Spanje-
Beste Port(o) lopers,
Zo de eerste vermoeidheid begint wat te verdwijnen. Inmiddels ook kans gezien om de foto's op Picasa te plaatsen. Zie de link hieronder.
http://picasaweb.google.com/Ernstjan1960/PortOLoop?feat=directlink
Als je de foto's zo aan het bekijken bent dan weet je het helemaal zeker. Wat een geweldige tocht hebben wij mogen meemaken. Onze 2e etappeloop en wat voor één! Dit zal ons nog lang blijven heugen en smaakt zeker naar meer.
Hopelijk volgend jaar weer!
Wij willen al onze tochtgenoten nogmaals heel hartelijk danken voor de geweldig leuke week en in het bijzonder Annemarie en Willem zonder wie dit alles niet mogelijk zou zijn geweest.
Met grote groet Renske en Ernst jan
-
Hoi lieve allemaal,
Wat waren dat weer fantastische dagen en.... de weergoden waren ons goedgezind. Herinneringen
waaraan omaatje in haar schommelstoel met veel plezier naar terug blikt.
Kees: onze ecorunnende conducteur/postbode/a.s. lidl-
Ernst Jan: altijd zeer geinteresseerd in de medemens en een goede rustige kaartlezer.
Renske: onze snelle wup, altijd als eerste weg met een big smile.
Lianne: kan zo genieten van het landschap. De sterke kofferssjouwende vrouw en goede chauffeuse.
Bedankt Lianne
Henk: onze knappe, blonde zuiderling. Liefhebber van asfalt en bergen maar minder van rails en stenen. Geduldige garminsetter.
Bram: rustig en bescheiden. Met een zeer gezonde eetlust. Handig als je teveel op je bordje hebt.
Annemarie: ons baken. De gourmetcheffin en route. De onmisbare schakel in het geheel. Heel veel dank Annemarie.
Jos: de nuchtere, goedlachse loper met zijn onschuldig gezicht. Voor de volgende keer zullen we ons
zangrepertoire wat bijschaven. Altijd had Jos een gevulde plunjezak bij zich varieerend van koekjes tot
bier. Bedankt Jos voor het op sleeptouw nemen van "moi". Je was een geweldige maat.
Wim Reumkens: met deze etappenloop heeft hij het ecorunnen geleerd. Geen gevoel meer hebben in
de benen 's avonds gaf jou dus het voordeel ook geen spierpijn te hebben als een van de weinigen.
Martin: de mountainrunning biker. Zonder zijn pijlen zouden we vaak verdwaald zijn. Hoewel een paar
van die dummies een pijl van 2 meter nog over het hoofd zagen.
Cecile: een klein vrouwtje met 14 liter port, wat moeten de Portugezen gedacht hebben. Bedankt voor
de mooie zon op mijn verjaardag.
Wim de Kwant: Onze berggeit. Wat kan jij goed doorstiefelen op die stenenpaden in de bergen. Jij
zorgde voor de nodige serotonine in de vorm van melk/puur. De mijne was al na 6 dagen op.
Last but not the least: onze google plannende tourguide goeroe Willem. Die voor ons een etappenloop
heeft gemaakt vol met verrassingen, avonturen en veel natuurschoon.
Bedankt Annemarie en Willem voor alle tijd die jullie in deze bijzondere loop hebben gestoken.
En bedankt dat ik er weer bij mocht zijn.
Bedankt...bedankt....bedankt...bedankt...bedankt....bedankt....bedankt....bedankt....bedankt...bedankt
.....bedankt......bedankt....bedankt.......bedankt.....bedankt......bedankt.
Groetjes Regina.
-
Beste lopers,
Wat een avontuur was het weer....
Het begon al met de "bus" in Valladolid -
als je denkt dat dat te krap wordt neem dan maar een taxi... Nou, er was helemaal
geen bus en ook geen taxi... Toen eindelijk de enige taxi 3 keer heen en weer had
gereden waren we er, inclusief fiets !
Zo zag je maar weer dat het toch allemaal weer goed kwam, helaas geen Tour de
Salamanca en museum, die bewaren we voor later.
Nog meer verrassingen:
-
water oprees... omlopen maar weer over de brug
-
doir en badkamer!
-
-
moeder en dochter achter de tap in debar, de ezelskarretjes,...
-
-
de doorwading van de rivier, verlies van mijn bril...
-
lekker hapjes en drankjes en aansporingen
-
door natuurgebieden, dorpjes, bossen, bergen, over hekjes en door rivieren, wat
een giga werk moet dit geweest zijn om dit allemaal te verzinnen
-
-
-
Allemaal bedankt voor de gezelligheid, vriendschap en geduld. Willem en Annemarie
ontzettend bedankt voor het bedenken, organiseren, uitvoeren, auto rijden, stressen,
dingen bedenken om het nog leuker te maken, oorkonde etc. etc.
Hopelijk hebben jullie het volgend jaar weer genoeg energie, plezier en zin om weer
zoiets te organiseren..
als het mag ben ik er weer bij !
Groeten, Jos
-
Genieten van Salamanca tot Porto
Verslag van de etappeloop Salamanca -
In 2009 heb ik mijn eerste ultraloop
voltooid, de 6 uur van Stein. En sinds die tijd heb ik me iets meer verdiept in deze
wondere wereld. Net als waarschijnlijk de meesten van jullie ben ik ooit begonnen
met een 5 of 10 km loop en na een tijd gedacht om eens een marathon te lopen. Wat
ik toen een dwaze afstand vond. De eerste marathon in Amsterdam gelopen in 2001 en
vervolgens het aantal per jaar geleidelijk aan uitgebouwd tot wel 6-
In die beleving van het door de natuur
lopen, kom je vroeg of laat als je in Nederland woont (of Duitsland/België) altijd
in aanraking met de magische loopjes die Willem Mütze organiseert. Zo was ik al bekend
met Limburgs Zwaarste die in mijn achtertuin wordt gehouden, maar voor de afwisseling
was ik dit jaar met een paar vrienden vertrokken richting Berg en Dal om ook eens
de Herfstloop van Willem te proeven. Een initiatief dat me veel meer opbracht, dan
ik van te voren had verwacht. Met zijn vieren reden we die zaterdagmorgen begin oktober
vroeg richting Nijmegen om op tijd aan de start te zijn. Onderweg in de auto was
het gezellig en onderweg tijdens de loop was het ook genieten. Iets te snel van start
gegaan, heb ik met Selim die ik nog kende van de Eifelsteig eerder dit jaar bijgepraat
en uiteindelijk de finish bereikt in 7 uur en een kwartier. Niet echt moe, maar wel
voldaan heb ik me afgemeld bij Willem. Willems schoonmoeder had er echt plezier in
alle lopers persoonlijk te feliciteren. En toen kwam voor mij de grote verrassing
…… Willem vroeg of ik over een paar weken zin en tijd had om mee te gaan naar Spanje-
Na de landing in Valladolid
bleek het busvervoer naar Salamanca voor ons lopers net zo voorspoedig te verlopen
als het busje dat Willem en Annemarie terug zouden rijden van Porto naar de startplaats.
Niet dus. Uiteindelijk hebben we elkaar veel later dan gepland die avond toch nog
gevonden op het Plaza Mayor in Salamanca alwaar naar traditioneel gebruik getoost
werd op een goed verloop van de wedstrijd de komende negen dagen. De start de volgende
ochtend om 9:00 uur vanaf dit plein zou moeten eindigen midden op de brug in Porto
een kleine 450 km verderop. Acht dagen lopen met een gemiddelde van nog geen 50 km
per dag en wat hoogtemetertjes erin had Willem me een paar avonden daarvoor bij mij
thuis in Heerlen verteld. De dagafstanden werden uiteindelijk iets langer, maar werd
me door ervaren deelnemers aangegeven dat dit normaal is bij Willems etappelopen.
En die paar hoogtemeters moet je in zijn Willemiaans vertalen naar dagenlang op en
af draven tot boven de 1.000m, maar dat wel weer, met prachtige afwisselende landschappen
die de doorsnee toerist niet zal meemaken.
Je kunt in dit soort verslagen niet te
positief zijn anders lijkt het al snel te ongeloofwaardig, dus laat ik het zo stellen
“alles maar dan ook echt alles was uitgedacht, geregeld en tot in de puntjes verzorgd
voor deze trip”. Ik heb georganiseerde vakantiereizen meegemaakt die hier veel van
kunnen leren. De routes klopten grotendeels, uitgezonderd die stukken waar een plaatselijke
boer had besloten de bestaande paden om te ploegen, of op die plek waar recent een
Eucalyptus plantage was aangelegd, of waar door het seizoen gebonden de bramenstruiken
iets hoger stonden dan op het moment dat de satelliet was overgevlogen en Willem
zijn GPS puntjes had geplaatst. Naast de juistheid van de routes waren de te lopen
stukken bijna zonder uitzondering bijzonder mooi qua landschap. Nu kun je zeggen
dat het landschap in zijn algemeenheid in dit gebied mooi is, maar je kunt je ook
afvragen hoe het mogelijk is om vanachter een beeldscherm in Heerlen de GPS-
Ik zou het verder in dit verslag ook gedetailleerder kunnen hebben over een aantal
statistische gegevens, zoals het aantal afgelegde kilometers (meer als 450), de routes
(schitterend), de hoogtemeters (heel veel), de plaatsen (hoofdzakelijk gehuchten
met exotische namen) waar je voorbijkomt, maar ik wil een aantal indrukken aan mensen,
omstandigheden en omgevingen naar boven halen. Naast de route en de organisatie zijn
de deelnemers aan zo’n loop namelijk de meest bepalende succesfactor. Een enkeling
was mij al bekend via een andere loopontmoeting. Ook hier weer bleek de perfectiezin
van beide organisatoren. Zelfs bij de samenstelling van de groep denk ik is men bewust
te werk gegaan. Diverse types en uiteenlopende karakters. Het paste als puzzelstukjes
in elkaar. Het entertainment gehalte van de hele week zou een gemiddelde reality-
Laat ik
de deelnemers eens even kort de revue passeren. Henk heeft in een eerste snelle oppervlakkige
beschouwing veel meer weg van een mytisch figuur uit een of ander sprookje dan van
een ultraloper pur sang. Groot, breed en enigszins krom in elkaar gestoken, is dit
lijf amper in staat een normale trap omlaag te lopen, maar is eenmaal de versnelling
in de juiste gang gezet dan loopt dit exemplaar moeiteloos in een tempo van 12-
Naar Regina heb ik
besloten dient een eigen shuffle genoemd te worden, juist ja “de Regina shuffle”.
Deze tengere pezige vrouw, met Aziatisch doorzettingsvermogen volgepropte DNA strengen,
gaat op een wiegende en deinende wijze steeds door, niet snel maar ze blijft wel
gaan. Samen met Regina heb ik gemerkt dat in Portugal in november de schemering heel
kort duurt en de duisternis dus snel valt. We waren die dag nog niet aan het einde
van onze etappe en liepen voordat we het wisten in een bosomgeving langs een weggetje
in de volledige duisternis. Regina vroeg zich op dat moment hardop af, hoe hoog de
criminaliteit wel zou zijn in Portugal. Gelukkig zijn we toch alle twee veilig aangekomen
in het volgende dorpje waar de etappe voor die dag ten einde was.
Bram lijkt, net
als die voormalig schaatser Bart Veldkamp dat ook had, te bezitten over een licht
hupje in de bochten, maar dan heeft Bram dat wel op het rechte stuk, in de flauwe
bocht, de scherpe bocht, bergop, bergaf, overal dus. Niet geheel soepel ogend, in
de vroege morgen lijkend dat hij nog op gang moet komen, blijkt hij 8 uur later nog
steeds op gang te moeten lijken komen. Maar het gaat gewoon wel aan een stuk door.
Qua tempo de meest vlakke loper, zowel bergop als bergaf. Bram blijft gaan, soms
ligt die een stuk achter je, en op andere momenten ligt hij weer mijlenver voor.
Je hoort hem bijna niet, hij sluipt je geruisloos voorbij, totdat het etenstijd is
dan zet ook Bram de versnelling een paar tandjes hoger.
Wim6, zoals Wim de Kwant,
in dit gezelschap wordt genoemd, is eveneens een uniek exemplaar. Hij praat evenveel
als hij loopt, vaak wisselt hij dat af, maar op grote delen van de dag doet hij beide
activiteiten ook samen en dan bedoel ik intensief samen. Wim heeft in de loop van
de week zijn blessure eruit gelopen en was in Porto weer helemaal de oude, eigenlijk
zo te zeggen klaar voor de start. Zijn vriendin Cecile heeft er overigens voor gezorgd
dat toen we aankwamen in Porto na acht dagen zwoegen alles op en top geregeld was
voor de afsluitende marathon. Tja en als je dan 14 startnummers moet ophalen op de
Expo en ieder startnummer gaat ook vergezeld van een fles port dan is dat ook weer
een vorm van zwoegen.
Renske en Ernst-
Lianne had ik al snel door is geen getrainde ultraloopster, maar een natuurtalent.
Dat zijn mensen die de marathon afstand gemakshalve overslaan en zich zonder veel
moeite meteen voegen bij het lange afstandslopen en daarmee het zwoegen en het lijden
van die zogenaamde getrainde ultralopers weer flink relativeren. Lianne hield zich
naast het lopen bezig met het ondersteunen van Annemarie bij de verzorging. Ze had
altijd aandacht voor iedere loper en keek hoe iemand ervoor stond. Dat deed ze zo
devoot dat die aandacht of het nog goed met je ging ook doorklonk op momenten dat
ze zelf hardliep.
Martin is volgens mij in principe de beste atleet van allemaal,
een echte allround sporter, maar had mede, omdat hij dit jaar door omstandigheden
minder had hardgelopen zijn mountainbike meegenomen. Martin heeft met Annemarie die
in de bus reed, zonder twijfel de meeste kilometers gemaakt. En doordat Martin ons
met zijn Garmin steeds even vooruit was, hebben wij lopers juist minder extra kilometers
gemaakt. Hoe zo? Nou Martin maakte pijlen overal en verrassend, in het zand, op de
weg, met takken en maiskolven, creatief met …. van alles en nog wat. En toch liep
ik, hoe is het mogelijk bij een pijl van wel twee meter lang die op de grond netjes
was gedrapeerd verkeerd. Het zal wel de flow geweest zijn, waarin je op een gegeven
moment zit. In Porto heeft Martin zijn 100ste marathon voltooid!
Kees heeft een even
simpele als complicerende kijk op het leven. Een man die van alle markten thuis is
en weet dat dwarsliggen het nodige kan opleveren. Hoewel ik getracht heb Kees de
eerste beginselen van de Limburgse taal bij te brengen (volgens hem een dialect,
zo zie je maar dat ook Kees niet alles weet) vrees ik dat door de inspanningen tijdens
het lopen en fotograferen (meer dan 1.000 foto’s) te weinig in zijn hersenpan is
aangekomen om zich daar te nestelen zodat hij dat hij daar in de toekomst nog gebruik
van zou kunnen maken. Van onze gesprekken heb ik genoten en ook geleerd. In ieder
geval heeft (zonder gekheid) het Eco-
Maar met toestemming van Kees kan ik de beginnende en/of geïnteresseerde
Eco loper wel al een paar tips geven. Bergop kleine hardlooppasjes gebruiken, steiler
bergop deze pasjes smoothly in wandelen laten overgaan. Bergop neem zoveel mogelijk
de binnenbochten, tenminste als de weg niet te steil is en als de zon aan de betreffende
wegzijde niet schijnt, in dat geval kun je beter de buitenbocht in de schaduw nemen,
of je moet uiteraard van de zon extra energie krijgen, waardoor de binnenbocht juist
weer te prefereren is. Maar let op aan het einde van de dag als de energie al tanende
is, zelfs bij de geoefende Eco loper neem dan nooit de steile binnenbocht maar loop
dan altijd de buitenbocht omdat een binnenbocht dan teveel kracht kost. Dit is los
van hoe de zon staat, waarbij ervan uit gegaan wordt dat aan het einde van de dag
sowieso de zon al lager staat, althans in Portugal. Loop je op andere breedtegraden
dan kan de situatie uiteraard weer geheel anders zijn, raadpleeg in die gevallen
de handleiding van het nog te verschijnen Eco lopers boek. Als in het peloton de
woorden Eco-
Jos is naast
een ervaren ultraloper een bon vivant. Een vrolijke noot in het gezelschap die met
zijn verassende en onorthodoxe kijk op de werkelijkheid iedere keer weer voor nieuwe
discussie zorgt. Is er geen onderwerp voor een gesprek vraag het Jos hij heeft een
onbeperkte voorraad aan gespreksonderwerpen. Een gesprek waar Jos aan deelneemt overigens,
zal niet snel eindigen op een natuurlijke wijze, of er moet wat drank aan te pas
komen.
Annemarie is de beste steun en toeverlaat die een loper zich kan wensen in
zo’n week. Als je niet genoot van het landschap of de vriendelijke Portugese bevolking
onderweg, kon je alleen al genieten door te denken aan waar de volgende verzorgingspost
zou staan. Het oog was dan ook regelmatig gericht op een wit busje met oranje vlaggetjes.
Vooral in de middag als je energie al flink opgebruikt was, kan zo’n boterham met
worst en mosterd buitengewoon veel goed maken. Door steeds de plaatselijke supermarkten
langs te gaan, kregen wij wat we nodig hadden. En ’s avonds na het diner kwam Annemarie
voor de liefhebber ook nog eens langs met een fles Port, vandaar de naam van de loop
zo neem ik aan “Port(o)loop”.
Willem is onverstoorbaar en ieder moment van de dag
bezig met het op orde krijgen van de organisatie van zijn loop. Tijdens het rennen
maar ook als wij lopers al op een oor liggen is hij nog samen met Annemarie de puntjes
op de i aan het zetten van de dag die komen gaat en het analyseren van de dag die
geweest is.
Voor mezelf geldt dat ik de eerste twee dagen lekker hard ben doorgelopen,
hetgeen in de etappewereld bekend staat als een domme streek, omdat de kilometers
die de dagen erna komen dan zwaarder gaan tellen. Henk kwam me al de eerste dag vertellen
dat ik wel erg snel ging. Vanaf dag 3 heb ik dan ook gas terug genomen, zou dat al
niet automatisch geschied zijn als gevolg van de vele bergjes die vanaf dat moment
op het parcours lagen. Ik heb me erover verbaasd dat je lichaam vanaf de vierde dag
zo’n beetje gewend begint te raken aan, eten-
Ik heb ook gemerkt dat Willem als hij eenmaal bezig is bijna
niet van ophouden weet, zelfs niet na een lange dag onderweg geweest te zijn. Het
was al volledig donker we konden met zijn allen niet meer verder rennen en zaten
op dat moment conform telefonische afspraak met Annemarie in het lokale dorpscafé
tegenover de kerk langzaamaan de verbroedering aan te gaan met de “oude mannetjes”
die over het hele platteland van Portugal systematisch lijken te zijn uitgestrooid,
te wachten op het overbekende busje met het ons al bekende oranje vlaggetje. Volgens
onze berekening zaten we zo’n 3-
En dan was er nog die dag die ons allen eeuwig zal bijblijven en ons nog verder liet
relativeren. De meest bloederige dag van allemaal. De dag dat de jongens mannen werden.
Berg op en af, rivieren doorwaden, hitte en andere kwellingen overleefd hebbend,
kregen we deze dag twee deeletappes voorgeschoteld van alle twee ongeveer 30 km.
Dat klonk ’s avonds aan het diner best wel redelijk, zeker omdat de morgenetappe
vlak zou zijn en al helemaal zeker toen Annemarie aangaf dat we om 7:00 zouden starten,
zodat we tenminste ’s avonds eens op tijd binnen zouden zijn en daarmee iets meer
tijd kregen om te herstellen. Oh ja er was nog een klein aandachtspunt voor die dag,
“zorg ervoor dat je de morgenetappe op tijd bent bij het treinstation van Pocinho”
zo zei Annemarie, want die trein brengt ons gezamenlijk naar het startpunt van de
middagetappe. En die treinen daar rijden niet zo vaak als bij ons. Nog een tweede
weetje, de morgenetappe is wel vlak, maar let een beetje op want hij voert zo’n 20
km over een verlaten spoor, derhalve wordt dit stuk ook wel de “dwarsliggerroute”
genoemd. Nou één waarheid was in ieder geval al heel snel duidelijk, het was heel
erg verlaten op dat spoor. Zelfs het pad had ons op dit gedeelte verlaten. En over
bilzen, soms half rottend en soms spekglad, over spoorstenen gelukkig nog helemaal
intact, lopend verder te komen geeft zelfs de meest innovatieve trailschoenen met
extra stevige vibram zooltjes de nodige problemen. En het grappige is dat onkruid
op het moment dat er jaren niks aan gebeurd, een buitenproportionele omvang gaat
aannemen. Je herkent de twee meter hoge en dichte struiken vaak niet meer. Voor de
floradeskundige onder ons (en daar reken ik toch wel Kees toe) was deze trip dan
ook meer dan de moeite waard. In dit gedeelte van Portugal weelt in ieder geval tierig
de braamstruik. Ook deze plant levert in ongesnoeide en ongecultiveerde omgeving
een prachtig dichte volle struik met mooi uitgegroeide doorns op. In het begin voel
je deze natuurstekels nog door je vlees snijden, maar na een tijdje wen je ook daar
aan. De begrijpende lezer heeft waarschijnlijk al gesnapt dat die trein in Pocinho
weg was en dat gaf ons tijd om onze wonden niet te verzorgen maar te fotograferen
voor het nageslacht. Want hoe zwaar deze deeletappe ook was te lopen, het levert
in ieder geval stof op om in het bejaardentehuis nog eens over op te scheppen. De
middagetappe was gelukkig weer standaard werk. Eerst 5 km klimmen over een weg die
steeds slechter werd en in de broeierige zon is dat toch een stuk aangenamer dan
door de stromende regen. Gelukkig kwam daarna ook een hobbelige afdaling. En op de
een of andere manier heb ik het deze dag ook niet gered om voor de duisternis binnen
te zijn. Gelukkig maar dat we zo vroeg gestart waren, hetgeen ervoor zorgde dat ik
nog net op tijd was voor het diner.
Ik moet hier aan het einde van dit verslag toch
nog even iets opmerkelijks kwijt. Deze zomer heb ik veel gelopen in de Alpen, 2 ½
week vakantie gehad waarbij ik bijna iedere dag een paar uur door het berglandschap
heb “gestouffeld”. Maar buiten die vakantie om ben ik ook twee keer terug gegaan
naar de Alpen om deel te nemen aan zware trails. De Bergmarathon “Rund um den Traunsee”
(70 km met 4.500 hm, 14 uur gelopen of moet ik zeggen berggeklommen en nog niet gefinished)
en de Panorama Ultra Trail in de Allgäu (69 km met 3.000 hm, ruim 11 ½ uur gelopen).
Daar heb ik contact gekregen met Axel Reusch organisator van deze trail en eigenaar
van een ultrarunning winkel (
Willem en Annemarie heel hartelijk dank voor de perfecte organisatie en dat ik werd
uitgenodigd door jullie om aan dit avontuur te mogen deelnemen. Het was me een waar
genoegen. Je kunt me altijd weer bellen! En aan mijn collega-
Groet Wim Reumkens