Ronde van Amsterdam
Allereerst wil ik alle deelnemers bedanken voor hun komst en deelname aan de 6e
ronde van Amsterdam. Onder ideale weersomstandigheden werden de iets meer als
60 km afgelegd. De organisatie kon terugzien op een geslaagd evenement.
Ondanks dat enkele lopers niet genoeg hadden aan die 60 km, zoals Jean Pierre
Gendrault, die 150 meter vóór de finish in Diemen besloot de pijlen van de 40 km te
gaan volgen en zodoende bij het Centraal Station van Amsterdam uitkwam en toen
toch argwaan begon te krijgen.
Of Selim Ilkin, die als rasechte Amsterdammer, ik weet niet hoe vaak verkeerd te
lopen. De wandelaars wezen hem regelmatig de weg. Kijk, daar heb je die knul
alweer, zeiden ze tegen elkaar. Desondanks een heel grote pluim dat Selim toch is
doorgelopen, menigeen had er de brui aan gegeven.
Dit zijn ervaringen die je als ultra loper opdoet en je weet het: anything that does not
kill you, makes you stronger.
Mijn dank gaat ook uit naar de organisatie van de LAT, de verzorging was perfect, de
pijlen waren uitstekend. De zorgen waarmee ze ook ons omringen, zijn
hartverwarmend.
Ook dit jaar moest ik weer halsoverkop vertrekken, want de volgende dag moest ik
zelf aan de bak. Dus toen de laatste loper binnen was, geëerd met medaille en zijn oorkonde in ontvangst genomen had, zijn we gegaan.
Zondag begon de 7-
van de vaste Amsterdam lopers, maar dat lees je in het verslag van de MUM
-
Ronde van Amsterdam 2009.
Al meer dan de helft van mijn leven woon ik in Amsterdam. Sinds ik loop, kom ik regelmatig witte pijltjes tegen in een L vorm. Die blijken de ronde van Amsterdam te pijlen. Laat ik die eens lopen, dacht ik twee jaar geleden en zo geschiedde in 2007 en gister voor de tweede keer. Het was warm en gaanderweg werd het steeds warmer. Als ik fiets ben ik altijd blij met de wind in de rug, tijdens het lopen wenste ik echter liever tegenwind voor een beetje verkoeling. Samen met Seppo en Jos Akkermans was ik de hekkensluiter. We liepen in een rustig tempo. zo´n 6.30 p/m. Aan de overkant van de Amstel stonden Annemarie en Willem klaar om ons vast te leggen. Deze foto vonden we later terug op ons certificaat bij de finish. Toen ik daar overigens mee thuis kwam, zei het thuisfront: ´Zijn dit foto´s die vanaag gemaakt zijn? Dat kan toch niet?´ Maar dat terzijde. Bij Willem kan bijna alles. Bij de 30 km. was er drinkpost en liet Willem ons weten vooral rustig aan te doen. De pont die 3 km. verderop lag en over 18 min. zou vertrekken, zouden we toch niet halen. Niet halen? Kom op, aktie, en of we die gingen halen. Het tempo werd opgevoerd naar zo'n 12 km/p/u/. Voor mijn gevoel vlogen we over het parcours. We waren zo op tijd dat ik zelfs nog tijd over had voor een sanitaire stop. Tijdens de tweede helft brak de warmte me toch wel erg op. Bij een begraafplaats in Oostzaan hebben we ons hoofd onder de kraan gedaan en de flesjes water bijgevuld. In Landsmeer volgde een volgende traktatie, een waterijsje. Al hardlopend hebben we die opgegegeten. Dat was de lekkerste km. van de hele tocht. Na het tweede pontje van deze loop liepen we richting Zunderdorp. Hier besloot ik een stukje te snelwandelen. Dat beviel niet slecht, maar het lukte mij daarna maar moeilijk om weer in het hardloopritme te komen.
Wat ik dan altijd weer zo frappant vind zijn die laatste km.s. Dan ren ik zo snel (voor mijn doen) alsof ik net begonnen ben. Willem en Annemarie, heb wederom genoten en ben bliij met jullie support tijdens het lopen en na afloop.
Tot in Berg en Dal. Wilma
-