich op allerlei prestatieniveaus
avonturen afspelen. Laat ik jullie kort meenemen naar een achterhoede gevecht, waarmee
jullie hopelijk ook een beetje beter zicht krijgen in deze wedstrijd en de organisatie
ervan.
Samen met Panda Janssen (mijn jarenlange loopkameraad), de naam verwijst overigens
naar een periode dat hij nog echt zo rond uitzag als een pandabeer, inmiddels afgetraind
en goed gesoigneerd, stond ik aan de start in de Passart (Heerlen) helemaal vooraan.
Fout natuurlijk want we zijn van de categorie langzame duurlopers. Dus na de toespraak
van Willem Mütze (organisator van de wedstrijd), die kort samengevat kan worden in
geniet en heb plezier, en het daarop volgende startschot, hebben we overzichtelijk
de mannen en vrouwen aan ons voorbij laten trekken, zodat we even korte notie konden
nemen van onze mededingers die dag. Ik had namelijk sterk de indruk dat deze kennismaking
die dag de enige zou zijn.
De eerste obstakels lagen ons op te wachten in de Brunssumerheide,
korte klimmetjes, hier en daar wel steil. In het begin word je nog enigszins meegesleurd
door het tempo van de groep waarin je verkeert. Zo ook ik die dag. Bij de bekende
zandberg in de Brunssummerheide (5km) merkte ik dat Panda niet meer achter me liep.
Nu al problemen met de conditie kon niet zijn. Na vier/vijf minuutjes wachten, kwam
hij boven en ik zag aan zijn bloedende arm, dat hij al de eerste duikeling had gemaakt,
provisorisch afgeplakt met een te kleine tepelpleister, maar toch wel inventief gedaan.
Hij had ook last van de knie. Samen liepen we voorzichtig doch gestaag door. De dag
was pas begonnen. En dit is toch ons gebied. We trainen in het seizoen toch wel 3
à 4 keer in het heide-
Via
Schaesberg richting de kunstmatig aangelegde Wilhelminaberg (16 km), met de langste
trappenpartij van Nederland. Met een paar Duitsers en Belgen omhoog gewandeld. Aan
de achterkant naar beneden “sjravelen”, proberen niet te vallen. Langzaamaan verlaten
we, via Imstenrade en Benzenrade de bebouwde kom en gaan richting Putberg. Een leuke
bijkomstigheid van het zo aangaan van een wedstrijd is wel dat je met allerlei mensen
in gesprek komt en zo je repertoire over de ultrakalender in een keer wordt vergroot.
Ik dacht dat dit een zware wedstrijd was, maar rond Imstenrade kom ik in gesprek
met een Rotterdammer, die eind februari de TransGranCanaria had gelopen (123 km dwars
over het eiland, ruim 4.000 hoogtemeters). Hij heeft allerlei details vrijgegeven
van die loop die me meteen enthousiast maakten. Toen kwam ook snel de geachte bij
me op, eind februari is het voor mijn vriendin toch ook eens leuk na een lange winter
om alvast een beetje zon mee te pikken. Dus eens even in de week zetten, en dan vervalt
het weekeindje Parijs voor een weekje Gran Canaria? Weer een leuke uitdaging.
Inmiddels
gaan we via Trintelen richting Eys voor al weer de 3e verzorgingspost (31 km). Een
landschappelijk mooi gedeelte. Mooie vergezichten. Dit is waar Willem het over had
aan de start, genieten en nog eens genieten. De Eyserbosweg volgt, volgens wielrenners
de zwaarste van Limburg. Dat kan zijn over de weg, maar de knorren die we straks
nog krijgen rond het Gerendal zijn voor hardlopers een stuk zwaarder te nemen. Binnendoor
via Cartils komen we na wat gedraai eindelijk weer zo’n held in het Limburgse land
de Gulpenerberg tegen. Inmiddels ben ik net als Panda niet meer in staat hier nog
maar enige schijn van hardlopen ten toon te spreiden. Het gaat even wat minder. Het
lijkt alsof we deze berg op handen en voeten nemen. Boven aangekomen bij het kruisbeeld
even stilgestaan en verzocht om ons de rest van de tocht nog genoeg energie te geven.
Krachten van boven moet je nooit onderschatten.
Dwars door Gulpen richting Wijlre
waar in de schaduw van de Brand bierbrouwerij alweer een verzorgingspost voor ons
is ingericht (43 km). Even ben ik gaan zitten op een bankje en heb de dag tot nog
toe de revue laten passeren. De meest bijgebleven uitspraak die dag kwam van een
Duitser, waar ik een tijdje mee gebabbeld heb en die nu meer dan toepasselijk leek
op de situatie waarin ik verkeerde, hij zei op een gegeven moment “Laufen bis es
nicht mehr geht, und gehen bis es wieder läuft”. Een waarheid als een koe voor de
ultraloper, waar ik me sinds vandaag ook toerekenen mag.
Voor de eerste keer lopen
we vandaag fout. En dat komt echt niet door de markering, want de route is overal
perfect aangegeven, maar door het feit dat als je geanimeerd aan het praten bent,
je gewoonweg niet meer alert bent op de markeringen en het pad blijft volgen waarop
je je toevallig bevindt. Inmiddels zitten we in het Gerendal en dus is de Keutenberg
kortbij. Op dit gedeelte van het parcours stijg en daal je continu en het zijn daarbij
ook niet de minste stijgingen en afdalingen. Panda gaat in een afdaling wederom onderuit,
op dezelfde arm en zit flink onder de modder. Dalen ligt hem sowieso niet vanwege
de slechte toestand van zijn knieën. Maar door dat vallen vandaag gaan de afdalingen
nog moeizamer dan gewoonlijk. Maar hij heeft voldoende karakter om door te gaan.
Ik dacht bekend te zijn met het gerendal, maar ik heb paadjes bewandeld van de hors
categorie zoals ze dat zeggen in de Tour de France, die me geheel onbekend waren.
Hier kom ik in ieder geval terug om te trainen. Wat is het toch mooi om de natuur
per voet te bekijken. Uiteindelijk eindigt ook het gerendal en wel in Valkenburg,
kort erdoor en aan de andere kant weer omhoog via de schaelsberg. Gelukkig liggen
ook hier nog een paar heuveltjes die we dan ook maar meteen meenemen. We naderen
langzaamaan onze laatste verzorgingspost, en worden daar vrolijk opgevangen door
Mia en haar collega. Panda en ik rusten hier even uit, hij heeft pijn en zit erdoor,
terwijl ikzelf nog flink wat energie heb. Ik kom toch niet aan met nog reserves over?
Mia moedigt ons aan en zegt nog één klim en nog maar 9 km te gaan. Klinkt niet meer
ver. Panda geeft aan niet meer te gaan hardlopen, heeft te veel pijn aan de knieën.
Iets voor Retersbeek, op nog zo’n 7 a 8 km te gaan, spreken we af dat ik doorren.
Ik krijg het koud en wil niet te veel afkoelen. Ik zet het op een drafje, ik passeer
het paar uit Leeuwarden dat ik eerder op de dag ook al een paar keer ben tegengekomen,
twee enthousiastelingen die samen echt genieten. Verderop kom ik weer Jos Vranken
tegen, een sympathieke Limburger, die ik eerder ook al ben tegengekomen en besluit
samen met hem tot aan de finish door te rennen. Na bijna 10 ½ uur bereik ik het punt
weer waar ik hedenmorgen ben vertrokken. Inmiddels is het donker en koud. Frappant
is dat ik na 71 km en 790 meter niet last krijg van spierpijn of blaren, maar van
het bekende runners high. Dat is toch het mooie van zo’n dag.
Willem Mütze en zijn
team wil ik van harte bedanken voor het mogelijk maken van deze mooie dag.
En tot
slot wat krijg je allemaal voor het luttele inschrijvingsbedrag van € 15,-
-
-
-
-
-
-
-
-
Je hoeft eigenlijk zelf alleen nog maar te lopen ….. en
niet vergeten te genieten!!!!
Wim Reumkens
-
Limburg Zwaarste 21/03/2009
Na een nachtje plezier is het tijd om nog eens te lopen.
Een kot in de nacht (morgen) kom ik aan in Heerlen aan de sporthal. Hier zal straks
om 08u30' de start zijn van Willem Mutze zijn loop, Limburg zwaarste. 70km, tweeduizend
en... hoogtemeters door een naar het schijnt prachtig landschap.
Na enkele uren in
een warme slaapzak is hat al tijd om op te staan, 07u00' en al redelijk wat lopers
zijn komen opdagen. Half slaperig naar de inschrijving, ze vragen me of ik er al
70km opzitten heb...zie ik er zo slecht uit? Willem heeft gezorgd met mooie startnummers
met onze naam op, ook een road boek krijgen we mee.
Terug naar de auto wankelen en
mij klaar maken. Pfff, alles gaat zo traag, ik wil nog wat slapen. Wie kan feesten
moet de dag erna niet zagen, traag gaat ook en iets voor tijd mengen we ons bij de
andere lopers. Heel wat talent aanwezig hier vandaag, duidelijk is dat wie hier aan
de start komt, voor niet veel uit de weg gaat. Mijn enige zorg is geen ontbijt.
Om
08u30' worden onze trommelvliezen kapotgeschoten en dat is het teken dat we mogen
lopen. Willem waarschuwt nog het rustig aan te doen, naar het schijnt zou het een
zware loop zijn. Ach kom Willem, Nederland is zo goed als plat, zo erg zal het wel
niet zijn zeker.
De zon schijnt al goed maar geeft voorlopig niet veel warmte. Vandaag
lopen we in short, trailkousen, trailschoenen en voorlopig nog met een vestje. Het
lanschap staat me al goed aan, we starten direkt door de duinen en prachtige landschappen
duiken op achter elke heuvel. Na enkele kilometers staat het zweet al in mijn mouwen
en bij de eerste post mag dat vestje wel uit. Na tien kilometer genieten en al 50m
verkeerd lopen komen we aan de eerste post, eindelijk, eten. Een paar stukken cake,
wat koekjes en we kunnen verder. Het vestje is ook al uit en dat zal zo wel blijven.
Ongelooflijk, deze loop is echt wel de moeite waard. We lopen bergop bergaf, door
molentjes, wegjes die ze volgens mij speciaal voor mijnheer Mutze aangelegd hebben.
Eén doel vandaag, rond kilometer 17 komen we aan een trappenpartij van 500 stuks.
Ik wil ze allemaal oplopen in één keer. En we zijn zo ver, zo hoog als men kan kijken
zijn trappen te zien en kleine lopertjes die naar boven stappen. Ik begin heel zuinig,
trappen oplopen is niet lang uit te houden als men te snel gaat. Buiten een kleine
verplichte ministop voor de fotograaf lukt het me. De kuiten staan nu wel op onploffen
maar die komen snel terug los met de afdaling die volgt.
Een tweede keer loop ik
fout, na 1,5km bergop lopen geen enkele aanduiding meer. Nergens een rood-
Aan km 29 is het weer van dat, bandieten hadden linten van plaats
verwisseld en zo kwamen we op een heel ander weg terecht. Samen met Luc lopen we
5km om en verliezen we weer tijd door aan inwoners de weg te vragen.
Het gehucht
noemt hier Simpelveld en dat de naam niet echt gestolen was mochten we ondervinden
toen we de weg vroegen aan iemand. Bon, wijle verder. In feite was onze omweg ook
nog een heel mooi stukje. Terug inhalen, Jacques Vandewal stelt voor van bij hem
te blijven dan moet ik hem niet steeds terug voorbij. Na een belofte dat het de laatste
keer was vandaag gaat mijn weg verder. Met wat geluk komen we toch nog aan de derde
post om ons te bevoorraden. Ik wil niet te lang stilstaan en na een chocoladepudding,
een koekje, een stuk cake en wat cola en limonade...vertek ik weer. Luc had nog veel
meer honger en ik vervolg alleen mijn weg. Een goede bergop maar het is in feite
leuk om daar al lopend op te huppelen.
Van de ene spartathleet naar de andere en
zo kom ik bij Ubel Dijk. Een zeer fijne man met de juiste humor. We kunnen het wel
vinden en lopen met dezelfde kadans de steilste heuvels op. Enkele mountainbikers
moeten er aan geloven, al lopend zijn we sneller. Ubel is soms wat sneller en dan
ik weer, maar we komen steeds weer samen.
Ondertussen is het gedaan met verkeerd
lopen, soms is het nog wat zoeken maar we komen er wel. Omhoog naar beneden, dan
weer omhoog en weer meer omhoog, en dan omhoog... Ver... Willem wat heb ik u al enkele
keren vervloekt, wil jij ons dood ? Ondertussen is het al Limburg zwaarste, mooiste,
gekste, langste, warmste...
De kilometers blijven vlot gaan, enkele keren haal ik
lopers in die eigenlijk achter me waren??? eigenaardig, waarschijnlijk liepen die
ook om maar dan de kortere omweg.. Op een moment is het even plat... in de verte
zien we terug een lintje hangen... Samen zeggen we , nee Willem, nee Willem.....
ja Willem... In plaats van nog wat op het vlakke pad te lopen mogen we naar links.
Voor ons een heuvel bezaaid met houten trapjes, waar blijft hij het halen.
Man man
man, ik vergeet zoveel op te noemen, het is gewoon prachtig. Ik zit boordevol energie,
nergens pijn, alles loopt goed. Trapje op, trapje af, de tweede helft zwaarder nog
dan de eerste. We waren gewaarschuwd.
Aan de laatste post, km 62 ongeveer had ik
eigenlijk aan de finish moeten zijn.
Maar we bekijken het postitief, 8km meer genoten
voor dezelfde prijs, hopelijk komen ze er niet achter :) De laatste 8km gaan weer
veel vlotter en ik kan af en toe een loper vlot inhalen. Met nog wat reserve gaat
het tempo nog een beetje omhoog en loopt het terug wat soepelder.
Eindelijk , het
einde is in zicht, zie je wel dat ook hier weer een eind aan komt. We moeten tot
in de sporthal lopen en krijgen daar een warm onthaal.
Even laten registreren ,8u42'
voor 78km , wat drinken en terug naar buiten. Ik loop nog een stukje uit en vraag
me zelf af waar dat voor nodig was. Blijkbaar hadden heel wat lopers een deel te
veel gelopen maar dat neemt iedereen er graag bij.
Willem man, jij verdient geen
pluim maar een groot pluimveebedrijf. Bevoorradingen perfect, de linten die verdwijnen
heb je niet in de hand.
Het was een prachtige loop, ongelooflijk mooi, soms weer
afzien dan weer genieten. We hebben Limburg gezien zoals er veel Limburgers het waarschijnlijk
nooit zagen. Een ultra om fier over te zijn, Limburg zwaarste staat in mijn top 3
van mooiste lopen! Bedankt voor deze onvergetelijke prenten. Volgend jaar terug?
Vandaag nog niet maar morgen misschien wel.
Na 1u30' rijden zijn we terug thuis,
snel alle pakken naar boven sleuren.
Hoe het komt moet je mij niet vragen maar de
benen voelen in feite wel goed aan.
Toch maar even herstellen en klaar voor de volgende
zotte toer.
Paul die nu gaat slapen...
Paul van Hiel
-
Sightseeing
Voor de tweede keer dit jaar daal ik af naar het verre Zuid-
Dit lijkt wel het wereldkampioenschap traplopen.
Eerder deze week was het even twijfelachtig of het wel zin had om naar Heerlen te gaan. Een fikse verkoudheid en een enkel die aan de buitenkant pijnlijk en gezwollen was, ik heb geen flauw idee waarom. Beide euvels zijn nog niet volledig over, maar goed genoeg om het er maar op te wagen. Gelukkig had ik deze week veel rust gepland, dus ik heb geen trainingen hoeven overslaan.
Leuk is dat bijna alle Nederlandse deelnemers aan de Trans Europe Footrace aanwezig
zijn. Mijn passagier is één van hen. Voor de meeste deelnemers is de loop van vandaag
een behoorlijke klus, waarna wel een paar dagen herstel nodig zijn. Maar voor de
deelnemers aan de loop van Zuid-
Ik heb mijn fotocamera weer meegenomen, want genieten van de omgeving is naast het maken van wat kilometers vandaag voor mij het hoofddoel. De tijd is dus niet belangrijk, maar juist daardoor gaat de tijd snel. De loop heet zwaar te zijn, omdat er wat klimmeters in zitten, in totaal ongeveer 2200, maar als je voldoende langzaam omhoog gaat en af en toe eens stilstaat om een foto te maken, dan ervaar je het niet als bijzonder inspannend.
Als ik de eerste keer op mijn horloge kijk, zijn we alweer drie uur onderweg. Het is niet dat ik haast heb, maar mijn enkel begint weer een beetje op te spelen. Pijn kun je het niet noemen, maar ik maak me wel een beetje ongerust, omdat ik verwacht dat ik nog minstens 5 uur te gaan heb. Gelukkig heb ik van de verkoudheid niet veel last, tenminste voor mijn gevoel, alleen gaat het ademen door de neus wat moeilijk. Van door mijn mond ademen krijg ik echter een ontzettend droge keel, dus dat probeer zoveel mogelijk te beperken.
Lange tijd loop ik samen met Cor, Jenni de Groot en Peter Zuidema. Peter gaat er
op een bepaald moment vandoor, zodat we dan met zijn drieën zijn. Als we in Oud-
Volgens Willem zullen we evenveel kilometers lopen als op het juiste parcours, maar
als Jenni haar GPS vergelijkt met de routebeschrijving, dan blijkt dat we vier of
vijf kilometer hebben afgesneden. Dat wordt nog bevestigd als we herhaaldelijk ingehaald
worden door lopers die eerst vóór ons waren. Ik vind het jammer dat we een stuk van
de route niet meegemaakt hebben, maar Jenni -
Tja, iedereen heeft zo zijn eigenaardigheden. Mijn eigenaardigheid is dat ik alle lopen tot 80 kilometer zonder eten en met uitsluitend water drinken wil lopen. Dat doe ik om mijn vetverbranding te trainen en het is me tot nu toe altijd goed afgegaan. Maar vandaag raak ik helemaal opgebrand, iets wat ik nog nooit eerder heb meegemaakt. We hebben misschien nog zeven of acht kilometer te gaan als ik Cor niet meer kan bijhouden. Ik wandel even vijf minuten een probeer dan weer te gaan lopen. Dat gaat op zich vrij soepel, maar binnen de kortste keren krijg ik het gevoel dat mijn maaginhoud omhoog komt. Vreemd, want ik kan me niet voorstellen dat er nog iets in mijn maag zit na acht uur lopen en niet eten.
De lopers die mij inhalen en mij een beetje kennen, zijn zeer verbaasd mij te zien wandelen. Het is inderdaad niet mijn gewoonte, maar ik kwam hier toch al niet om een scherpe tijd neer te zetten, dus zelf heb ik er weinig moeite mee. Misschien speelt de verkoudheid me nog parten, misschien heb ik te weinig gedronken omdat we door het foutlopen een verzorging misten, of misschien kostte deze loop gewoon te veel energie. Met afwisselend wandelen en een klein stukje hardlopen bereik ik finish na 8:28u. Dat is ongeveer de tijd die ik ook te voren had geschat, maar dan zonder afsnijden en wandelen, dus die twee zaken hebben elkaar mooi gecompenseerd. Cor is natuurlijk al lang gedoucht.
Ik ben eigenlijk nog te slecht om te gaan douchen, maar doe het toch maar en na voldoende eten en drinken voel ik me al snel weer prima. Met in de tas een op maat gemaakte oorkonde met foto's van onderweg en een badhanddoek met de eigen naam erop keren we weer huiswaarts.
Adri van Dijk
-
Hallo Willem,
Graag wil ik je hartelijk bedanken dat ik deel kon nemen aan Limburgs mooiste 2009 en natuurlijk het organiseren van het hele evenement.
Jij en het team van vrijwilligers zullen er een hele kluif aan hebben gehad om alles zo tot in de puntjes verzorgt te krijgen.
Ik heb een verslagje en wat foto's om mijn website gezet:
http://www.lukasik.nl/hardlopen/limburgs_zwaarste_21032009/index.htm
Met nogmaals mijn dank en hartelijke groet, tot gauw weer eens, Jo Lukasik.
-
Beste Willem,
Bij deze mijn verslagje wat ook op Ultraned staat. Het was een prachtige dag zaterdag en ik heb weer genoten al ging het wat moeizamer dan gewenst. Ik wil jou en je vrijwilligers nog eens van harte bedanken. En volgend jaar ben ik er zeker weer bij. Ik ben heel benieuwd wat je dan allemaal voor ons in petto hebt. Maar eerst goed trainen voor de 100 km van Ulm.
groeten, Henri Thunnissen
Bijna goed
Met een titel als deze kun je natuurlijk alle kanten op. En daar gaat het nu net om. Afgelopen zaterdag was ik een van de 85 deelnemers aan Limburgs zwaarste, die bijzondere maar o zo zware loop door het mooie Limburgse land. Voor de derde keer stond ik aan de start met het vaste voornemen om me dit jaar niet te verlopen. Niet dat ik de voorgaande jaren veel problemen had met het vinden van de juiste route, maar foutloos was ik niet. Ik had natuurlijk nog een aantal voornemens, namelijk genieten en de tocht, liefst in een betere tijd dan vorig jaar, uit te lopen. Het eerste jaar was ik naar mijn gevoel behoudend gestart, maar kwam ik in de tweede helft de bergen niet meer op. Vorig jaar was ik daarom echt rustig gestart en alleen de regen in het tweede deel gooide roet in het eten. Door de regen werd het glibberig en verloor ik de nodige tijd.
Dit jaar besluit ik om nog rustiger te starten om in die tweede helft de verloren tijd terug te pakken. Een mooi voornemen wat ervoor zorgt dat ik al na 3 kilometer de rode lantaren krijg. Maar met alleen lopen heb ik geen problemen en bovendien is er voor me af en toe loper zichtbaar. Ook zou er mogelijk nog iemand achter mij lopen hetgeen ik mij overigens niet kan voorstellen, maar het is toch een prettige gedachte. De route die we dit jaar lopen is ongeveer dezelfde als die van vorig jaar. Het verrassingseffect is voor mij dan ook wat weg, maar het blijft gewoon een ontzettend mooie route en met het zonnige weer ziet alles er extra mooi uit. Het is echt genieten geblazen.
Op de trappenpartij bij Landgraaf klok ik mijzelf op 5 minuten. Als ik beneden sta zie ik 2 groepjes op de trap lopen, een bijna boven en een ruim over de helft. Een goede manier om je achterstand in te schatten. Inmiddels is mijn achterstand op het schema van vorig jaar toch stevig opgelopen en richting 30 km loopt het nog verder op. Als je dan lekker loopt is er niks aan de hand, maar de spirit is een beetje weg. Op 29 km bij het stierenweitje stuit ik op Theo Cloosterman en Joachim Barthelmann. En daar gaat het fout want ik loop automatisch achter ze aan richting de weg, terwijl de route volgens de beschrijving door het bos ten noorden van het kasteel loopt. Een leukere en iets kortere route. Verderop na Cartils snij ik trouwens een stukje af net als vorig jaar en dat blijkt ook fout. Twee fouten die elkaar opheffen en voor de rest geen problemen. Misschien toch een voordeel dat je alleen loopt en dan ook nog niet erg hard om het maar voorzichtig uit te drukken.
Op de 30 km-
In de afdaling van de Keutenberg moet Theo lossen en zie ik hem alleen nog terug
bij de 52-
In Klimmen bij de laatste verzorgingspost is er als ik wegga nog geen spoor van Theo en besluit ik om het laatste deel wat meer gas te geven. Wat minder wandelen en wat langere stukken hardlopen. Het mutsje moet weer op want het wordt kouder. Het wordt ook donker en wat dat betreft is het maar goed dat ik weet hoe het parcours door Hoensbroek en Heerlen loopt. Een echte eindsprint zit er niet meer in als ik mij toch behoorlijk stuk meld bij Willem. Tegen mijn natuur druk ik mijn stopwatch niet in. Ik ga ervanuit net boven de 11 uur gelopen te hebben, maar in de uitslagenlijst sta ik op plaats 76 met 10.58.12. Theo komt een klein kwartier later en als wij onder de douche staan houden wij elkaar voor dat we toch een goede prestatie hebben verricht door Limburgs zwaarste uit te lopen. En zo is het ook. Niets om over op te scheppen, maar wel iets om best een beetje fier op jezelf te zijn.
Het was weer een prachtige tocht die Willem Mütze samen met zijn vrijwilligers voor ons lopers heeft neergezet. Volgend jaar wil Willem een andere route maken om ons zo weer nieuwe mooie plekjes te laten zien. Wij laten ons graag verrassen!
Henri Thunnissen, SV de Lat
-
> Dag Willem,
> Ik heb al de nodige reacties gelezen op je site, en alleen maar lof,
lof
> en nog eens lof. En terecht, het was een prachtig evenement.
> In het kort komt
het erop neer dat 16.489.032 -
> hebben gekregen (het aantal is
volgens het CBS)
> Tot ziens,
> Paul Altena
-
Limburgs zwaarste -
Misschien ben ik als onervaren ultraloper niet direct de juiste man op de juiste plek om een verslagje te schrijven over Limburgs zwaarste. Maar meerdere factoren droegen ertoe bij dat ik hier op gezegende leeftijd de allermooiste loopervaring van mijn leven mocht optekenen ! En die voldoening wil ik wel even delen.
Enerzijds was dit pas mijn derde Ultra (twee dit jaar) en anderzijds waren er een
aantal rampjaren aan voorafgegaan . Een chronisch pubisletsel (door overtraining
lees het proberen volgen van mijn snelle broer Edwin J tien jaar geleden ), klierkoorts,
de ziekte van Lyme , zwaar moto-
Tot zover het rampscenario . Dankzij mijn zoon (toen 13) ben ik twee jaar geleden met hem terug wat cols (mijn eerste liefde) gaan opfietsen waardoor stilaan de conditie en de energie terugkwam. En ook de goesting om eindelijk eens terug meer te gaan lopen. Alhoewel ik mezelf al jaren voorloog dat 10 km lopen ook heel bevredigend kan zijn droomde ik in stilte van Ultras bij de geweldige verhalen van Edwin. Ik draaide de knop om in september 2008 door volgende gedachte: als ik al die pech kan overleven kan ik ook een dag aan één stuk lopen . Limburgs Zwaarste leek me dus een mooie uitdaging en binnen de 10 uur moest me dit lukken hield ik mezelf voor.
Met een tachtigtal nemen we breedlachend de start om halfnegen’s morgens richting Brunssumheide , een tot nu voor mij onbekend mooi stuk natuur waar we de eerste kleine heuveltjes voor de voeten krijgen . Goed als opwarming voor later op de dag. De zon is van de partij en maakt alles nog een stuk mooier. Zo gaat het vlotjes naar de trappen van Landgraaf , op de plaatselijk steenkoolterril. Na de afdaling verschiet ik mij een hoedje als Edwin mij, na een kleine wegvergissing van zijn kant, plots grappend inhaalt en beweert dat ik goed bezig ben. Op dat moment besef ik echter al dat ik een stuk boven mijn stand bezig ben. Maar geef toe, wie kan er echt traag starten als je een week amper gelopen hebt ? Na met een man of acht een extra heuvel beklommen te hebben door foutlopen (het zou niet de laatste keer zijn), beslis ik wijselijk om een versnelling terug te schakelen . Ik doe geen enkele moeite om het groepje te volgen en zie Edwin en de snelleren langzaam van me wegkruipen. Ik zoek zelf mijn weg wel vanaf nu , en zo heb ik het graag : the lonely cowboy, eeuh runner….
Het duurt toch nog een hele tijd eer men mij begint te passeren . Het is al voorbij het Eyserbos waarna ik dan ook nog eens ,door deze vlotte jongens even te goed in het vizier te houden , met een omweg richting Gulpen loop. Even geen lintjes meer , maar “de hoop” van Gulpen zorgt gelukkig voor een gemakkelijke orientatie . Daar wordt het voor het eerst effe echt moeilijk en geven bepaalde spieren aan dat ze zin hebben in kramp . Dus ik doe het rustigaan met wat meer wandelmeters en goed drinken en zo lukken de volgende heuvels toch weer wonderwel. Na de Keutenberg komt er me weer een groepje op de hals gevallen . Echt snel gaan ze ook niet meer maar ik kies er toch voor om mijn eigen zeer gematigde tempo aan te houden . In Valkenburg wordt het weer even extra meters lopen want ik mis de pijl naar het sprookjesbos . Rechtsomkeer met een loopcollega en ja, de lintjes hangen er inderdaad, maar de hallucinaties beginnen natuurlijk stilaan toe te nemen gezien het aantal uren dat we al te been zijn…Later horen we dat er op dat punt toch een aantal mensen , bewust of onbewust dat bergje gemist hebben .
Blijkbaar waren er dit jaar veel lintjes verwijderd door vervelende mensen , die vast zitten in hun eigen negativiteit. Want je moet al een vrij zieke geest hebben en slecht in je vel zitten om dergelijk idiote streken uit te halen . Tot daar een kleine psychologische evaluatie. Therapie kan misschien nog helpen voor deze groep J .
Na Valkenburg nog wat klimwerk richting Klimmen, what’s in a name… Het ergste zit er nu op en de bevoorraders aldaar hoor ik graag zeggen dat het de laatste 10 km grotendeels vlak is. Terwijl ik lekker aan ’t eten ben komt Henk Sipers ook tot bij me. Na een puddinkje vertrek ik iets voor hem omdat mijn benen nu toch serieus aan’t slabakken zijn en kramp niet veraf is. Henk zal me wel vlug te pakken hebben is mijn idee. Maar dat gebeurt niet: ik krijg de knop nog omgedraaid en wandel amper dat laatste stuk .
Plots schieten mij de tranen in de ogen wanneer ik weer besef dat ik drie jaar geleden nipt aan de dood ontsnapte en nu dit nog allemaal mag meemaken. In 8u32 min arriveer ik redelijk geradbraakt maar met een ongelofelijk goed gevoel bij de sporthal, liefst anderhalf uur sneller dan ik verwacht had. En dit met meer rustdagen dan loopdagen als voorbereiding en een weekgemiddelde van amper 60 km …. Was het de schoonheid van de natuur of de limburgse vlaai bij de bevoorrading die me vooruit brandden ? Of heb ik op mijn oude dag na die lange inaktiviteit toch nog wat groeimarge. Wie zal het zeggen . Dit wordt in elk geval nog weken nagenieten van deze loop, mede door de ongeveer 150 fotos die ik onderweg nog gemaakt heb van alles mooie plekjes.
Edwin was hier al voor de derde keer (op drie) van de partij en vanaf nu begrijp ik ook waarom hij er telkens weer bij wil zijn. Een organisatie als deze kom je immers echt nergens tegen . Een prachtig natuurparcours over de Zuidlimburgse heuvels , bevoorradingen die tot in de puntjes verzorgd zijn (met oa Limburgse vlaai a volonté , wat wil een geboren limburger meer !! ) , als aandenken een gepersonaliseerde handdoek met uw naam erop en nog een geplastificeerde plakette met de eindtijd en enkele aktiefotoos van jezelf tijdens de loop.
Willem tracht deze prachtige loop te beperken tot een 100-
Een geweldige dankuwel voor Willem en zijn hele team en ik hoop gewoon dat ik de komende jaren heel mag blijven en nog vaak naar Limburg kan terugkomen !!
Luc Lenaerts
-
> Dag allen,
> De foto's van Carry hebben we zojuist op internet gezet, ze staan op
>
http://picasaweb.google.com/paulenremke
> Als jullie ze op groter formaat willen hebben,
hoor ik het wel,
> Willem, vanaf hier nog hartelijk bedankt voor het geweldige weekend,
en
> natuurlijk ook alle vrijwilligers die het weekend mogelijk hebben gemaakt.
>
Paul
>
-
> Beste Willem, Annemarie en de rest van VERZORGERS,
>
> het is natuurlijk hartstikke
leuk dat mensen zoals ik regelmatig een
> leuk loopje willen doen, maar zonder mensen
zoals jullie is dit
> volstrekt onmogelijk.
>
> Heel erg bedankt voor jullie tomeloze
inzet in de afgelopen periode. Het
> was een groot feest zaterdag. Dit iets waaraan
ik nog heel wat jaren met
> veel plezier zal terug denken en waar ik nog veel en graag
over
> vertellen zal.
>
> Uiteraard heb ik ook een klein verslagje geschreven.....
>
>
Groeten en wellicht tot binnenkort,
>
> Henk Geilen.
Limburgs Zwaarste: ”mooier kan niet”
Soms heb je de hele tijd de tekst van een liedje of een gedicht in je hoofd. Veelal vindt dit zijn oorzaak in iets dat je bewust of onbewust bezig houdt. Tijdens Limburgs Zwaarste had ik de hele tijd de tekst van een klassiek Engels gedicht in mijn hoofd. Wie de dichter hiervan was weet ik niet; maar het was absoluut een grootheid en een wijs mens. Omdat ik het Engelands niet zo goed beheers zal ik tekst van het gedicht fonetisch weergeven.
I was sitting with my gate
In a piece of prikkeldrate
O what did my poeperd pijn
How could I such a sufferd zijn
Waarom dit door mijn hoofd speelde wist ik meteen. Ik had namelijk het genoegen om afgelopen week te mogen spreken op een congres in Berlijn. Ik wilde op het congres goed voor de dag komen, of om het anders te zeggen, datgene wat ik aan inhoud te kort kwam met uiterlijk vertoon compenseren. Dus zat ik strak in het pak. Om het helemaal af te maken had ik bovendien een paar gloednieuwe schoenen aangetrokken. De organisatie wilde als dank voor mijn optreden Berlijn aan mij laten zien; meer specifiek die stukken van Berlijn die je als toerist normaal niet te zien krijgt. Dit is inderdaad iets wat ik prachtig vind en deze kans heb ik dan ook met beide handen aangegrepen. Toen zij mij vroegen of ik in staat was om een stevig stuk te wandelen heb ik heel bescheiden aangegeven dat ik wel eens een stukje gelopen heb. Om een lang verhaal kort te maken: soms moeten nieuwe schoenen ingelopen worden en ik weet sinds vorige week dat je dat zeker niet moet doen door uren aan een stuk te wandelen. Eerlijk gezegd had ik dit al binnen een paar honderd meter in de gaten. Ik troostte mij nog steeds met de gedachte dat mijn gastheren mijn op elkaar geklemde kaken zagen als een duidelijke indicatie dat ik sprakeloos was van al het moois dat zij mij toonden. Mijn verbeten blik zullen ze wel geïnterpreteerd hebben als een vorm van afgunst. Toen ik ’s avonds mijn schoenen uittrok zag ik dat ik aan dit avontuur 4 blaren ter grootte van een 2 euro stuk overgehouden had. Het lichaam is toch heel mooi in staat om zijn baasje iets duidelijk te maken, want 2 euro is ook de prijs van een metrokaartje. De blaren waren ook prachtig verdeeld, twee per voet. Het unieke hiervan was dat ze op beide voeten op precies dezelfde plaatsen zaten, aan de binnenkant en (heel apart) boven op de voet. Als toetje mocht ik de volgende dag constateren dat ik waarschijnlijk mijn manier van lopen aan het ongemak aangepast had en daarom enorm stijve kuiten had.
Kortom, ik was optimaal voorbereid voor Limburgs Zwaarste. Ik schrijf het wel allemaal heel luchtig op maar ik baalde als een stekker dat ik zo stom geweest was. De eerlijkheid gebied mij ook te zeggen dat ik heel serieus overwogen heb om niet van start te gaan. Maar omdat niet geschoten altijd mis is, en er bovendien een heel toepasselijk spreekwoord over blaren en erop zitten is, ben ik zaterdagmorgen toch blakend van de goede zin op stap gegaan. Gelukkig had ik nog een paar nieuwe loopschoenen in de kast staan. Deze hadden een iets bredere leest dan ik normaal gewend ben dus had ik voldoende ruimte om wat pleisters op mijn inmiddels doorgeprikte blaren te plakken. Daarnaast had ik gehoord dat als je na een nachtje flink doorzakken met een zware kater wakker wordt, je het beste weer kunt beginnen met datgene wat de ellende veroorzaakt heeft. En waarom zou dit niet ook de oplossing voor ellende door nieuwe schoenen zijn?
In Heerlen (eigenlijk Hoensbroek) aangekomen was het een drukte van jewelste. Ik denk als de inwoners van Hoensbroek geweten hadden wie hier allemaal rondliepen dan had het zwart van de mensen gestaan. Zoals we inmiddels van Willem gewend zijn kreeg iedereen een startnummer met zijn eigen naam erop. Bij het uitreiken werd aan mij met heel veel nadruk gevraagd of ik de achterkant gezien had. Ik had de achterkant erg vluchtig bekeken en gezien dat er onder meer de telefoonnummers van Willem en Annemarie opstonden. Omdat ik mij met name tijdens de eerste editie van dit loopje wel heel spectaculair verlopen had dacht ik dat ze mij op de achterkant wezen om mij duidelijk te maken dat ik als ik het spoor bijster was, zou weten wie ik moest bellen. Ik had mij trouwens voorgenomen dat wát er ook zou gebeuren, ik zou nooit bellen. Dus daarom kwam het ook wel goed uit dat ik mijn gsm vergeten was. Achteraf bleek dat er naast de telefoonnummers onderstaande tekst op mijn startnummer stond:
“ In geval van nood:
Willem 06xxxxxxx
Annemarie 06xxxxxxxx
Bij geestelijke nood gelieve contact op te nemen met een locale priester, bij medische problemen met uw dokter en in geval van financiële problemen gaat u naar Becam.
Voor alle andere gevallen kunt u bij ons terecht.”
Jammer eigenlijk dat ze niet aangaven wat ik moest doen als ik hoge nood, veroorzaakt door mijn blaas, had.
Ook drukte Willem ons nogmaals op ons hart om vooral te genieten. Gelijk had hij. Dus dat prentte ik mij dan ook steeds in mijn hoofd zodat mijn twee maatjes 48 mij mijn dag niet zouden vergallen. Ten opzichte van voorafgaande jaren was de organisatie nog professioneler want we werden met een echt pistool weggeschoten. Nu pas realiseerde ik mij dat Willem een pistool heeft sinds de verovering van Annemarie. Uiteraard weet ik niet of hij die verovering gedaan heeft doordat hij een pistool heeft of dat hij door het pistool kan waarborgen dat er geen kapers op de kust komen.
Het schitterende weer, het zeer aangename gezelschap en het vooruitzicht op een heel uitdagende loop zorgden voor afleiding, maar toch bleef ik mijn voeten voelen. Maar niet zeiken, gewoon genieten en na verloop van tijd voelde ik mijn voeten amper. Het was dan ook een spectaculair mooie loop. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik de afgelopen weken wat heb mogen rondhobbelen in heel mooie stukjes Nederland. Ik was bijna vergeten waarom ik er ooit voor gekozen heb om in dit stukje te gaan wonen maar dat weet ik nu weer precies. Eigenlijk wil ik dit helemaal niet vertellen en dit allemaal voor mij alleen houden, van de andere kant, als je om je heen de lopers ziet genieten geeft dat toch weer een extra dimensie. Vandaar dus toch maar de link naar de animatie van de route die ik gelopen heb. Uiteraard is dit een paar kilometer meer dan de officiële 71,7 kilometer. Maar er zijn nu eenmaal een paar stukjes die ook gezien moeten worden.
Dat er naast wandelaars en lopers, die echt genieten door één met de natuur te zijn, ook helaas volkomen idioten bestaan bleek weer. In de buurt van Simpelveld zat er een prachtig smal modderpaadje in het parkoers. Het was al een hele uitdaging om dit lopend te overwinnen. Tot mijn grote verbazing zag ik daar een zestal motorrijders ploeteren. Ter verduidelijking: mannen die in hun derde jeugd zaten en gezien hun omvangrijke pensen geen slecht leven hebben gehad. Hun machines waren gloednieuw en het duurste van het duurste. Het ultieme bewijs dat er een relatie bestaat tussen poenig gedrag en een gebrek aan intelligentie. Ik had geen flauw idee hoe ze hier terecht gekomen waren en tot mijn groot genoegen hadden zij geen flauw idee hoe ze hier weg moesten komen. Zij hadden dus de naam Simpelveld wel erg letterlijk genomen.
Naast de adembenemende uitzichten had je soms ook hele uitdagingen. In deze categorie was de trappenpartij in Schaesberg wel een toppertje. Iedereen roept steeds dat het 525 trappen zijn. Dus wilde ik wel eens weten of dit echt het geval is. En dan kom je er dus niet met te kijken naar de bordjes die aangeven hoeveel je er gehad hebt. Ik heb dus mogen tellen en zit nu met één trede verschil.
Om nog even terug te komen op de extra kilometertjes. De route was uitstekend gepijld.
Dit was gedaan met rood-
Gezamenlijk hebben we toen de juiste route gevonden. Het was prachtig om te zien dat een aantal lopers de juiste route gingen markeren om zo de lopers na ons het gepuzzel te besparen. Over sociaal gedrag gesproken!
Daarna gin het weer mis op een t-
De laatste keer ging het vlak na de 5e verzorgingspost helemaal mis. In de eerste editie ben ik hier ook het spoor volkomen bijster geraakt. Vreemd eigenlijk, want ik wist dat het van daar naar de Wilhelminatoren ging. En dit is een punt dat ik nooit zal vergeten. Ik ben hier namelijk tijdens mijn vrijgezellenfeestje met een moutainbike ten val gekomen en heb de rest van mijn vrijgezellenfeest in het ziekenhuis doorgebracht. Bij de verzorgingspost kwam ik John Bouwens tegen. Dus voor de zekerheid met ben ik maar een stukje met hem meegelopen. Vlak voor de afslag naar links zagen wij een weiland waarvan drie zijdes versierd waren met linten. Dit voorspelde niet veel goeds. Uiteindelijk zagen wij dan ook de toren steeds verder van ons wegdraaien. Toen wij uiteindelijk in Sibbe beland waren hebben wij de conclusie getrokken dat wij niet meer op de route zaten en dus terug mochten. Ik was dubbelblij dat John erbij was want als hij zich ook verliep kon het dus niet aan mij liggen. Bovendien zag er naar uit dat ik weer eens de 75 kilometer barrière zou doorbreken.
Ik ben er van overtuigd dat ik niet de enige loper ben die zich heeft verlopen. Sterker nog, ik kan me bijna niet voorstellen dat er een loper is die het officiële parkoers gelopen heeft. Dit verlopen is ook één van de charmes van deze loop; het creëert een extra stuk samenhorigheid tussen de lopers en zorgt ervoor dat iedereen zijn eigen loopje heeft. Je zag allerlei varianten: zo haalde ik regelmatig lopers in die na mij gestart waren en die mij niet ingehaald hadden. Daarnaast zag ik bij de finish een aantal lopers van een heel opmerkelijke richting afkomen. Voor de 6e verzorgingspost haalde ik Jenni de Groot in. Op dat moment draaide zij zich om en zei na een blik op haar gps: “ik loop nog even 3 kilometer terug”. Even dacht ik nog: zo lelijk dat iemand 3 kilometer afstand moet houden ben ik nu ook weer niet. Achteraf bleek zij daar tot de conclusie te komen dat zij te weinig gelopen had en liep dus dat stukje er maar even bij. Over karakter gesproken!
In haar verslag roemt Jannet terecht de zeer uitgebreide verzorgingsposten en komt ze dan ook met de mooie naam Limburgs Lekkerste. Hier ben ik het helemaal mee eens. Bovendien moet nog vermeld worden dat Jannet pas bij de posten kwam nadat ik er al geweest was. Ik ben dus wel een beetje benieuwd wat ze geschreven zou hebben als ze de posten gezien had vóórdat ik er huisgehouden had.
Ik heb voor de verandering eens geen foto’s gemaakt. Als je maar een heel korte reistijd hebt is de kans dus groot dat je toch te laat vertrekt en in de haast het een en ander (o.a. camera en gsm) vergeet. Maar met plezier verwijs ik naar de foto’s van Jannet, Willem, Adrie van Dijk en Joachim Siller.
Helaas was dit feest na 7:51 uur voor mij alweer voorbij. En kon ik terug kijken op een zeer geslaagde invulling van mijn zaterdag. Ik had genoten en ook af en toe op mijn tanden moeten bijten. Blij was ik dat ik merkte dat het met mijn conditie/ duurvermogen de goede kant uitgaat. En mijn voetjes zullen volgende week wel voldoende hersteld zijn om mijn planning niet in het honderd te laten lopen.
.
Het doet er niet toe hoe leuk een loopje is, een heerlijke douche na afloop is ook iets waar ik altijd naar kan uitkijken. Toch heb ik hier heel lang gedraald voor ik van deze traktatie ging genieten. Want dan zouden immers mijn schoenen uit moeten. Veel lopers spraken hun waardering uit over de heerlijke douches. Dit hebben ze aan mij te danken. Want toen het water contact maakte met mijn open voetjes heb ik spontaan een regendans uitgevoerd. En die was zo heftig dat er zelfs een overstroming in de Sahara door zou kunnen worden afgedwongen.
Paul van Hiel geeft in zijn verslag aan dat Willem geen pluim verdient maar een groot pluimveebedrijf. Uiteraard ben ik het hiermee eens en dat geldt ook voor iedereen die bij de organisatie betrokken is geweest. Volgens mij is echter de uitdrukking in Nederland “een veer in de kont steken”. En als die vervangen wordt door een groot pluimveebedrijf dan vind ik dat prima, maar dan weet ik wel zeker dat ik met Pasen geen eitje hoef.
Samenvattend: ik voel mij een bevoorrecht mens dat er mensen zijn die een stuk van hun vrije tijd opofferen om mij zo’n geweldige zaterdag te geven. Ik ben deze mensen dan ook oprecht dankbaar. En het mooie certificaat met actiefoto’s en de geweldige badhanddoek met mijn naam erin geborduurd zullen een ereplaats krijgen.
En een ding weet ik zeker: als ik later groot ben zal ik zeker geen masochist worden.
Henk Geilen
Info provider loopplezier.tk
home.hccnet.nl/h.geilen/index.html
-
Willem,
Ik ben al bijna een week aan het nagenieten van jullie prachtige organisatie.
Ik geraak (ook na 3 deelnames op rij) maar niet op uitgekeken op de Limburgse schoonheid..
Bedankt Willem om dit weer te mogen meemaken. (ook voor al de goedgeluimde vrijwilligers
en -
En die paar kilometertjes extra omwille van de malloten die de linten
wegnamen malen we er met de glimlach bij.
Groetjes en tot een volgende!
Edwin Lenaerts
-
Beste Willem, Annemarie en alle helpers waarvan ik de namen niet ken,
Ontzettend bedankt
voor de loop die jullie ons vorige week hebben voorgeschoteld. Pas zaterdag, een
week later, was ik echt alle spierijn in mijn quadriceps kwijt, dus die 2000 meter
afdalen zaten er waarschijnlijk echt in; prima! Voor mooi weer hadden jullie ook
al gezorgd evenals voor een uitstekende verzorging onderweg. Alleen dat mooie Limburgse
land lag er dacht ik al, maar jullie hebben dat nog wel extra versierd met rood-
Ik weet nog steeds
niet of er bij binnenkomst in Valkenburg een lint ontbrak of dat ik het over het
hoofd heb gezien, maar ik was al op het Berkelplein, waar wel linten hingen, toen
ik zag dat de bordjes Wilhelminatoren terug wezen; en ik was daar nog niet geweest.
Navragen leerde mij in eerste instantie dat ik de gondel naar boven moest nemen,
maar gelukkig wist een ander echtpaar mij te vertellen dat er, ver terug natuurlijk,
ook een pad naar boven liep. Inderdaad was dat zo, en bijna vijfentwintig minuten
later was ik wederom op het Berkelplein; nu wel via het Sprookjesbos en de Wilhelminatoren.
En
fin, aan ieder rondje komt een eind; in dit geval zou ik bijna zeggen helaas. Maar
met het badlaken (Limburgs groen?) heb ik nog een tastbare herinnering aan een superdag.
Bedankt
daarvoor, Ton Peters
-
P.S.
Los van bovenstaande, voor 100% gemeende, loftuitingen wil ik toch iets opmerken.
Ik zit met een lichtelijk vervelend gevoel als ik de ranglijst bekijk. Ik heb bij
Henri Thunissen gelezen dat 18 lopers niet bij VP 5 geweest zijn: 20 procent. Ik
heb verschillende malen gelezen en van lopers zelf gehoord dat ze niet bij de Wilhelminatoren
geweest zijn; sommigen terwijl ze er nog dicht bij zaten en wisten dat ze hem gemist
hadden: hoeveelheid onbekend. Al deze lopers zijn wel op tijd van binnenkomst in
de rangschikking opgenomen. Ik zie lopers 20 minuten voor mij geklasseerd, die twintig
minuten achter mij hadden behoren te staan; als ze namelijk wel langs VP 5 gelopen
zouden zijn en ook de moeite genomen hadden om alsnog langs de Wilhelminatoren gaan.
Juist het missen van zo'n markant punt, waarvan iedereen je kan vertellen waar het
is, is niet goed te praten. Maar ik sprak zelfs mensen die niet eens de moeite genomen
hadden om het roadbook mee te nemen. Een gevolg van dit alles is ook dat er mensen
in het Marathon-
Wat
gebeurt is kun je niet meer terugdraaien, maar ik denk dat bij een volgende gelegenheid
iets meer controle wenselijk zou zijn. Zoals Henk Sipers al suggereerde: nummers
noteren bij de VP'en. Een andere mogelijkheid is, als je de mensen op die posten
niet zwaarder wilt belasten, om daar knippertjes (zoals die bij oriënteeringswedstrijden
gebruikt worden met een karakteristiek gaatjespatroon) aan een touwtje op te hangen,
waarmee elke loper zelf zijn kaart "knipt". Zo'n knippertje had ook onbemand bij
de Wilhelminatoren opgehangen kunnen worden, b.v. bij het begin van de trap.
Heb je
een controle gemist, dan kom je in de rangschikking onder de langzaamste loper die
wel de gehele route gelopen heeft. Daar lijkt mij niets mis mee. En het voorkomt
dat mensen, ondanks dat ze van de dag genoten hebben, het toch wel zuur vinden in
de rangschikking voor henzelf mensen aan te treffen die ze nooit voorbij gelopen
zijn. En uit gesprekken met anderen is mij gebleken dat dit gevoel niet exclusief
Noord-
A.J.J. Peters
Burg. Peecklaan 28
1871 BB Schoorl
tel. 072-
ajjpeters@hotmail.com
-
From: <stefan@vilvo.de>
> hallo willem,
>
> hier mein bericht von limburgs zwaarste
am 21.3.
>
> Als ich hörte, daß Willem Mütze diesen Ultra zum letzten Mal auf diesem
>
Kurs anbieten würde, um 2010 eine neue Strecke abzustecken, entschloß
> ich mich,
nochmal hier zu laufen. Wer Landschaftsultras in den
> Niederlanden sucht, wird bei
Willem fündig, denn neben diesem Lauf
> bietet er noch 3 weitere an.
>
> Das Landschaftserlebnis,
das ich schon im Vorjahr an dieser Stelle
> beschrieben hatte, durfte ich nun in strahlendem
Sonnenschein genießen,
> denn das Wetter war herrlich. Trotz der noch kalten Luft
war das laufen
> angenehm und die hügelige Landschaft zwischen Brunssum und Valkenburg
>
zeigte sich bei diesem Licht in seiner vollen Pracht. Die Feldwege und
> schmalen
Pfade waren diesmal nicht so aufgeweicht wie im vergangenen
> Jahr, aber auch der
nun festere Boden machte die Höhenmeter nicht
> leichter. Schließlich werden hier
keine Hügel ausgelassen und die
> flachen Passagen kurz gehalten. Durch Heidelandschaft
und Wälder, über
> Felder und Weiden, an Flüssen und Bächen entlang und an Schlössern
>
vorbei gab es wieder viele schöne Ausblicke und Eindrücke.
>
> Diesmal war es auch
nicht so einsam auf der Strecke, denn der Lauf
> brachte Punkte für den "Marathon-
> 30% mehr Starter und die Lücken im Feld wurden
nicht so groß. So konnte
> mancher, der einen Abzweig übersah von den Kameraden zurückgepfiffen
>
werden. Dennoch sind wieder einige ein paar Extrakilometer gelaufen,
> denn Streckenposten
und abgesperrte Straßen gibt es nicht, manche
> Markierung übersteht die Launen von
Anwohnern oder Passanten nicht und
> gelegentlich ist man von den Reizen auf und an
der Strecke abgelenkt.
>
> An zwei Stellen war offenbar die Markierung abhanden gekommen,
aber da
> ich mich noch an den Streckenverlauf erinnerte, blieb mir zeitraubendes
>
konsultieren der Streckenbeschreibung erspart. Gespart habe ich auch an
> Fotostopps,
da ich letztes Jahr schon geknipst hatte, sich die Motive
> geähnelt hätten und ich
diesmal mit etwas weniger Ausrüstung unterwegs
> sein wollte. Nicht nur auf die Kamera
hatte ich verzichtet, irgendwo
> zwischen Km 25 und 30 erwähnte ein Laufkamerad das
Stichwort
> Sonnenschutz und mir fiel auf, daß ich ja eigentlich bei angekündigtem
>
Sonnenschein und vorhersehbarer Laufzeit von 9 oder mehr Stunden daran
> hätte denken
können, Sonnencreme in die Sporttasche zu packen. Na ja,
> manche Ultras reisen mit
weniger Gepäck als einige 5-
> aber daß ich noch nicht mal eine Hose
für hinterher eingesteckt hatte
> war nun doch etwas übertrieben sparsam. Ob man mit
der Laufhose wieder
> nach Hause fährt oder im perfekten Dress stört bei so einem
Lauf aber
> niemanden.
>
> Sportlicherseits hab' ich den Lauf in 3x24 Km eingeteilt
und mutig
> jeweils 3 Stunden pro Abschnitt veranschlagt. Ein interessantes
> Zahlenspiel,
habe ich doch 2 Trainingsrunden dieser Länge parat, die ich
> 4 Wochen zuvor als 48-
> Hälften in je 3 Stunden getrabt wurden. Der Rennverlauf
war dann 24 Km
> in 2:55, gefolgt von 24 Km in 2:55 und abschließend 24 Km mit ...
nicht
> ganz 2:55 :-
> Die steile Treppe bei Km 58 war schon ordentlich schmerzhaft
und die
> letzten Anstiege mühsam, denn die letzten 15 Km zeigten den hohen
> Kräfteverschleiß.
Ich war doch erstaunt, daß ich letztlich nur 5 Minuten
> liegengelassen hatte, denn
der innere Schweinehund wollte mir etwas
> anderes weismachen.
> Hilfreich war vielleicht
auch der Schnaps, den ich mir an der letzten
> Labe gegönnt hatte :-
> Verpflegung mit Joghurt, Pudding, Kuchen, Honigkuchen, Käsebroten,
Obst
> und diversen Getränken wundert solch eine Offerte nicht sehr.
>
> Nach der Zielankunft
ohne Ziellinie verweilte man noch etwas in der
> Cafeteria um seine individuell bebilderte,
laminierte Urkunde und sein
> persönliches Andenken in Empfang zu nehmen und die weiteren
Heimkehrer
> zu begrüßen. Ohne Siegerehrung oder gar Altersklassenwertung klang ein
>
erlebnisreicher, wunderschöner Lauftag gemütlich aus.
>
> Ein gelungenes Rennen auf
herrlicher Strecke bei schönem Wetter -
> geht's nicht.
>
> fotos von luc lenaerts:
>
>
>
-
> herzliche grüße
> stefan vilvo
-
Beste Willem ,
Hierbij toch een verslagje van mijn eerste ervaring in de Ultrawereld. Dit was na 4 Marathons , mijn eerste Ultrawedstrijd . Had er wel behoorlijk veel voor getraind, maar toch niet op zo’n“zwaar” parcours.
In Brugge zijn wij die heuveltjes niet gewend.
Vanaf febr. 2002 ben ik lid van de Brugse loopclub. Voordien deed ik nauwelijks sport. Al gauw had ik de microbe te pakken en al na een paar maanden was ik al geïnteresseerd in de langere afstanden.
Na 4 Marathons , ging het bij mij vooral om de duurtrainingen aan een rustig tempo. Vorig jaar was ik er al een tijd mee bezig. In het weekend eens een rustige duurloop van 3 à 3,5 uur was geen uitzondering. Waarom eens geen Ultra proberen. Daar bestaan weinig trainingschema’s voor ; Dus maar een beetje hier en daar lezen en uitproberen. Veel drinken tijdens de trainingen is vanzelfsprekend.
De ambitie is er om een 100Km te trainen , maar toch eerst maar een 70Km dacht ik. Niet te ver van huis. Heerlen , Limburg , Nederland.
Vrijdag 20-
Na de start had ik snel door dat het te traag was voor mij en ik baande mij een weg meer naar voren. Na een 5 à 6 km , Brunssummerheide met de hoge duin te beklimmen. Vele lopers wandelen hier , maar ik had mij voorgenomen alle km ’s zoveel mogelijk te lopen… Gevolg , iedere berg dat je boven komt ( hartslag ??????). Hartslagmeter gebruik ik niet, dus maar luisteren naar de ademhaling.
Naar beneden dan recupereren, denk ik… maar al gauw krijg ik door dat de afdalingen al bijna even lastig zijn. Remmen, stampen in de knieën en heupen.
Recupereren kun je eigenlijk enkel op de vlakke stukken.
Elke 10km bevoorrading. Een dikke pluim voor allen die hebben meegewerkt aan deze organisatie ! De bevoorradingen leken meer op feesttafels. Nadat ik toch al wat wedstrijden heb gelopen , had ik dit nog niet meegemaakt. Allerlei drankjes en hapjes , tot zelfs Limburgse taart (krieken, rijsttaart, ….). Je keek al uit naar de volgende stop ! Water had ik voldoende bij in mijn camelbag.
Eten onderweg had ik weinig getraind, maar ik had wel gelezen dat je in een Ultrawedstrijd moet eten. En dat heb ik ook vanaf het begin gedaan. 2 à 3 minuutjes halt houden en iets eten. Iets meenemen om nog onderweg te knabbelen.
Aan km 16 wordt het echt mooi. We staan voor de Wilhelminaberg (Snowdome) en moeten naar boven: 508 trappen. Deze trappen neem ik natuurlijk lopend per één zoals de trainer het ons altijd heeft geleerd !! Zweten, zweten en nog eens zweten. Boven prachtig uitzicht.
Aan km 22 kom ik voorbij de B&B en ik had op dit punt met mijn vrouw afgesproken (kapel – Benzenrade). Vlug een lichtere loopshirt en een verse sportdrank. De sfeer is goed onder de lopers en soms haal ik iemand bij , en dan loopt deze weer weg van me. Ik forceer me niet en probeer niet kost wat kost iemand bij te houden.
Aan de post van km 30 maken ze wat grapjes: ja jongens , nog een Marathontje……
Er is een bevoorrading aan km 43 , en dan voelt het wel zwaar. Na brood , rijsttaart en thee, nieuwe energie en ertegenaan. Steile hellingen worden steeds moeilijker. De hellingen in het bos zijn zo steil dat ze in trappen zijn gemaakt. Soms is het naar boven meer kruipen dan lopen. Aan km 51 nieuwe excellente bevoorrading en de mensen die bedienen zeggen mij : je ziet er nog fris uit…. Dus het moet lukken. In het stuk van km 52 naar 62 denk , zullen die hellingen hier nooit stoppen.
Km 62 laatste bevoorrading en de vrijwilligers moedigen aan. Zeer vriendelijk, wat moet je hebben om te drinken, hoef je nog iets …..
2 lopers blijven aan die post lang zitten, en na enkele minuten ben ik alweer onderweg. Dan gaat het toch op vlakker parcours en mijn tempo ligt goed. Ik drijf het tempo op en loop op sommige momenten ruim 12km/u. De loper ver voor mij haal ik toch niet meer bij want die geeft ook een tandje bij.
Laatste km gaan weer iets moeizamer, maar ja wat wil je …. T’zit al een beetje in de benen zeker……….
Besluit: Echt een prachtige organisatie ( Willem en zijn vrijwilligers). Prachtig (maar zwaar) parcours. Zeer goede bevoorrading. Zeer toffe sfeer onder de lopers. Dus ….. voor herhaling vatbaar…..
Groetjes,
Emmanuel Mattelé
-