Derde editie van de ultraloop Castricum 60 kilometer door bos, duin en strand.....
Vrijdags werd de route al door Annemarie en mij voorgelopen.
De route was intussen al heel goed gepijld, dus het was ontspannen lopen. Het weer ging ook al de goede kant op.
Aanvankelijk was het nog fris en vrij koud maar naarmate de dag vorderde, werd het al behoorliljk warm.
Onderweg troffen we nog enkele pijlers aan, zoals onze, alom bekende, Cisca en Alex Wijsman.
Bij km 13,5 was Annemarie verder op de 25 km gegaan (dus terug) en ik mocht mij uitleven op de 46,5 km die nog komen gingen. Zelf heb ik wederom genoten van dit fantastische Noordhollandse duingebied.
Bij km 30 even de verzorgingsplaats geregeld en in Bergen nog, traditiegetrouw, van een patatje-met genoten.
Na 8.58 arriveerde ik weer bij de startlokatie in Castricum.
De eerste lopers waren zaterdagmorgen al vroeg aanwezig. Zehadden in een camper op de parkeerplaats geslapen.
Ze waren gewekt door de herrie van de vele wandelaars, die al om 7 uur konden starten.
Korte tijd later kwamen ook de andere deelnemers binnengewandeld.
De startnummers werden uitgereikt, de startfoto gemaakt.
Om 9 uur werd het startschot gegeven door Wim Bruggeman en ook de ultralopers waren nu onderweg.
Onder ideale weersomstandigheden gingen de 26 lopers door het duingebied.
Helaas zouden maar 23 lopers ook echt finishen.
Drie lopers waren vlak voor de eerste rust de weg kwijt, en toen ze de gepijlde weg weer gevonden hadden,
bleken ze op de terugweg te zijn.
Alhoewel aangeboden werd door een overhaast opgetrommelde chauffeur om ze naar km 30 te brengen, werd hiervan geen gebruik gemaakt en hielden ze de dag voor gezien.
De anderen gingen eerst door de duinen, daarna een lekker stuk over het strand, met wind tegen, dat wel, en toen naar de rust in Schoorl, waar we zoals gewoonlijk een tafeltje met wat te eten en te drinken hadden ingericht.
Deze was onderaan de bekende (en gehate??) klimduin.
Doordat de groep toch wel uitelkaar was gevallen, duurde het vrij lang voordat de laatste loper voorbij was.
Daardoor moesten we ons haasten terug te komen bij de start, waar de eerste lopers waren daar intussen al gearriveerd.
Door Evelien waren de eerste tijden al genoteerd.
Met Oscar Rouwhorst als eerste en Ida Verduin als first lady, hadden we goede winnaars.
Door Annemarie werd voor iedereen een oorkonde gemaakt, met eindtijd en twee fotootjes, die samen met een medaille aangeboden werd.
Al met al kijken we terug op een geslaagd evenement.
We hebben weer een leuke dag gehad.
Tot de volgende keer.
Willem
P.S. De foto’s staan er morgen of overmorgen op !!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
He Willem en Annemarie
het was een fantastische route! Wat is Nederland toch mooi, als je er oog voor hebt.
Divers was het ook met het strand, de duinen en de in bloei staande bollen.
De klimduin in Schoorl hoort er trouwens gewoon in, hoor.
Bedankt alweer voor de perfecte organisatie.
groet
Frans Cobben
Wageningen
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
> hallo
>
> bilder von unseren wunderschönen läufen am rheinsteig und in castricum
> habe ich eingestellt unter:
>
> http://picasaweb.google.de/leichterlaufschuh
>
>
> ...lieber bram, du bist doch so gut im verteilen der links, vielleicht
> kannst du auch selim den link zukommen lassen (oder du sendest mir seine
> adresse???)
>
> melde mich nochmals ausführlicher, aber das nachbereiten der läufe kostet
> fast soviel zeit wie das laufen selbst ;)
>
> viele grüße
>
> josi
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Subject: Na Limburgs Zwaarste ook Hollands Zwaarste.
17-04-2009 Castricum. Vier weken na Limburgs Zwaarste was het dan tijd voor Castricum, bos en duin, een van de vier Vier-Jaargetijden lopen van Willem Mutze. De dag ervoor waren we, Thijs van Heugten, Martin Nieuwenhuizen, Roger Kempinski, Peter v/d Kruys en ikzelf naar Castricum vertrokken met de grote Camper van Martin, om uitgerust aan de start te verschijnen. Mijn enige zorg was mijn rechter knie die het had overgenomen van links. Ongeveer 35 lopers stonden aan de start en we hadden prachtig weer. Na de start bleef de groep redelijk lang in zicht tot iedereen zijn tempo had gevonden. Via duinen en bos liepen we van Castricum naar Egmond aan Zee. Van daar over het strand waar het flink waaide naar Bergen aan Zee. Hier was het 20 km punt en dan naar Schoorl waar het 30 km punt was en waar we de Klimduin op moesten. Het liep allemaal redelijk maar na de Klimduin kreeg ik het moeilijker. Het parcour ging coninue op en af, kleine dalingen kleine stijgingen en dan weer iets steiler bergop en vooral, veel zand. Ik had mijn trailschoenen aan met gaiters en die beschermden mijn voeten goed tegen het zand. Toen we over het strand liepen had ik iets te lang langs de waterlijn gelopen en moest toen door het water met beide voeten tot enkelhoogte maar dankzij de schoenen en gaiters geen natte voeten. Onder tussen had ik al van Willem gehoord dat Thijs en Peter fout waren gelopen en hij vroeg zich af hoe dat kon. Het begon langzaam warmer te worden en de zon bleef schijnen. Ik liep met bidon maar had toch mijn Deuterrugzak met waterzak meegenomen en vulde daarom de waterzak voor het geval het te warm zou worden. Ik wist dat het bos en duingebied mooi was maar ik genoot er toch van en jawel hoor deze loop mag zeker de naam Hollands Zwaarste krijgen. Je moest steeds goed opletten op wortels van bomen en het mulle zand vergde veel energie. Bij km 40 vulde ik mijn bidon met water in hotel Victoria in Bergen aan Zee en wie zit daar? Simon Pols en Hans Nieuwenhuizen, die de wandeltocht deden, en nu aan de friet met biefstuk en een halve liter bier. Ze nodigden me uit om mee te doen maar van die uitnodiging maak ik later nog wel eens gebruik. Mijn rechter schoen begon pijn te doen op de wreef van mijn voet en noodzaakte me ergens te gaan zitten en de veters losser te doen. Dit lukte pas echt voor de tweede keer dat ik ging zitten en toen kwam ik steeds moeilijker vooruit. Bergop door het zand en dan weer bergaf. Op km 47 de voorlaatste verzorgingspost waar ik nog een wat extra cola dronk en toen ging het weer. Lekker mijn eigen tempo. Twee lopers wilden met me samen lopen maar daar houd ik niet van en jongens als jullie dit lezen het is niets persoonlijks maar ik loop liever alleen. Enkele kilometers voor de finish stuurde Willem, althans de pijltjes, ons weer de duinen in voor een laatste zware beklimming met een prachtig uitzicht over de duinen aan de ene kant en de prachtige bollenvelden aan de andere kant. De kilometers telden maar langzaam af en noodzaakten me om regelmatig een stukje te wandelen. Mijn streven om te finishen in 6 u 30 minuten had ik al een tijd geleden bijgesteld. Dan eindelijk Castricum en toen duurde het niet meer lang en ik finishde in 7 u 11 minuten en was tevreden. Ik had de duinen en het zand anders ingeschat en waarschijnlijk onderschat. Martin en Roger waren een dik half uur voor me en wie trof ik aan de finish? Thijs en Peter, ze waren al gedouched. Ze hadden zich zodanig verlopen dat het bijna niet meer te doen was om de loop te hervatten. Peter, die zijn eerste ultra had willen lopen, vulde na aankomst in de sportkantine zijn bidon en is toen nog naar de zee gelopen want dat is voor ons Limburgers altijd iets bijzonders. Zo was het voor hem toch nog leuk geweest en die ultra, ja we moeten een nieuwe voor hem uitzoeken. Thijs vond het wel erg dat ze hadden moeten stoppen maar hij maakt eigenlijk nergens een probleem van. Misschien voor hetgeen dat ze gelopen hadden toch genoeg want hij was nog niet zolang geleden geopereerd en 60 km was misschien toch nog te snel en te veel. Nu bijna 24 uur later voel ik me goed maar mijn rechter achillespees voelt aan alsof hij het lichaam wil verlaten. Annemarie,Willem en alle mensen van de L.A.T., wat mij betreft veel complimenten voor de organisatie en de uitstekende bewegwijzering. Alles zat mee en zeker het weer. Ik heb genoten van dit deel van Nederland en noem de tocht maar gerust Hollands Zwaarste. Uitslagen, foto 's, meer info e.d. zullen volgen op http://members.home.nl/funrunner3/index.html
sportieve groeten
H. Sipers
site: http://www.adventure-runner.tk
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
----- Original Message -----
From: "Jannet en Arie" <froberghuisman@versatel.nl>
To: "Eric de Vries" <devries257@home.nl>
Cc: "Funrunner2@Home. Nl" <funrunner2@home.nl>
Sent: Monday, April 20, 2009 9:29 PM
Subject: FW: Warning: E-mail viruses detected
>
> Dag eric, ik had het al gemerkt.
> Ook de tweede poging lukte me niet.
> Vandaar de tekst maar even plat:
>
> Een vergelijking met de 60 van Texel is wellicht wat vergezocht maar de
> BosDuinStrand Ultra over 60 km vanuit Castricum verdiend het certificaat
> van
> UltraMooi. Een zeer afwisselend parcours, grotendeels onverhard en met
> enkele zeer goede verzorgingsposten onderweg verdiend meer deelname dan op
> zaterdag 18 april jl. het geval was.
> In samenwerking met de wandelclub LAT organiseerde Willem Mutze voor de
> derde keer deze Ultra. Willem zou Willem niet zijn als hij niet zou
> vasthouden aan zijn lijfspreuk "vooral genieten onderweg". En dat genieten
> gunt hij iedereen. De start een half uurtje uitstellen om enkele verlate
> lopers de kans te geven ook deel te nemen is dan ook een logisch gevolg.
> Niemand moppert, iedereen zoekt een plaatsje in de plaatselijke
> voetbalkantine en neemt nog maar een kopje koffie. Om 9 uur mogen een
> 35-tal lopers op pad. Oscar Rouwhorst neemt wat twijfelend de leiding.
> Hoewel het voor hem een thuiswedstrijd is loopt hij toch verkeerd zodat
> Arie
> Fröberg kan aansluiten. Op en neer door de duinen. Trappetjes op en af. Op
> het strand aangekomen heeft Oscar een voorsprong van ruim 5 minuten om
> deze
> vervolgens gedurende de verdere tocht uit te bouwen tot een half uur.
> Het klimduin in Schoorl wordt pas bevochten als een stuk heerlijke vlaai
> genuttigd is. Daarna blijft de route door de bossen en duinen slingeren.
> De
> stevige wind en doorgekomen zon maken dat de omstandigheden redelijk
> pittig
> zijn. De bewegwijzering is echter goed te noemen. De bollenvelden zal vol
> in bloei hetgeen de geur van zweet, stof en zout even weet te verdringen.
> Een heerlijke tocht, een goede winnaar, een plaats in de ultra agenda
> waart.
> 1. Oscar Rouwhorst 5:10:00
> 2. Arie Fröberg 5.41.14
> 3. Lex de Boer 5.45.02
>
> foto probeer ik in de volgende mail: ziezo
>
> groeten
> arie
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
http://www.lukasik.nl/hardlopen/castricum_18042009/index.htm
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Castricum: Bos, Duinen en strand "Het raadsel van de tijd"
Zoals ik vorige week voorspeld heb liep ik in Castricum als een klokje. Dit woord klokje c.q. tijd zal trouwens in dit verslag de hoofdrol gaan spelen maar daarover later meer.
Dit jaar bestond voor ultralopers de derde keer de mogelijkheid om aan deze grandioze tocht deel te nemen. Ik weet dat de combinatie de Lat en Willem Mütze een synoniem is voor mooie, perfect georganiseerde en uitdagende loopjes. Toch was dit pas mijn eerste deelname. Bij 'Castricum' moet ik daarom altijd aan de jaren 70 denken. De herinneringen aan deze tijd komen niet terug omdat wij toen altijd daar op vakantie gingen of iets dergelijks, maar omdat ik in die tijd een heel veel en heel lange haren had. Mijn afwezigheid bij de twee eerder edities ontlokte Theo Kuipers de legendarische uitspraak:"Hier zal hij meer spijt van hebben dan haren op zijn hoofd". Deze uitspraak bood mij de unieke gelegenheid om Theo eindelijk eens tegen te spreken. Immers meer dan haren op mijn hoofd is in mijn geval niet echt veel. Uiteraard baalde ik er echt van dat ik de eerdere edities niet mee kon doen en om dit in een mooie beeldspraak uit te drukken: "Ik zou willen dat ik zoveel haren op mijn hoofd had als ik spijt heb".
Door mijn deelname aan de Rheinsteig voelde ik mij beresterk. Dus toen ik vorige week toevallig tijdens mijn omzwervingen op een atletiekbaan belande kon ik het niet laten om de jeugd (dus mensen die en 30 jaar jonger en 30 kilo lichter zijn) te bewijzen dat mensen die soms een werkdag voor een marathonnetje nodig hebben ook wel kunnen doorlopen. Zodoende werd er een tijdje 300'tjes gelopen. Het ging zo gruwelijk hard dat ik toen ik later de vastleggingen van de tijden in mijn garmin zag ik mijn begon af te vragen of ik hem niet aan een echte loper had uitgeleend. Ik kan niet ontkennen dat ik toch wel erg leuk vond dat ik snellere tijden dan de jeugd liep. De volgende dagen heb ik gruwelijke spierpijn gehad. Zodoende werd ik de hele tijd aan mijn mooie prestatie herinnerd. Net op tijd voor het loopje in Castricum was deze spierpijn tot acceptabele proporties terug gebracht.
Omdat bij dit loopje aan alles gedacht was, was de start op een steenworp van het station. Alleen was het starttijdstip zodanig dat ik, als ik met de trein zou komen, ik al bij de start ruim een uur achter de eerste loper zou zitten. Dit vond ik enigszins overdreven en ook jammer van de tijd, dus besloot ik maar met de auto te gaan. Wilde ik op tijd zijn dan moest ik wel op een vroeg tijdstip vertrekken. Vrijdagavond hoorde ik dat Rijkswaterstaat dat weekend de A2 tussen Weert en Eindhoven een hele tijd ging afsluiten. Dus kon ik de tijd die ik die nacht in bed moest doorbrengen weer een beetje inkorten.
Mooi op tijd arriveerde ik om 7:45 in Castricum. Gelukkig had Willem besloten om de starttijd van 8:30 in 9:00 te veranderen. Dus had ik wat meer tijd om met alle aanwezige lopers even bij te kletsen. En bij sommige was het weer een hele tijd geleden dat ik ze voor het laatst gezien had. Tot mijn grote verbazing kende ik met uitzondering van één, alle lopers die aanwezig waren. Die ene loper herkende mij en kwam ook even een tijdje met mij een praatje maken. Tot mijn nog grotere verbazing waren er ook een aantal wandelaars die mij kenden. Zij kwamen naar mij toe en vertelden dat ze een tijd bezig waren geweest om een paar euro bij elkaar te leggen, zodat ik een paar nieuwe sokken kon kopen; want dit was eigenlijk geen ultraloop. Jammer dat ik mij dit niet tijdig gerealiseerd had. Het is, denk ik, wel duidelijk dat de sfeer in Castricum geweldig was. Zowel tussen de lopers onderling als tussen de lopers en de wandelaars.
We kregen zo als altijd weer prachtige persoonlijk startnummers. In mijn geval stond er onderstaande tekst op:"Ach Henk, je weet het wel he, voor psychische, medische of financiële problemen moet je niet bij ons zijn. Ook niet voor een simpel blaartje. Je mag ons bellen als je een paar lekkere potten bier voor je neus hebt staan en die met iemand wil delen. Succes met de loop!!" Dit was wel iets waar ik mij in kon vinden. Toch heeft het mij een hele tijd aan het denken gezet. Hoe kan ik nu weten of een pot bier lekker is, ik zou dus moeten proeven en als ik geproefd heb dan is er geen bier meer….
Zoals te verwachten kregen we van Willem weer de expliciete opdracht om te genieten en drukte de marsleider (Wim Bruggemans) ons nogmaals op het hart dat als we een tijdje (lees 500 meter) lang geen pijl gezien hadden we ons verlopen hadden en terug moesten. Netjes op tijd drukte ik de timer van mijn Garmin in en kon het feest beginnen. Een tijd die ik wilde lopen had ik uiteraard niet in mijn hoofd. Ik ging gewoon lekker op mijn gevoel lopen en voelde eigenlijk al binnen twee kilometer dat er een heel leuke eindtijd zat aan te komen. Maar los van die eindtijd was voor mij de echte doelstelling om te genieten. En alle ingrediënten voor een echt feest waren aanwezig. Het parkoers was schitterend. De naam bos, duinen en strand, doet al iets vermoeden, maar dat doet deze loop duidelijk geen recht aan. Door Willem, Jo Lukasik en door Paul Altena (en ongetwijfeld door een aantal wandelaars) zijn schitterende foto's gemaakt. Die geven al een eerste indruk. Wat foto's echter zeker niet kunnen weergeven is hoe lekker het soms rook. Uiteraard geeft zelf meedoen de beste indruk. Jammer genoeg hadden maar een 35 -tal lopers de tijd gevonden om dit ook daadwerkelijk te doen. Er was echt alles om je heerlijk uit te leven (lees: de tijd van je leven te hebben). Zand, klimmetjes en 3,8 kilometer over het strand met de wind pal op je neus. Ook de techneuten konden hun lol op met de boomwortels, de klimduin in Schoorl en trappartijen. Dit laatste deed mee erg deugd want ook al ging het heel erg soepel, trap aflopen kan ik niet meer; die tijd is voorbij. Ik denk dat het heel leuk was om mij te zien ronddraven als een jong veulen en vervolgens als een oud paard de trappen te zien afstrompelen. Tijdens ieder feest moet ook regelmatig de tijd genomen worden om de inwendige mens te versterken. Er waren 4 verzorgingsposten en ik heb een veel tijd besteed aan het bedenken wat ik nu het beste van deze posten vond: het grandioze aanbod aan versnaperingen of de aardige mensen die hier hun vrije zonovergoten zaterdag eraan besteedden om het ons naar onze zin te maken.
Thuis is mij geleerd om altijd alles op tafel komt op te eten. Ik weet ook wel dat ik dit niet letterlijk moet nemen, want ik ben niet alleen op de wereld. Toch heb ik bij de post van Willem en Annemarie geen vlaai gegeten. Dit heb ik (zoals altijd) heel bewust gedaan. Het feit dat een Limburger of zoals een Rotterdammer mij eens treffend beschreef: een vlaaienpoeper, een stuk vlaai laat staan verdient een nadere toelichting. Willem en Annemarie waren al een hele tijd in Castricum, meer specifiek vanaf vrijdag. Dus als de vlaai uit Limburg kwam had de bakker ze niet op zaterdag gebakken. Als zij ze op zaterdag gehaald hadden dan kwam zij niet uit Limburg. Dus hoe dan ook, was dit geen vlaai die je een Limburger kunt voor zetten. En op dit punt ben ik heel erg principieel. In dit verband verwijs ik graag naar mijn verslag over de Mergelland marathon van september 2007 ("Limburgse vlaai, de doping voor lopers"). Ik hoop trouwens wel dat mijn redenering klopt want anders ben ik door een denkfout een aantal stukken vlaai misgelopen.
Toch nog even terug naar het lopen. Toen ik na een kilometer of 15 het strand op ging lag ik tot mijn verbazing op de derde plaats. Dit is natuurlijk een positie waar ik niet thuis hoor. Ik mijn ooghoek kon ik zien dat dit probleem wel opgelost zou worden, want vlak achter mij zat Frans Cobben en daar vlak achter zaten Ida Verduin, Lex de Boer en Erwin Borrias. Allemaal lopers die een paar maten groter zijn dan ik. De route was uitstekend gepijld, maar op het strand is het vrij moeilijk om een plaats te vinden om een pijl aan te brengen. Hoe het kan weet ik niet maar altijd als ik bij een loopje van Willem ergens zit waar de kans bestaat dat ik de route kwijt raak komt op eens Frans aan gelopen en is mijn probleem opgelost. Dus ook nu weer. Dus mijn stukje strand bleef beperkt tot de afgesproken 3,8 kilometer. Echt een heerlijke kans om dankzij de stevige tegenwind mijn overtollige energie kwijt te raken. Achteraf hoorde ik dat er toch lopers zijn geweest die de pijl niet gezien hebben en heel wat langer van het strand hebben mogen genieten.
Bij de klimduin in Schoorl arriveerden we met zijn vijven. Het heeft mij mijn ijsje gekost maar toen vertrokken waren we nog maar met zijn vieren. Zo als altijd komt er bij ieder feest en tijd dat het voorbij is. Tot mijn verbazing en voor mijn gevoel veel te vroeg ben ik na Lex en Ida als nummer vijf weer bij de kantine van de voetbalclub in Castricum gearriveerd.
Willem was nog niet terug en kon hij dus ook niet de gelopen tijd vastleggen. Voor de zekerheid werd door een van de dames van de Lat toch maar aan ons de gelopen tijd gevraagd en dit op een briefje geschreven. Op mijn Garmin stond als tijd 5:42:55. Nadat ik Oscar, Arie, Lex en Ida gefeliciteerd had, ben ik mijn tas uit de auto gaan halen en gaan douchen. Omdat ik ontzettend zwarte voeten had van al het mooie witte zand duurde dit een hele tijd. Inmiddels was Willem gearriveerd. Hij constateerde dat als Lex en Ida voor mij binnen waren mijn tijd niet onder die van hun kon liggen. Dus was de conclusie duidelijk dat ik niet staat was geweest om de tijd van mijn horloge correct af te lezen. Gelukkig stond ik onder de douche en is mij weer een mooie preek bespaard gebleven. Of om het anders te zeggen mijn tijdsplanning was weer optimaal. Willem heeft toen de conclusie getrokken dat mijn tijd dus wel 5:52:55 geweest zal zijn. Op zich een prima oplossing en toch snapte ik niet wat er nu gebeurd was. Na een hele tijd dubben in de auto een slapeloze nacht kwam ik de volgende dag tot de conclusie dat ik in tegenstelling tot wat ik gedacht had ik de autopauze functie (dan wordt alleen de tijd geregistreerd die je in beweging bent en dus niet de tijd dat je stil staat) aan had staan. Dus de echte tijd die ik onderweg geweest was was 5:49:46. Nu staat dan ook vast dat Ida sneller dan de 5:50:00 die in de lijst staat was. Bovendien weet ik nu dat de vier verzorgingsposten en de sanitaire stops 6 minuten en 51 seconden gekost hebben. Dit is nu eens informatie waar ik iets aan heb. En nog belangrijker is dat een kleine 6 uur onderweg dit eigenlijk veel te kort is voor zo'n grandioze tocht. Zeker als je van Willem een zee van tijd krijgt om te genieten..
Zoals uit dit verslag blijkt, en ik altijd roep, vind ik tijd niet belangrijk daarom heb in dit verslag over een loopje van 60 kilometer 60 keer het woord tijd gebruikt.
Henk Geilen
Info provider loopplezier.tk
www.loopplezier.tk
home.hccnet.nl/h.geilen/index.htm
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------